Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

To Τέλειο ΣαββατοΚύριακο...

Μην είναι σε μια παραλία στις Μαλδίβες, να πίνεις κοκταίηλ μέσα σε καρύδα και να βλέπεις τα γκομενάκια να περνάνε...???
.
Μην είναι με παρέα τρελή να παίρνεις σβάρνα όλα τα μπουζουκομάγαζα, και να μη γυρίζεις σπίτι σου αν δεν τα βλέπεις όλα 20απλά...???
.
Μην είναι στον καναπέ σου, αγκαλιά με την χνουδωτή κουβερτούλα σου να χαζεύεις το κονσερβοκούτι ή ακόμα ακόμα και το ταβάνι σου...???
.
Για μένα πάντως το τέλειο Σαββατοκύριακο περιελάμβανε πρωινή βόλτα με τη μηχανή μέσα στη καταιγίδα, ώσπου να γίνουμε μούσκεμα, καφεδάκι στο σπίτι μέχρι να στεγνώσουμε, ταξιδάκι αστραπή στο εξοχικό μας, ήρεμο ύπνο μετά από 6 δύσκολες μέρες και νύχτες... Μαξιλάρες μπροστά στο τζάκι, να κοιτάς τη φωτιά χωρίς να μιλάς, να νοιώθεις τη σιωπή να μιλάει για σένα, και τις σκιες που τρεμοπαίζουν σύμφωνα με τη μελωδία της φωτιάς να σε φέρνουν πιο κοντά στο όνειρο... Και την επόμενη μέρα η επιστροφή με βροχή και χαλάζι... Να αισθάνεσαι τα χέρια σου να παγώνουν, και το σώμα σου να πονάει από το χαλάζι που το χτυπάει, και να μη σε νοιάζει, να μη σε ενδιαφέρει τίποτα... Να κρατάς το σώμα του και να αισθάνεσαι πλήρης....
.
Και η γνώση ότι Σαββατοκύριακα σαν κι αυτά θα έρθουν πολλά, να σου προσφέρει μια πρωτόγνωρη ηρεμία, δύναμη για να συνεχίσεις....

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009

κουκούλα, μάσκες και λοιπά αποκριάτικα....

Θυμάμαι την πρώτη φορά που φόρεσα κουκούλα... Ήταν στην πρώτη πορεία για τα Ίμια, όταν έσκασε κάμερα του star να καλύψει το γεγονός, κι εγώ κάλυψα το κεφάλι μου με την κουκούλα από το φούτερ μου επειδή δεν ήθελα να δει τη φάτσα μου στη τηλεόραση όλο μου το σόι...
.
Βέβαια ήμουν τόσο γκαντέμω που ο δημοσιογράφος που είχε έρθει ήταν από το χωριό μου, με αναγνώρισε, μιλήσαμε και κάπου εκεί τελείωσε η ιστορία... Αισθάνθηκα τόσο άσχημα που αποφάσισα να μην ξανακρύψω το πρόσωπό μου, αφού δεν έκανα τίποτα για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπομαι...!!!
.
Από τότε φοράω κουκούλα μόνο πάνω στη μηχανή, όταν δεν φοράω κράνος...
.
Βλέπω λοιπόν τα τσακαλόπαιδα που τριγυρίζουν ανενόχλητα σε όλη την Αθήνα, με κουκούλες, σακίδια και βαριοπούλες και αναρωτιέμαι... Αυτό μας αξίζει....? Τόσο πολύ έχουμε βολευτεί...?? Μήπως στο όνομα της δημοκρατίας σας, θυσιάσαμε την ελευθερία μας...??
.
Την Κυριακή πήγαμε βόλτα με τον free στου Ψυρρή. Επίτηδες περάσαμε από πλατεία Θεάτρου... Έχω καταπληκτικές αναμνήσεις από αυτή τη πλατεία... Όταν ήμουν νεια, εκεί ήταν ένα σχολείο, δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα, στο οποίο φοιτούσαν 3 φιλαράκια μου.. Πολλές φορές λοιπόν πηγαίναμε στον πεζόδρομο έξω από το σχολείο και αράζαμε, καπνίζαμε και αφήναμε τον ήλιο να φωτίσει τα μυαλιά μας...
.
Τώρα όλα είναι μαύρα στην περιοχή. Και δεν φταίει μόνο το χρώμα του δέρματος αυτών που περιφέρονται εκεί.. Περνάς από την Μενάνδρου και σου έρχεται αναγούλα... Τα τζάνκια με τους αλλοδαπούς έχουν δημιουργήσει ένα απίστευτο γκέτο, τόσο έντονο που ένοιωθα ξένη όταν πέρασα από κει....
.
Δεν μας αξίζει αυτό, είμαι σίγουρη...!!
.
Αλλά αν δεν συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι εκτός από τις κουκούλες θα πρέπει κάποια στιγμή να πετάξουμε και τις μάσκες που φοράμε, αυτή την ανετίλα που διέπει κάθε μας αντίδραση, δεν θα υπάρξει προκοπή... Ό,τι και να γίνει, έχουμε μια αντίθετη άποψη... Όχι τεκμηριωμένη βέβαια, αλλά αντίθετη.... Έβηξε κάποιος...? Δεν έπρεπε να βήξει, γιατί με το βήχα του μεταφέρει μικρόβια και είναι επικύνδινος για τη δημόσια υγεία... Δεν έβηξε...??? Πάλι λάθος, γιατί με το να κρατάει τα μικρόβια μέσα του, είναι μια κινητή βόμβα που θα σκάσει από στιγμή σε στιγμή...!!!
.
Άντε να βγάλεις άκρη... Ή μάλλον, ποιος κατάφερε να βγάλει άκρη με μας για να βγάλουμε εμείς...??

