Τρίτη 26 Μαΐου 2009

Που πήγε ο dr.seeng...??

Οεό...??????????

Ξέρεις κανείς γιατί εξαφανίστηκε ο γιατρός....???

Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Πετσέτες και σεντόνια....!!!

Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω με ποια λογική μπορεί κάποιος να κάνει δώρο σε ένα ζευγάρι πετσέτες και σεντόνια...!!! Ρε φίλε, 1 χρόνο μένει μαζί το ζευγάρι, λες να μην έκανε μπάνιο τόσο καιρό...? Ή αν έκανε, που λες να σκουπιζόταν...??? Κι αυτό με τα σεντόνια...!!! Απίστευτο....!!! Φαντασία μηδέν...!! Ευτυχώς που δεν ζήτησαν από τη κοπέλα να ανοίξει τις ντουλάπες της να δουν την προίκα της δλδ...
.
Πάντως το καλύτερο δώρο ήταν αντικειμενικά της κουμπάρας... Ήταν η μόνη που έπιασε το νόημα... Σου λέει: Ένα χρόνο μαζί, κάθε μέρα σεξ, ε, δε μπορεί θα έχει εξαντληθεί η γκάμα των εσωρούχων τους... Οπότε φρόντισε να ανανεώσει την γκαρνταρόμπα τους...!!!
.
Η αλήθεια είναι ότι πολύ κουράστηκα την βδομάδα που μας πέρασε... Δύο γενέθλια, δύο γιορτές και μια υπόσχεση , σε συνδυασμό με δύο εργασίες για το Πανεπιστήμιο, ήταν too much, ακόμα και για μένα... Άσε που πια έπιασα τα -άντα, οπότε μπορώ πια να λέω κι εγώ δικαιολογίες του τύπου "στην ηλικία μου είναι λογικό να ξεχνάω/ μη μπορώ/ μη θελω κτλ..."
.
Και τέλος θέλω να ευχαριστήσω την κολλητή του αδελφού μου που μου υπενθύμησε με τον πιο όμορφο τρόπο ότι κι εγώ όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι είχα χάσει την ελπίδα ότι μπορεί να υπάρχει αυτό που θεωρούσα ιδανικό, αλλά η πουτάνα η ζωή μπορεί να ανατρέψει τα πάντα μέσα σε 1 λεπτό... Αρκεί να μην κάνεις εκπτώσεις στα θέλω σου, και να έχεις πίστη στο στόχο σου...

Τρίτη 12 Μαΐου 2009

Ο δρόμος ήταν άδειος. Τον κοιτούσε με κλεφτές ματιές την ώρα που οδηγούσε. Κάθε τόσο δυνάμωνε τη μουσική όταν της άρεσε ένα τραγούδι. Δεν τον είχε ρωτήσει πού πηγαίναν, για πού οδηγούσε, δεν την απασχολούσε καν. Σ' ένα φανάρι κρέμασε το χέρι του στο τιμόνι κουρασμένος και της είπε: "Βγάλε το παλτό σου, όταν βγούμε έξω θα κρυώνεις.
.
"Της φάνηκε πώς τα φώτα του αυτοκινήτου δυνάμωσαν, άκουσε το ουρλιαχτό των φρένων και εκείνον τον αποκρουστικό ήχο του σίδερου που τσαλακώνεται. Μετά σιωπή και καπνός. Για μια πολύ μικρή στιγμή ένιωσε να χάνεται, μα έπειτα συνήλθε και κοίταξε τη θέση του οδηγού. Ήταν άδεια. Είχε βγει έξω, ευτυχώς ήταν καλά. Πετάχτηκε κι εκείνη έξω να δει τι είχε γίνει. Το αυτοκίνητο είχε καρφωθεί σε μία κολώνα. Εκείνος στεκόταν απ' έξω και κοιτούσε τα συντρίμμια.
.
"Πώς γίνεται να είσαι τόσο ανεύθυνος;" του φώναξε.
.
Τον είδε να σκύβει το κεφάλι.
.
"Θα μπορούσες να μας σκοτώσεις και τους δύο! Σου έχω πει τόσες φορές να οδηγείς σαν άνθρωπος! Και να τώρα..."
.
Εκείνος περιεργαζόταν το αυτοκίνητο, τις σκισμένες λαμαρίνες και τα θρυμματισμένα γυαλιά.
.
"Τι το κοιτάς; Για πέταμα είναι τώρα. Να λες καλά που ζούμε. Μα τι ανόητος που είσαι μωρέ, δε σε αντέχω άλλο!"
.
Καμία απάντηση. Θύμωσε. Φόρεσε το παλτό της και κάθισε στο πεζοδρόμιο. Περίμενε να καλέσει εκείνος οδική βοήθεια ή τελοσπάντων, να της πει τι θα γίνει. Εκείνη δε θα του μιλούσε ξανά.
.
Δεν πέρασε πολύ ώρα. Δεν περνούσαν άλλα αυτοκίνητα από το δρόμο και το κίτρινο αρρωστιάρικο φως του δρόμου τρεμόπαιζε. Τον κοιτούσε με κλεφτές ματιές. Είχε μείνει σχεδόν ακίνητος μπροστά από το αυτοκίνητο και δεν έκανε τίποτα. Σηκώθηκε και τον πλησίασε.
.
"Έλα..." είπε τρυφερά.
.
"Δεν είναι τίποτα, σίδερα είναι."
.
Ακούμπησε το χέρι της στον ώμο του.
.
"Δεν έπρεπε να σου φωνάξω πριν. Αλλά φοβήθηκα. Φοβήθηκα στην ιδέα ότι θα πάθεις κάτι. Γιατί τρέχεις. Πάντα τρέχεις και θυμώνεις όταν οδηγείς κι εγώ τρέμω."
.
Του έδωσε ένα φιλί στο κεφάλι και μύρισε τα μαλλιά του.
.
"Ξέρω ότι δε μπορείς να καταλάβεις, αλλά ο κόσμος μου δε θα είναι ο ίδιος αν πάθεις εσύ κάτι. Νομίζεις πως υπερβάλλω αλλά δε μπορώ να στο εξηγήσω καλύτερα. Θα μπορώ να ζω χωρίς εσένα, θα μπορώ να αναπνέω όπως κάνω από λίγο αφότου γεννήθηκα, αλλά όχι τον ίδιο αέρα. Τίποτα δε θα είναι το ίδιο αν λείψεις εσύ. Όχι γιατί κάνεις κάτι, όχι γιατί μου είσαι χρήσιμος σε κάτι, αλλά γιατί είσαι εσύ."
.
Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της και αντί να της το ζεστάνει, της το πάγωσε.
.
"Σ' αγαπάω πολύ. Κοίταξέ με."
.
Εκείνος δεν κουνήθηκε.
.
"Πάμε να φύγουμε από εδώ επιτέλους."
.
Πλησίασε πιο πολύ και κοίταξε το πρόσωπό του. Ήταν άσπρο σαν πανί και από τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα, μα στεκόταν ακίνητος, παγωμένος με το βλέμμα καρφωμένο μέσα στο αυτοκίνητο. Κοίταξε κι εκείνη εκεί που κοιτούσαν τα δικά του μάτια. Και τότε είδε το άψυχο σώμα της στη θέση του συνοδηγού, ανάμεσα σε λαμαρίνες και γυαλιά. Είχε βγάλει το παλτό της μόνο από το ένα χέρι. Αυτό πρόλαβε να κάνει.

Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

Τσιγάρο γιοκ...

Άλλη μια μέρα στη δουλειά.. Τα συνηθισμένα... Πίεση... Άγχος... Και σου σκάει ο φάκελος.. Θανατηφόρο... 20 χρονών παλικάρι... Με μηχανή... Δεν φορούσε κράνος... Και απλώνεις το χέρι να πιάσεις το πακέτο... Χρειάζεσαι επειγόντως ένα τσιγάρο... Βλέπεις τις φωτογραφίες και αναλογίζεσαι.. Χάνεσαι στις σκέψεις σου.. Τα τηλέφωνα χτυπάνε, οι συνεργάτες πιέζουν, αλλά εσύ ρουφάς το καπνό σχεδόν με ηδονή…
.
Σηκώνεις το τηλέφωνο και ακούς μια έξαλλη φωνή να ωρύεται… Το καινούριο του αυτοκίνητο, του το ακούμπησαν, του το γρατσούνισαν, κι εσύ έχεις ακόμα στο μυαλό σου το παλικάρι που έφυγε, και το μόνο που θες να φωνάξεις είναι « έλεος, όχι άλλο κάρβουνο»… Αλλά δεν το κάνεις , οπότε ανάβεις άλλο ένα τσιγάρο, και προσπαθείς να συγκεντρωθείς, να συγκρατηθείς, να συμβουλέψεις τον πελάτη πώς να αντιμετωπίσει την τραγωδία που τον βρήκε..!!!
.
Ανοίγεις τα μέιλ σου, και διαβάζεις ανακοίνωση της εταιρίας προς όλο το προσωπικό… Σε λίγες μέρες θα απαγορευτεί το κάπνισμα σε όλο το κτίριο…!!! Δεν το πολυσκέφτεσαι… Επιτόπου αφήνεις ακουστικά, ισιώνεις το κουστούμι και ανεβαίνεις στην διευθύντρια… Την βρίσκεις να καπνίζει ένα από τα 40 τσιγάρα που καπνίζει καθημερινά… «Άραγε αυτή που θα καπνίζει…?» σκέφτεσαι, αλλά πρέπει να βρεις το σωστό τρόπο να πεις αυτό που θέλεις… Σε πολύ απλά ελληνικά της λες ότι δεν έχεις κανένα απολύτως πρόβλημα να ακολουθήσεις τις εντολές της διοίκησης, αλλά αυτό μάλλον θα ήταν ζημιογόνο για το τμήμα, αφού καπνίζεις 10 τσιγάρα την ημέρα, από 5 λεπτά το καθένα, άρα 50 λεπτά στο 8ωρο θα πρέπει να είσαι εκτός γραφείου… Ενώ τώρα που σου το επιτρέπουν, και δεν υποχρεώνεσαι να πηγαίνεις στο καπνιστήριο, δουλεύεις 7 ώρες και 50 λεπτά στο 8ωρο…
.
Ανάβει τσιγάρο, τραβάει τζούρα και σε κοιτάει πίσω από τον καπνό που στροβιλίζεται μέσα στο δωμάτιο… Τα πράγματα είναι απλά, λέει… Η εταιρία δεν θέλει να καπνίζει κανείς μέσα στο κτίριο.. Οπότε από δω και πέρα θα βγαίνουμε μαζί έξω να καπνίζουμε.. Και μην ανησυχείς, ακόμα κι αν πέσει η απόδοση του τμήματός σου, θα έχεις εμένα που θα σε στηρίζω…
.
Αμέσως μου έρχεται στο μυαλό το επόμενο μπλουζάκι που θα τυπώσω:

«ΚΑΠΝΙΣΤΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ, ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΜΕΝΟΙ…!!»

αγαπημενα....


VideoPlaylist