Λίγο πριν το 2010...

Δεν θα κάνω απολογισμό του χρόνου που πέρασε... Ούτε καν ευχές για το χρόνο που έρχεται... Δεν προλαβαίνω... Αυτές τς μέρες είμαι πολύ απασχολημένη. Βασικά διαβάζω και μαγειρεύω...!! Διαβάζω Αγκάθα και ό,τι άλλο πέσει στα χέρια μου. Ουσιαστικά ξεκίνησε από το Λυκόφως, που το διάβασα σε ένα βράδυ, και συνεχίστηκε με τη Νέα Σελήνη που μου πήρε λιγότερο από οχτώ ώρες. Μετά το γύρισα στα αστυνομικά.Σήμερα θα ξεκινήσω το επόμενο, αλλά μάλλον δε θα το τελειώσω σήμερα γιατί έχω να πάω ΙΚΕΑ..

Η παραμονή Χριστουγέννων φέτος ήταν μοναδική, ανεπανάληπτη, φύγαμε από το σπίτι κατά τις οχτώ το βράδυ και γυρίσαμε στις πέντε το πρωί. Βασικά ξεχάσαμε να τραβήξουμε φώτος, αλλά με λίγα λόγια, εγώ μαγείρεψα σε ένα σπίτι που μπήκα ουσιαστικά πρώτη φορά, ο free έστησε μια βιβλιοθήκη, και το λουκουμάκι πέθαινε στον καναπέ, που είχα φτιάξει εγώ την προηγούμενη φορά που μετακόμισε...

Πραγματικά θα μας μείνει αξέχαστη αυτή η βραδιά...!!! Την επόμενη μέρα ξύπνησα πουρνό πουρνό για να φτιάξω χριστουγεννιάτικο αρκουδάκι, και την πιο κολασμένη σοκολατόπιτα που υπήρξε ποτέ..!! Σοκολάτα με σοκολάτα και γλάσο σοκολάτα...!!! Τέλεια..!!! Φυσικά δεν έμεινε ούτε κομματάκι, αλλά δεν προβλέπετε να ξαναφτιάξω σύντομα γιατί κάθε κουταλιά έχει 598234 θερμίδες...

Ήδη κάνω στο μυαλό μου το μενού της πρωτοχρονιάς. Θα μαζευτούμε για χαρτάκι, οπότε επιβάλλεται finger food... Θα φτιάξω λίγα πιάτα, καμμιά δεκαριά υπολογίζω, αφού δεν έχω σκοπό να περάσω όλη μου τη μέρα στην κουζίνα... ΑΑΑΑΑΑΑΑ και μια συμβουλή... Αν θέλετε να φτιάξετε ρολό χοιρινό με γέμιση ζαμπόν-μπέικον-φέτα, να προτιμήσετε σπάλα κι όχι πανσέτα, γιατί έχει πολύ λίπος...

Τέλος πρέπει να εξομολογηθώ ότι υπάρχει καινούριο μέλος στο σπίτι μας... Ο Βαγγελάκης, ή κατά κόσμον Βάγγος... Είναι γλύκας...!!! Μου έχει πάρει το μυαλό... Και του free... Βασικά είναι το δώρο που του πήρα, ένα μικρό, πανέμορφο σκίουράκι.Παίζουμε συνέχεια μαζί του, ή μάλλον για την ακρίβεια εμείς θέλουμε να παίξουμε αλλά εκείνος μας κάνει τον δύσκολο... Δεν βγαίνει από τη φωλιά του με τίποτα...!!! Κι από την άλλη έχουμε τις Βαγγελίτσες, το δώρο που μου έκανε ο free για τα Χριστούγεννα. Αυτές θα δυσκολευτώ εγώ πολύ να τις βγάλω από το κουτί τους, γιατί ενώ τις γουστάρω τρελά, δεν ξέρω που θα μπορούσα να τις υποστηρίξω σωστά. Γιατί εδώ που τα λέμε να πάω με δωδεκάποντο στο σούπερ μάρκετ ή για καφέ, δεν είναι το καλύτερό μου...