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Αριθμοί και συνειρμοί....

1805...
τέσσερις ξεχωριστοί αριθμοί... ένα-οκτώ-μηδέν-πέντε... ή μήπως δεκαοχτώ-μηδέν-πέντε...? ή χιλια οκτακόσια πέντε...???
.
ο αριθμός αυτός με κυνηγούσε χρόνια.. στην αρχή σαν ημερομηνία, μετά ως pin για την κάρτα μου... κάθε φορά που ήθελα να σηκώσω λεφτά πατούσα τα 4 αυτά νούμερα... ένα- οκτώ-μηδέν-πέντε...
.
κάποια στιγμή οι αριθμοί έχασαν την αρχική σημασία τους.. δεν ήταν πια ημερομηνία... ήταν ένας εύχρηστος τετραψήφιος αριθμός που μου εξασφάλιζε πρόσβαση στα χρήματά μου...
.
μέχρι που ... ξαναεμφανίστηκε σαν ημερομηνία στη ζωή μου, ο ίδιος ακριβώς αριθμός... και η επανεμφάνιση ηταν δυναμική, με γλέντια, γιορτές και μουσική... και τα νούμερα ξαναάλλαξαν νόημα... δεν ήταν πια ο τετραψήφιος αριθμός που μου έδινε χρήματα, αλλά ημερομηνία...
.
και κάπου εκεί φανερώνεται η δύναμη του μυαλού μας... τα πόσα παιχνίδια μπορεί να παίξει ο εγκέφαλός μας, διαγράφοντας τις πληροφορίες που δεν τον αφορούν πια, και συγκρατώντας και φέρνοντας στ προσκήνιο αυτές που πραγματικά τον ενδιαφέρουν...
.

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

Η Δροσοστάλαχτη και οι νεράϊδες

Μια φορά κι ένα καιρό σε ένα μακρινό τόπο ήταν ένα κοριτσάκι που το έλεγαν «Δροσοστάλαχτη». Ήταν ένα πολύ γλυκό κοριτσάκι με μακριά ξανθά μαλλιά και ροδοκόκκινα μάγουλα. Είχε όμως μια μεγάλη διαφορά από τα άλλα παιδάκια της ηλικίας της. Η Δροσοστάλακτη μπορούσε να δει τις νεράιδες που υπήρχαν στο δάσος.
.

Κάθε απόγευμα πήγαινε να δει τις φίλες της τις νεράιδες. Περνούσε πολύ καλά μαζί τους. Της λέγανε ιστορίες από την νεραϊδοχώρα, της εξιστορούσαν παραμύθια που ο χρόνος είχα ξεχάσει και της μάθαιναν τα μυστικά τους. Αλλά και από την πλευρά της και η Δροσοστάλακτη έκανε ότι μπορούσε για να τις ευχαριστήσει. Μάζευε την πρωινή πάχνη από το φύλλωμα των δέντρων και τους την πρόσφερε, επειδή ήξερε πόσο τους αρέσει. Τους μετέφερε κι αυτή τις λιγοστές γνώσεις που είχε για τον κόσμο των ανθρώπων και τους εξηγούσε πως οι άνθρωποι χωρίζονται σε άντρες και γυναίκες.
.

Δεν μπορούσε να καταλάβει πως γίνεται στην νεραιδοχώρα να μην υπάρχουν φύλα. Έτσι περνούσαν τα χρόνια και η Δροσοστάλαχτη μεγάλωνε, πάντα συντροφιά με τις φίλες της. Είχε σχεδόν απορρίψει τον ανθρώπινο κόσμο, γιατί είχε δει τον πόνο που της προσέφερε. Προτιμούσε λοιπόν να ζει με τα παραμύθια και τις ιστορίες από τον κόσμο των ξωτικών. Ώσπου ένα καλοκαίρι έγινε κάτι πρωτόγνωρο. Το κορίτσι το κατάλαβε με το που μπήκε στο δάσος. Πιο πολύ το ένιωσε παρά το είδε. Κάποιος ήταν στο δάσος. Κάποιος άλλος, ένας ξένος, καθόταν στο ξέφωτο. Φαινόταν σαν να είχε σταθεί να ξαποστάσει. Η Δροσοστάλακτη πλησίασε με προσοχή.
.

