Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

Αμαζόνα... Ψηλά...!!!

Σήμερα πήρα επιτέλους τα αποτελέσματα για το δεύτερο μάθημα που έδωσα, λογισμικό... Ίσως είμαι από τους λίγους που πήρα μεγαλύτερο βαθμό στα μαθηματικά από ότι στο λογισμικό..!! Όμως νοιώθω τύψεις... Τύψεις για τους φοιτητές που διάβασαν περισσότερο από μένα όλη τη χρονιά, σε αντίθεση με μένα που φέτος δεν διάβασα σχεδόν καθόλου....
.
Και για την αρχή της χρονιάς, από Οκτώβριο εώς Δεκέμβριο είχα καλή δικαιολογία. Δεν είναι εύκολο να είσαι τάβλα, και παράλληλα να διαβάζεις... Από Ιανουάριο όμως και μετά που στάθηκα στα πόδια μου, και συνήλθα εντελώς, διάβαζα μόνο τα βασικά, κι αυτό μόνο όταν είχα εργασίες, έτσι ώστε να έχω δικαίωμα να γράψω στις εξετάσεις....
.
Οπότε σήμερα, που επιτέλους έμαθα ότι έκανα το δύο στα δύο φέτος, συνειδητοποίησα ότι ουσιαστικά δεν έγραφα μόνο για μένα.. Έγραφα και για αυτούς που με στήριξαν όλο αυτό το διάστημα που ήμουν εκτός, που σκεφτόμουν να τα παρατήσω... Γιατί δε με στήριξαν μόνο με το να με κάνουν μπάνιο, να με ταίζουν, και να μου δίνουν τα φάρμακά μου... Με στήριξαν και με το να ξενυχτάνε στο πλάι μου, να πονάνε μαζί μου όταν διπλωνόμουν από τους πόνους, να μου κρατάνε το χέρι όταν δαγκωνόμουν να μην ουρλιάξω...
.
Όλη αυτή η δοκιμασία μου δίδαξε πολλά... Σχεδόν ένα χρόνο μετά έχω συνέλθει σωματικά και ψυχικά. Αλλά κάποια ψίγματα έχουν μείνει. Το καταλαβαίνω κάθε φορά που ζυγίζομαι, κάθε φορά που με ρωτάνε τι έφαγα, κάθε φορά που βλέπω τα μάτια του free όταν τον ρωτάω αν πάχυνα... Δεν θα έλεγα ότι έφτασα στην νευρική ανορεξία, αλλά σίγουρα πέρασα ξυστά... Κι όλη αυτή η περίοδος επηρέασε άμεσα και έμμεσα τη ζωή μου, και τη ζωή των ανθρώπων μου...
.
Φαντάζομαι ότι ένα μπλογκ δεν είναι το κατάλληλο μέρος για να δώσει κανείς συμβουλές, αλλά η έστω και παρολίγο νευρική ανορεξία μου μου στοίχισε τόσα πολλά, που πραγματικά θα ήθελα να είχα τη δύναμη να αρπάξω κάθε κορίτσι και κάθε αγόρι που κόβουν το φαγητό, να τα τραντάξω και να τους δώσω να καταλάβουν ότι δεν καταστρέφουν μόνο τον εαυτό τους, αλλά κάνουν κόλαση και τη ζωή των γύρω τους...
.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να βλέπεις τον άνθρωπό σου να λυγίζει, ακριβώς επειδή νοιώθει αδύναμος να σε βοηθήσει... Δεν υπάρχει χειρότερο από το να βλέπεις τον άνθρωπό σου να πονάει επειδή πονάς, και να ξέρει ότι δεν μπορεί να το εμποδίσει... Και το μόνο που να ζητάς είναι να βρεις τη δύναμη να του χαμογελάσεις, όταν αυτό φαντάζει αδύνατο...
.
Τα υπερηχογραφήματα μέσα στο πορτοφόλι μου θα μου θυμίζουν πάντα αυτή τη περίοδο, τι έκανα σε μένα και στην οικογένειά μου, και το λόγο που δε θα επιτρέψω ποτέ ξανά στον εαυτό μου να πέσει σε αυτό το λούκι... Και το μόνο που μπορώ να ευχηθώ είναι ποτέ ξανά κανένας άνθρωπος να μην κυλήσει....

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

σε ευχαριστω για το κειμενο! θα το τοιχοκολλησω και ηδη με βοηθησες πολυ

prozak είπε...

πάντα στη διάθεσή σου...