Τέλος πρέπει να τονίσω ότι έχω νεύρα.. Κάπου διάβασα ότι το sex & city 2 θα βγει 28 Μαίου..!! Απαράδεκτο...!!! Τότε θα είμαι μήνα του μέλιτος, δε νομίζω ότι θα μπορέσω να το δω...!! Γκρρρρρρρρρρ...

Αυτά για σήμερα, δεν έχω άλλο χρόνο, βιάζομαι να φτιάξω πένες με πέστο βασιλικού, και να την κάνω... Το ΙΚΕΑ με περιμένει... Πολλές ευχές σε όλους. Το 2010 να σας φέρει ότι το 2009 σας χρωστά...!!!

Το 2010 άκαπνοι...!!

Κάπνιζα 18 χρόνια και το γούσταρα. Δεν είχα σκεφτεί να το κόψω. Σε μια συζήτηση με τη γυναικολόγο μου έμαθα ότι η μήτρα χρειάζεται 9 μήνες για να καθαρίσει από τη νικοτίνη. Το είχα λοιπόν στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά μέχρι εκεί. Από το καλοκαίρι αρχίσαμε τη συζήτηση με τον free ότι πρέπει να το κόψουμε, αλλά δεν το αποφασίζαμε...

Ώσπου ένα βράδυ, στο ξαφνικό τελείως μου λέει ότι ήρθε η ώρα...! Και την επόμενη μέρα δεν καπνίσαμε καθόλου. Τα νεύρα μας ήταν τρελά, ψάχναμε ευκαιρία να τσακωθούμε, και το βράδυ ο free δεν άντεξε και άναψε τσιγάρο. Εγώ είπα να το παλέψω λίγο περισσότερο, και άντεξα τρεις μέρες, μέσα στα νεύρα, και στα στερητικά σύνδρομα. Την τέταρτη μέρα πέθανε ο πατέρας μιας φίλης μου, δεν τον είχα δει ποτέ στη ζωή μου, αλλά στεναχωρήθηκα τόσο πολύ που αγόρασα τσιγάρα...!!

Όμως στράβωσα πολύ με τον εαυτό μου που δεν τα κατάφερα, δεν τα πάω καλά με την αποτυχία. Κι έτσι άρχισα να το ψάχνω με ιατρική υποστήριξη. Απευθύνθηκα σε 2-3 νοσοκομεία, με ραντεβού μετά από 3 μήνες, αλλά δεν ήμουν σε φάση να περιμένω. Οπότε πήρα σβάρνα τα νοσοκομεία και κατέληξα στο " Σωτηρία"  με ραντεβού μετά από 3 μέρες στο αντικαπνιστικό τμήμα. Πήγα εκεί συμπλήρωσα ένα έντυπο και μου έγραψαν μια σύνταγη.

Πήγα στο φαρμακείο, αγόρασα το πακέτο, και ξεκίνησα τα χάπια. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν το φάρμακο να μην είναι υποκατάστατο νικοτίνης, και όντως δεν είναι. Επηρεάζει το νευρικό σύστημα και εκχύει ντοπαμίνη, την ίδια ακριβώς ορμόνη που προκαλεί και το τσιγαρό. Άρχισαν οι ναυτίες, οι αυπνίες, παρενέργειες του φαρμάκου, αλλά μειωνόταν η επιθυμία για τσιγάρο. Και όντως την 13η μέρα το έκοψα. Τόσο απλά...! Και δεν έχω καμμιά επιθυμία να καπνίσω.

Με έβλεπε ο free και δεν το πίστευε. Με είχε δει όταν προσπάθησα να το κόψω μόνη μου, και περίμενε τα χειρότερα. Τόσο πολύ δεν το περίμενε που τελικά αποφάσισε να δοκιμάσει κι εκείνος..!!!