Και τότε τον είδε. Ήταν ένα αγόρι, το ωραιότερο που είχε δει ποτέ. Πλησίασε πιο πολύ και τον κοίταξε. Τα μάτια του είχαν ένα περίεργο, απόκοσμο βλέμμα. Σαν να μην την έβλεπαν. Σαν να ήταν αόρατη. Του μίλησε, αλλά δεν πήρε απόκριση. Τον ακούμπησε, αλλά ο νεαρός δεν αντέδρασε καθόλου. Η Δροσοστάλακτη δεν μπορούσε να καταλάβει τι είχε συμβεί στον νεαρό. Απόμεινε να τον κοιτάζει. Και ήταν όμορφος, ότι πιο όμορφο είχε αντικρίσει στη ζωή της.
.

Κάθισε πολλές ώρες δίπλα του. Δίχως να μιλάει, φοβόταν ακόμα και να ανασάνει, μήπως και εξαφανιζόταν ο νεαρός. Ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει και στο ξέφωτο ίσα που έφταναν οι τελευταίες ακτίνες του, κάνοντας την να πιστεύει πως αυτό που βλέπει δεν είναι παρά μια σκιά, ένα όνειρο. Τότε ήταν που ήρθαν οι φίλες της, οι νεράιδες. Έτρεξε προς το μέρος τους και τους ζήτησε να βοηθήσουν το αγόρι. Να τον βγάλουν από τον αέναο ύπνο του. Εκείνες όμως γέλασαν και της είπαν ότι αυτό ήταν αδύνατο. Ότι τα όμορφα αγόρια που μπαίνουν στο δάσος αυτό παθαίνουν. Οι νεράιδες επειδή ζηλεύουν την ομορφιά τους, τους παίρνουν τα λογικά και τη μιλιά, προκειμένου να μην τους χάσουν ποτέ.
.

Η Δροσοστάλακτη έκλαψε, ικέτεψε τις νεράιδες να δώσουν πίσω τη ψυχή του στον νεαρό, όμως δεν γινόταν τίποτα. Είχε απελπιστεί, αλλά δεν εγκατέλειπε την προσπάθεια. Ήταν σίγουρη πως κάποια λύση θα υπήρχε. Η μεγαλύτερη των νεραϊδων της είπε: «Γιατί νοιάζεσαι τόσο; Δεν είναι παρά μόνο ένας άνθρωπος. Ανήκει κι αυτός στον κόσμο σου. Σε αυτούς που σε πληγώνουν και σε εκμεταλλεύονται. Γιατί λοιπόν ενδιαφέρεσαι να επιστρέψει στον κόσμο σας»;
.

Η Δροσοστάλακη της αποκρίθηκε αβίαστα: «Κάνεις λάθος, είδα στα μάτια του την ευγένεια, ένιωσα την καθαρότητα της ψυχής του. Δεν αξίζει τέτοια τύχη. Πρέπει να τον αφήσετε να επιστρέψει στον ανθρώπινο κόσμο. Εδώ θα είναι δυστυχισμένος. Το πνεύμα του δεν μπορεί να περιοριστεί στην νεραϊδοχώρα».
Η νεράιδα έμεινε αμίλητη και την κοιτούσε σκεπτική. Ύστερα από αρκετή ώρα της απάντησε: «Για να γίνει αυτό που ζητάς, θα πρέπει να μας δώσεις κάτι για αντάλλαγμα». Η κοπέλα την κοίταξε θαρρετά στα μάτια. Ήξερε πως το αντάλλαγμα δεν θα ήταν κάτι μικρό. «Θα κάνω ό,τι χρειάζεται», απάντησε. «Θέλουμε το όνομά σου, κι ότι αυτό συνεπάγεται», ήρθε η απάντηση από την νεράιδα, «θέλουμε την τρυφερότητα σου, την αγάπη σου για τους άλλους, την ευαισθησία σου. Θέλουμε την ψυχή σου, προκειμένου να δώσουμε πίσω την ψυχή του αγοριού». Η Δροσοστάλακτη δεν δίστασε καθόλου. «Πάρτε ό,τι θέλετε» είπε μόνο.
.

Από εκείνη τη μέρα κάθε βράδυ ένας πανέμορφος άντρας τριγυρνούσε στο δάσος, ψάχνοντας μια κοπέλα, τόσο όμορφη που έμοιαζε με νεράιδα. Δεν ήξερε το πώς και το γιατί, αλλά ήταν σίγουρος πως η κοπέλα αυτή ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να του συμβεί. Ώσπου ένα βράδυ οι νεράιδες τους λυπήθηκαν. Δεν το καταλάβαιναν, άλλωστε οι νεράιδες δεν μπορούν να αγαπήσουν, όμως έβλεπαν ότι αυτό που ένωνε αυτούς τους δύο ήταν πιο δυνατό από αυτές. Έτσι αποφάσισαν και τους έκαναν ξωτικά. Μπήκαν και οι δύο στη νεραϊδοχώρα, προκειμένου η αγάπη τους να ζήσει αιώνια.