Ανώνυμος είπε...

"Τύψεις για τους φοιτητές που διάβασαν περισσότερο από μένα όλη τη χρονιά, σε αντίθεση με μένα που φέτος δεν διάβασα σχεδόν καθόλου...."

Σιγά μαρή. Έτσι θα 'πρεπε να νιώθουμε και όλοι οι υπόλοιποι τύψεις που κάναμε σκονάκια κι αντιγράφαμε και περνάγαμε τα μαθήματα.
Εκεί έξω είναι ζούγκλα και νικά ο ισχυρός. Κόβοντας κομμάτια από τους υπόλοιπους για να νικήσει και δίνοντας κλοτσιές στ'αχαμνά.

Δε σε πιστεύω

Λουκούμι κρητικό

Ανώνυμος είπε...

Καλύτερα να μη σε πιστεύω.
Αλλιώς, γερνάς και μαλακώνεις;

Κρητικό λουκούμι

prozak είπε...

κρητικό λουκούμι, ούτε μαλακώνω ούτε γερνάω...

απλά βλέπω ότι υπάρχουν άτομα που ασχολούνται με το άθλημα πιο πολύ από μένα κ κόβονται...

και μη μου συγκρίνεις τα πανεπιστημία σας με το δικό μου... σε μας η έννοια του σκονακίου δεν υφίσταται καν....!!!!

kopoloso είπε...

Θέλει πολύ δύναμη για να βγείτε από εκεί που ήσασταν, και ασύλληπτα μεγαλύτερη για να κάνετε αυτό το ένα βήμα πίσω, έτσι ώστε να μπορέσετε να δείτε, και τα σημάδια που έμειναν σ' αυτούς που σας αγαπούν και που όλο εκείνον τον καιρό ήταν δίπλα σας.
Μπράβο σας. Να παραμείνετε δυνατή.

prozak είπε...

σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια...

ακόμα κι αν δεν τα καταφέρω, τουλάχιστον κανείς δε θα μπορεί να μου χρεώσει ότι δεν προσπάθησα...

Ανώνυμος είπε...

Περαστικά σου και σιδερενια!
Φαίνεται να είσαι πολυ δυνατός άνθρωπος και μπραβο σου.
Αλλα εχω μια απορια:Πως μπορει να ξεκινήσει η νευρική ανορεξία?
(αν σε ενοχλει μη μου απαντας)

prozak είπε...

πώς μπορεί να ξεκινήσει η νευρική ανορεξία...???

καλή ερώτηση...!!!

λοιπόν, δεν ξέρω αν έχω την απάντηση... αυτό που ξέρω είναι ότι για χρόνια προσπαθούσα να διώξω κάποια κιλά που θεωρούσα περιττά από πάνω μου, χωρίς να το καταφέρνω...

και κάποια στιγμή απλά σταμάτησα να τρώω... τόσο απλά όσο το ακούς... και πολύ σύντομα το σώμα μου και το μυαλό μου συνήθισε σε αυτό. στην έλλειψη φαγητού.

όσες φορές πιέστηκα να φάω, απλά έκανα εμετό μετά, γιατί το στομάχι μου δεν άντεχε και το μυαλό μου δεν το επέτρεπε...

θέλω να πιστεύω ότι συνήλθα πριν πέσω στα βαθιά, γιαυτό και σηκώθηκα γρήγορα, αλλά είχα γύρω μου ανθρώπους που με κατάλαβαν, και χειρίστηκαν σωστά τη κατάσταση, αφού ποτέ δε με πίεσαν να φάω περισσότερο από όσο μπορούσα...

κι εννοείται ότι δε με ενοχλεί η ερώτηση, διαφορετικά δε θα τα έγραφα όλα αυτά στο μπλογκ μου...
:-)

Holly είπε...

Πολύ αληθινό το κείμενό σας! Αφυπνίζει όσους έχουν τάσεις αυτοκαταστροφής. Κι είναι πολλοί οι τρόποι...
Όπως κι αν έχει, πρέπει να θυμόμαστε πως οφείλουμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας. Δεχόμαστε έτσι το δώρο της ζωής και αποδεικνύουμε πως νοιαζόμαστε πραγματικά για εκείνους που μας αγαπούν κι είναι δίπλα μας.
Καλή Δύναμη και Κάθε Επιτυχία σε ό,τι κάνετε!!

spartakos είπε...

Ειχες χτυπησει με το μηχανακι???

αγαπημενα....


VideoPlaylist