Οπότε μένει μόνο το λουκουμάκι μου, να το αποφασίσει κι εκείνη. έτσι θα είμαστε όλοι άκαπνοι το 2010...!!!

Αχιλλέας..!!

Όταν ήμουν μικρή είχα ένα ψιλοπρότυπο, τον Αχιλλέα. Ο Αχιλλέας, ξάδελφος της μάνας μου, και κατά πολλά χόνια μεγαλύτερός μου, ήταν όλα αυτά που θεωρούσα cool. Είχε ένα πολύ γνωστό μπαράκι στα Εξάρχεια, στο οποίο δυστυχώς δεν πήγα ποτέ, αφού τα Εξάρχεια ήταν απαγορευμένη ζώνη για μένα, αλλά ήταν ο πιο απολιτίκ άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Επίσης έγραφε κανονικότατα κάθε κανόνα που του έθεταν, αλλά στήριζε τους δικούς του κανόνες μέχρι εσχάτων.

Γενικότερα ήταν τρελή φιγούρα, κι όταν κάποια στιγμή βαρέθηκε τη ζωή στην Αθήνα την έκανε για το χωριό. Βέβαια εκεί άντεξε μόνο για δύο χρόνια, αφού μπορεί εκείνος να γούσταρε τη ζωή στην εξοχή, αλλά οι άνθρωποι της εξοχής δεν τον γούσταραν. Έτσι μάζεψε τα μπογαλάκια του και γύρισε Αθήνα.Κάπου εκεί ξανασυναντήθηκαν οι δρόμοι μας. Και με έβαλε σε τρελά μονοπάτια. Σε μονοπάτια που όλη σου η ζωή εξαρτάται από τι θα κάνει η Ιντερ, και όλο σου το πρόγραμμα προσαρμόζεται βάση του τι ώρα έχει αγώνα...

Φανατικός του "Πάμε στοίχημα", κόλλησα κι εγώ. Και για 8 μήνες περίπου δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Ούτε άντρες, ούτε σχέσεις ούτε τίποτα..Και τότε ανατράπηκαν όλα. Ο Αχιλλέας μπήκε στο νοσοκομείο με λιποθυμικές τάσεις και χαμηλό αιματοκρίτη. Ήμουν εκεί κάθε μέρα, σε κάθε εξέταση, του πήγαινα εφημερίδα να ενημερώνεται για το στοίχημα, και προσπαθούσα να ξεγελάσω την πεποίθησή του ότι έχει καρκίνο, επειδή πριν ένα χρόνο είχε πεθάνει κι ο πατέρας του από καρκίνο.

"Μπάρμπα, εσύ θα μας θάψεις όλους" έλεγα και το πίστευα ρε γαμώτο...

Ύστερα από μια βδομάδα είχαμε πια την γνωμάτευση. Πέντε όγκοι σε διάφορα σημεία του σώματός του δεν άφηναν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης... Το ίδιο απόγευμα βγήκε από το νοσοκομείο, πήγαμε σπίτι του, του μαγείρεψα μια τεράστια μπριζόλα που σχεδόν δεν άγγιξε, είδαμε γιουροβίζιον, και έφυγα. Από εκείνη την ημέρα αρνιόταν να με ξαναδεί. Δεν απαντούσε στα μηνύματά μου, δεν σήκωνε το τηλέφωνο, τίποτα. Πολύ απλά ήξερε την συνέχεια, και δεν ήθελε να τη ζήσω κι εγώ. Δεν ήθελε να τον δω όπως είδε εκείνος τον πατέρα του..

Και ένα απόγευμα, την ώρα που ήμουν σε ένα ανθοπωλείο προς αναζήτηση στολισμού της εκκλησίας, χτυπάει το κινητό μου.. Ο Αχιλλέας πέθανε.. Ένα μπουκάλι ουίσκυ και ένα πακέτο κάμελ μπλε τον συντροφεύουν στο ταξίδι του... Καλό ταξίδι καλέ μου...