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

λατρεμενο

Όμορφο ξύπνημα...

Σήμερα ο free δεν πήγε για δουλειά... Αυτά είναι τα πλεονεκτήματα όταν η δουλειά σου σου επιτρέπει να κάνεις υπερωρίες, και για αντιστάθμιση να παίρνεις ρεπό...!!! Στη δική μου τη δουλειά δεν επιτρέπονται οι υπερωρίες... Ουσιαστικά μας πιέζουν να φεύγουμε ακριβώς στην ώρα μας... Η λογική είναι ότι η εταιρία πληρώνει 38 ώρες τη βδομάδα... Αν εσύ θες να κάτσεις παραπάνω, πρόβλημά σου... Πάντως επιπλέον χρήματα δε θα πάρεις....
.
Στη δουλειά του free δεν λειτουργούν έτσι... Εκεί η λογική είναι ότι πληρώνουν μέχρι έναν αριθμό υπερωριών, και τις υπόλοιπες τις παίρνεις σε ρεπό... Όποτε λοιπόν σου τη βαρέσει ενημερώνεις μια μέρα πριν, και πολύ απλά δεν πας στη δουλειά σου..!!! Ακούγεται καλό, αλλά ουσιαστικά δεν είναι, αφού ουσιαστικά είναι ένα μέσο πίεσης να κάνεις υπερωρίες σε μια δύσκολη δουλειά....
.
Τεσπα, το θέμα είναι ότι σήμερα αποφάσισε να μην πάει για δουλειά... Που με επηρεάζει αυτό...??? Ότι επιτέλους μετά από πολύ καιρό ήπιαμε καφέ το πρωί μαζί, πριν φύγω για τη δουλειά... Και είναι τελείως διαφορετικό το συναίσθημα από τις Κυριακές που και πάλι πίνουμε μαζί το καφέ, αλλά είναι πιο χαλαρό... Τις Κυριακές φτιάχνω γαλλικό με άρωμα bitter σοκολάτα- πορτοκάλι, αράζουμε στο καναπέ μας, κάνουμε μαζί τη βόλτα μας στο νετ, έχοντας ο καθένας το λαπ τοπ του μπροστά του, και γενικά είμαστε χαλαροί και η όλη φάση του καφέ μπορεί να μας πάρει 2-3 ώρες...
.
Σήμερα όμως ήταν διαφορετικά... Με ξύπνησε 15 λεπτά πριν την συνηθισμένη ώρα που σηκώνομαι, και μέχρι να ετοιμαστώ έφτιαξε μία κούπα καφέ . Ευτυχώς πίνουμε ακριβώς τον ίδιο καφέ (σκέτο με ελάχιστο γάλα), οπότε μπορούμε άνετα να μοιραστούμε την ίδια κούπα... Η παρουσία του και μόνο, το γεγονός ότι είμασταν μαζί κ ότι ήταν στην πόρτα την ώρα που έφευγα και με φίλησε, ήταν αρκετό για να μου φτιάξει τη μέρα...!!!
.
Θα μου πεις, τι θέλεις κυρά μου...? Να σταματήσει να δουλεύει ο άνθρωπος , για να πίνετε μαζί καφέ το πρωί...??
Όχι,δεν θα ήθελα κάτι τέτοιο, αλλά αυτό δε με εμποδίζει να εκφράζω την ευχαρίστησή μου που σήμερα έγινε κι αυτό...! :-)
.
Χμ, και τώρα που το σκέφτομαι, μια χαρά μέρα έχει σήμερα... Μήπως να πήγαινα για μεσημεριανό καφεδάκι κατά Θησείο μεριά...????

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

Κουβάρι... Και δεν είμαι καλή στο πλέξιμο..!!!

Υποθετικό σενάριο....
Εχεις μία φίλη/φίλο εδώ και πολλά πολλά χρόνια... Ξέρεις τα πάντα για τη ζωή του, από τον αριθμό των σχέσεών του, μέχρι πόσα γκίγα είναι οι ταινίες στον υπολογιστή του... Μιλάτε καθημερινά, από τα πιο απλά, πχ τι θα μαγειρέψει το μεσημέρι, μέχρι τα πιο περίπλοκα πχ πώς καταλαβαίνεις αν σε κερατώνει ο συντροφός σου...
Και τα χρόνια περνάνε, και δένεστε... Φυσικά η σχέση σας έχει σκαμπανεβάσματα, αλλά αυτό δεν επηρεάζει στο ελάχιστο την ποιότητα της σχέσης σας... Και ξαφνικά γίνεται η μεγάλη ανατροπή...!!!
Εκείνος περνάει την πιο δύσκολη φάση της ζωής του, με πολλά, διαφορετικά και εξίσου σημαντικά προβλήματα.. Από την άλλη εσύ περνάς την καλύτερη περίοδο της ζωής σου, σε όλα τα επίπεδα....
Α.... !!!! Ξέχασα να αναφέρω ότι το συγκεκριμένο άτομο είναι του αντίθετου φύλου... Δεν ξέρω αν παίζει κάποιο ρόλο αυτό, αλλά καλό είναι να έχετε όλα τα στοιχεία για να είναι ολοκληρωμένο το σενάριο...
Κι εκεί λοιπόν που εσύ είσαι μέσα στην τρελή χαρά, αγκαλιά με τις πεταλουδίτσες σου και τα αστεράκια σου , σκάει η βόμβα... Σου ανακοινώνει ότι αποφάσισε να αποστασιοποιηθεί από τη σχέση σας, γιατί φοβάται ότι η αρνητική ενέργεια που τον περιβάλλει, θα επηρεάσει και εσένα...!!!! Και εσύ μένεις μαλάκας, κόκκαλο, παγωτό...!!! Από πότε η ευτυχία είναι εμπόδιο...??? Ή ας το θέσω και αντίστροφα... Από πότε η δυστυχία είναι εμπόδιο...???? Αν ρε φίλε δεν σου σταθώ τώρα στο πλάι σου, πότε θα σου σταθώ...?? Στο γάμο σου, που θα αλλάζω τα στέφανα...????
Εδώ μπορείτε να σταματήσετε να φαντάζεστε.... Και μπορείτε να αρχίσετε να παίζετε ξύλο μαζί του, μπας και συνέλθει...!!!! Το βρίσιμο μη το δοκιμάσετε, το δοκίμασα εγώ και δεν έχει αποτελέσματα...!!!!

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

H Πριγκίπισσα κ ο Αυλικός...

Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα μακρινό βασίλειο ζούσε μια πολύ όμορφη πριγκίπισσα. Ήταν τόσο όμορφη που τα ρόδα άνθιζαν στο διάβα της και τα πουλιά σταματούσαν να κελαηδούν, για να θαυμάσουν την ομορφιά της. Η πριγκίπισσα όμως ήταν πολύ κακομαθημένη. Είχε μάθει στη ζωή της τα πάντα να τα κερδίζει με την ομορφιά της. Δεν είχε παρά να σκεφτεί κάτι κι αμέσως ο πατέρας της, ο βασιλιάς, της το έφερνε.
.

Όταν η πριγκίπισσα θα γινόταν 20 χρονών, αποφάσισε ότι ήθελε να κάνει μια γιορτή, που όμοιά της δεν θα είχε ξαναγίνει. Καλεσμένοι θα ήταν όλη η ελίτ του βασιλείου, καθώς και των γειτονικών χωρών. 5 μήνες πριν άρχισαν οι ετοιμασίες, για να γίνουν τα πάντα όπως εκείνη τα ήθελε. Φυτεύτηκαν δέντρα, χτίστηκαν πίστες, σκάφτηκαν λίμνες κι όλοι μίλαγαν για το μεγάλο γεγονός.
.

Την ημέρα των γενεθλίων της η πριγκίπισσα έλαμπε. Φόρεσε το φουστάνι που επί 3 μήνες έραβαν για αυτήν, χτένισε τα ολόχρυσα μαλλιά της και χαμογέλασε μπροστά στον καθρέφτη πονηρά. Είχε ένα σχέδιο που δεν το είχε πει σε κανέναν. Εκείνη τη μέρα θα διάλεγε τον άντρα που θα παντρευόταν. Ήξερε ότι κανείς δεν θα μπορούσε να αντισταθεί στην ομορφιά της κι ότι όποιον και να διάλεγε αμέσως θα δεχόταν.
Όταν όλοι οι καλεσμένοι είχαν μαζευτεί, η πριγκίπισσα άρχισε σιγά-σιγά να κατεβαίνει τις σκάλες. Όλη η αίθουσα κρατούσε την ανάσα της. Εκείνη, πολύ σεμνά, πήγε και κάθισε στην καρέκλα που ήταν δίπλα στο θρόνο. Ένας-ένας οι καλεσμένοι σηκώνονταν και της έδιναν τα δώρα της. Χρυσά κοσμήματα, ολομέταξα φουστάνια, αρώματα κι ό,τι άλλο έβαζε ο νους της.
.
Τελευταία εμφανίστηκε μια ηλικιωμένη γυναίκα, με μακριά κάτασπρα μαλλιά, ντυμένη στα μαύρα. Στάθηκε μπροστά στην πριγκίπισσα και της είπε: «μικρή μου, θα σου κάνω το μεγαλύτερο δώρο. Μακάρι να έχεις το μυαλό να το χρησιμοποιήσεις σωστά» και σηκώνοντας το χέρι της την ακούμπησε στο κεφάλι.
Η πριγκίπισσα στην αρχή δεν κατάλαβε, όταν όμως όλοι μέσα στην αίθουσα άρχισαν να φωνάζουν, γύρισε κι είδε τον εαυτό της στον καθρέφτη. Μια στριγγλιά ξέφυγε από τα χείλη της. Αυτό που έβλεπε ήταν ένα τέρας. Έφυγε τρέχοντας και πήγε στο δωμάτιό της. Ξάπλωσε στο κρεβάτι κι έκλαιγε. Έκλαιγε συνέχεια για τα ξανθά της μαλλιά που είχαν γίνει μαύρα και κοντά, για το όμορφο πρόσωπο της που είχε παραμορφωθεί, για το στητό κορμί της που είχε καμπουριάσει.
.
Από εκείνη την ημέρα η πριγκίπισσα δεν έβγαινε από το δωμάτιό της. Αρνιόταν πεισματικά να δει τον οποιοδήποτε. Το μόνο που ζήταγε ήταν να της φέρουν βιβλία για να περνάει την ώρα της. Άρχισε να διαβάζει ποίηση και λογοτεχνία. Τα βιβλία της μάθαιναν πράγματα που ούτε καν φανταζόταν. Ο πατέρας της ήταν απελπισμένος, δεν ήξερε τι να κάνει. Τότε η βασίλισσα έστειλε αυλικούς να ψάξουν σ’ όλο το βασίλειο και να της φέρουν τον πιο άσχημο άντρα. Όταν τον βρήκε, τον έστειλε μέσα στο δωμάτιο της κόρη της, ελπίζοντας ότι η πριγκίπισσα θα δεχόταν να του μιλήσει.
.
Έτσι και έγινε. Οι δυο νέοι έκαναν συνέχεια παρέα, μίλαγαν για όλα τα θέματα και έμοιαζαν αχώριστοι. Επί μήνες η πριγκίπισσα δεχόταν να βλέπει μόνο τον άσχημο αυλικό, που στα μάτια της δεν φάνταζε πια άσχημος, αφού την είχε γοητεύσει με τις γνώσεις του και την καλλιέργεια του. Ύστερα από λίγο καιρό αποφάσισαν να παντρευτούν.
.
Την ημέρα του γάμου τους, που γινόταν σε κλειστό κύκλο, η πριγκίπισσα ήταν πολύ χαρούμενη. Την ώρα που έβαζε το βέλο που θα κάλυπτε το πρόσωπό της εμφανίστηκε ξανά η γριούλα με τα άσπρα μαλλιά. Την κοίταξε στα μάτια και της είπε: “Ζήτησέ μου ότι δώρο θες για το γάμο σου” και η πριγκίπισσα χωρίς να το σκεφτεί απάντησε “Κάνε με όπως ήμουν, δώσε μου πίσω τον εαυτό μου”. Η γριούλα κούνησε το κεφάλι της και τότε η πριγκίπισσα έγινε όπως πριν.
.
Ολόχαρη η πριγκίπισσα έτρεξε στον άντρα που θα παντρευόταν σε λίγα λεπτά. Μόλις την είδε εκείνος έβαλε τα κλάματα και της είπε: “Είμαι πολύ χαρούμενος για σένα που είσαι όμορφη, αλλά θα πρέπει αν χωρίσουμε. Συγνώμη δεν μπορώ να σε παντρευτώ”. Η πριγκίπισσα έμεινε να τον κοιτάζει σαστισμένη. Δεν καταλάβαινε τίποτα.
.
Γύρισε και κοίταξε τη γριούλα και της είπε: “Μα δεν σου ζήτησα να με κάνεις όμορφη, ζήτησα πίσω τον εαυτό μου, να γίνω όπως ήμουν”. Και η γιαγιά της απάντησε: “Κόρη μου, θα πρέπει να ξέρεις ότι οι άνθρωποι κρίνουν βάση αυτού που βλέπουν. Οτιδήποτε άλλο τους τρομάζει. Έτσι και με σένα. Η ομορφιά σου τρόμαξε τον άντρα σου, επειδή συλλογίστηκε το μέλλον, χωρίς να αναλογιστεί το παρελθόν. Προχώρα μπροστά, άλλα μη λησμονάς ποτέ το χθες…”.

Τρίτη 10 Μαρτίου 2009

Απρόσμενη εισβολή...




Μέχρι να έρθεις στη ζωή μου απέφευγα συστηματικά οτιδήποτε είχε σχέση με σένα. Με κούραζαν, με τρέλαιναν, απλά δεν άντεχα. Είχα πείσει τον εαυτό μου ότι δε σε θέλω, ότι είσαι κάτι περιττό, κάτι που δεν μου ταιριάζει. Τόσα χρόνια ήμουν ευτυχισμένη και χωρίς εσένα, γιατί λοιπόν να έρθεις..???
.
Και ξαφνικά άλλαξαν όλα. Απόλυτη ένωση Γρύπα και Λύγκα. Κι άρχισες να ζεις από μένα. Να ρουφάς τις δυνάμεις μου. Σαν υπερήρωας του σινεμά με μαγικές ικανότητες. Κι εγώ σου έδινα απλόχερα ό,τι κι αν μου ζήτησες. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν σκέφτηκα ούτε λεπτό. Σε ήθελα. Ήσουν αυτό που δεν περίμενα, που δεν ήθελα, που δεν πίστευα. Κι όμως ήρθες. Σαν τραγική ειρωνεία, σαν από μηχανής Θεός, για να μου δείξεις ότι η αγάπη δεν έχει όρια. Ότι το απροσδόκητο είναι αυτό που δίνει νόημα.
.
Και το παλέψαμε. Μαζί, και οι τρεις μας. Ενωμένοι. Δείχνοντας έτσι πόσο πολύ θέλαμε ο ένας τον άλλον. Όλα έγιναν κόκκινα, και μετά μαύρα. Όσο κι αν αγωνιστήκαμε δεν νικήσαμε το κόκκινο, ήταν παντού, μας έπνιγε. Ακόμα και τώρα το βλέπω. Άνισος αγώνας που δεν δεχτήκαμε να παραιτηθούμε. Προδεδικασμένο αποτέλεσμα που δεν δεχτήκαμε. Και μετά ήρθε το μαύρο και τα κάλυψε όλα. Εσένα, εμένα, εμάς. Τη ψυχή μας. Είσαι δυνατός, και ξέρω ότι θα ξανάρθεις. Θέλω να ξανάρθεις.
.
Δεν μετανιώνω για ότι έγινε. Απλά καμιά φορά αναρωτιέμαι αν έκανα τα πάντα για να σε κρατήσω. Αν έπρεπε να κάνω κάτι ακόμα. Αν φταίω εγώ που έφυγες, σου ζητώ συγνώμη. Να θυμάσαι ότι σε θέλω στη ζωή μου, σε θέλουμε στη ζωή μας. Και ο κύκλος θα συνεχιστεί, χωρίς αρχή, χωρίς τέλος, απλά για να μας υπενθυμίζει πόσο μικροί είμαστε, πόσο λίγοι μπροστά στα μεγάλα της ζωής...
.
Δεν σου λέω αντίο, απλά εις το επανιδείν. Και η επόμενη φορά θα είναι καλύτερη. Θα φτάσουμε μαζί μέχρι το τέλος. Και το τέλος θα είναι υπέροχο, δυνατό, όπως είσαι κι εσύ...

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

Τι μπορεί να πάθει ο άνθρωπος στα γεράματα...!!!

Χτες το βράδυ είδα το χειρότερο dvd που έχω δει ποτέ... Την παρωδία των "300"... Δεν θυμάμαι καν πώς είναι ο κανονικός τίτλος... Ευτυχώς η διάρκεια ήταν κάτι λιγότερο απο 60 λεπτά, οπότε παλευτόταν η κατάσταση... Θα μου πεις, τι καθόσουν και το έβλεπες και δεν το έκλεινες...??? Εμ, εδώ είναι το θέμα...
Ήθελε να το δει ο free, κι εγώ είμαι ερωτευμένη μαζί του, οπότε καθόμουν και το έβλεπα κ εγώ...
.
Φαντάζομαι ότι το ίδιο κάνει κι αυτός όταν καθόμαστε και βλέπουμε 2-3 επεισόδια NUMB3RS στη σειρά, ειδικά όταν εκείνος δεν έχει το δικό μου σκάλωμα με τα μαθηματικά... Αν κάποιος μου έλεγε πριν ένα χρόνο ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα είχα να διαλέξω ανάμεσα στο να βγω έξω και στο να κάτσω μέσα και να δω dvd αγκαλίτσα με έναν άντρα, μάλλον θα τον περνούσα για τρελό... Και το πιο τρελό από όλα είναι ότι όλο αυτό είναι επιλογή μου...!!!
.
Πάντα υποστήριζα ότι τα πάντα στη ζωή είναι θέμα επιλογών... Ότι ανά πάσα στιγμή έχει το δικαίωμα επιλογής, έστω κι αν η αποφασή σου σου φαίνεται αυτονόητη... Και στην ηλικία που έχω φτάσει πίστευα ακράδαντα ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει την κοσμοθεωρία μου... Έχτισα τις βάσεις του υπόλοιπου της ζωής μου πάνω σε αυτά τα δεδομένα... Ξεκίνησα πάλι Πανεπιστήμιο στα 30, με προοπτική να τελειώσω μετά από 6 χρόνια... Το σπίτι μου ήταν διαμορφωμένο αποκλειστικά για ένα άτομο και γενικότερα τα πλάνα της ζωής μου δεν συμπεριλάμβαναν ούτε στο ελάχιστο την πιθανότητα να συζύσω με κάποιον....
.
Και φυσικά η φουτάνα η ζωή έκανε ό,τι μπορούσε για να μου αποδείξει ότι έκανα λάθος.. Μέσα σε μερικές στιγμές ανατράπηκαν όλα.... Και τώρα κάθομαι σαν χαζοχαρούμενο 15χρονο και βλέπω dvd που δεν μου αρέσουν, και το απολαμβάνω κι όλας...!!!! Έχουν περάσει τόσοι μήνες, κι ακόμα δεν το πιστεύω, αλλά που θα μου πάει...?? Έχω μια ολόκληρη ζωή μπροστά μου για να συνειδητοποιήσω το πόσο τυχερή είμαι...

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

πόσο δίκιο είχες τελικά...!!!

λουκουμάκι μου, πρέπει να παραδεχτώ ότι είχες δίκιο...!!!

;-)

ο free μεταμορφώθηκε σε αγελάδα και ταξιδεύει στο διάστημα, για τις ανάγκες του νέου σεναρίου....!!

αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι το πόσο γρήγορα μεταφέρονται τα νέα....!!
.
τλκ τι είναι η μπλογκόσφαιρα...??? ένα τοσο δα μικροσκοπικό χωριουδάκι...

Πάντα την τελευταία στιγμή...!!

Χτες το βράδυ για άλλη μια φορά ξενύχτησα.... Όχι δεν είχα πάει στα μπουζούκια... Διάβαζα... Σήμερα έχω dead line για να παραδώσω εργασία λογισμικού... Μέχρι τώρα έχω εξηγήσει τουλάχιστον 2 φορές στο λουκουμάκι μου το περιεχόμενο της εργασίας, αλλά το απλανές βλέμμα της μου έδειξε ότι μάλλον δεν κατάλαβε ούτε το 30% αυτών που της έλεγα... Οπότε δεν θα μπω στη διαδικασία να εξηγήσω τι εργασία έχω να παραδώσω... Το θέμα είναι ότι μέχρι σήμερα στις 16.00 πρέπει να παραδωθεί.. Κι αν υπολογίσουμε ότι εγώ σχολάω στις 16.00, κι ότι δεν μπορώ να τρέξω sql στη δουλειά, εύκολα συμπεραίνουμε ότι ουσιαστικά η εργασία έπρεπε να τελειώσει χτες...
.
Κι εκεί που καθόμουν πνιγμένη, μέσα στους καπνούς από τα τσιγάρα μου, θυμήθηκα τις αθώες εκείνες εποχές που μου φαινόταν αδιανόητο να περιμένω μέχρι τελευταία στιγμή για να παραδώσω εργασία... Εβλεπα τους άλλους που έτρεχαν, που ζητούσαν παράταση κτλ. κι έλεγα, "καλα, δεν μπορούν να βάλουν ένα πρόγραμμα στη ζωή τους..??" Όμως όποιος είναι έξω από το χορό πολλά τραγούδια ξέρει... Γιατί στα 2 χρόνια που είμαι στο ΕΑΠ δεν έχω καταφέρει να παραδώσω εργασία πριν την τελευταία μέρα παράδοσης... Ακόμα και τη μια και μοναδική φορά που από λάθος μου ετοίμασα την εργασία μία βδομάδα νωρίτερα, και πάλι περίμενα την τελευταία μέρα για να τη στείλω..
.
Από δικαιολογίες μπορώ να σκεφτώ πολλές, ειδικά φέτος που όλη μου η ζωή έχει αλλάξει και οι προτεραιότητες στη ζωή μου απέχουν παρασάγκας από τις περσινές. Αλλα πιστεύω ότι η πραγματικότητα είναι ότι υποσυνείδητα ξέρω ότι πάντα θα στέλνω τις εργασίες μου τελευταία στιγμή, κι ότι οι καθηγητές μου δεν περιμένουν κάτι διαφορετικό από μένα... Άλλωστε σημασία έχει ότι συνήθως οι βαθμοί μου είναι >9 , οπότε γιατί να χαλάσω μια τόσο πετυχημένη συνταγή...???

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

καλώς σας βρήκα

Τα τελευταία χρόνια υπήρξα έντονα ιντερνετικό ζώο... Με παρουσία σε διάφορα φόρουμς, διαδικτυακά παιχνίδια κτλ κτλ κτλ. Ωσπου έγινε η μεγάλη ανατροπή, και το ιντερνετ είναι πια για μένα μέσο ενημέρωσης κ όχι επικοινωνίας... Οι φιλίες και οι γνωριμίες τόσων χρόνων μέσω δικτύου έχουν αλλάξει μορφή, η επικοινωνία μας πια είναι πιο άμεση, πιο στενή...
Έλα μου όμως που η πρόσβαση μου έχει περιοριστεί μόνο σε blogs, τις 8 από τις 24 ώρες της ημέρας... Κι αφού τις υπόλοιπες ώρες έχω πολύ πιο σημαντικά πράγματα να κάνω, αποφάσισα να ξεκινήσω κι εγω ένα μπλόγκι, για να περνάω τις ώρες μου...
Σημερα δε θα γράψω τπτ άλλο, θα παίξω λίγο με τις ρυθμίσεις, να μάθω το καινούριο μου παιχνίδι...
Καλή αρχή λοιπόν...

αγαπημενα....


VideoPlaylist