Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Μία σφαιρική άποψη για το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο

Θέλω να ασχοληθώ και να αναδείξω ένα θέμα που δεν απασχολεί μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας, αποτελεί όμως μέρος της και εμφανίζει τις ίδιες παθογένειες με τα υπόλοιπα ζητήματα της. Αναφέρομαι σε ένα «εργαλείο» εκπαίδευσης, που δίνει σε ορισμένους μια δεύτερη ευκαιρία με τη «δια βίου μάθηση» και....

περιλαμβάνει ανθρώπους που επιθυμούν να βελτιώσουν το μορφωτικό τους επίπεδο και τις γνώσεις τους για τους δικούς τους λόγους ο καθένας. Αναφέρομαι στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο ή Ε.Α.Π.

Η ίδια η πολιτεία αποκαλεί το Ε.Α.Π. το 19ο ΑΕΙ της Ελλάδος. Ενώ σαν ιδέα ήταν κατά την άποψη μου, ένα από τα καλύτερα project που έχει δημιουργηθεί ποτέ στον τομέα της εκπαίδευσης και ερίζουν τα δυο μεγάλα κόμματα για την πατρότητα της ιδέας, στην πράξη έχει μετατραπεί σε έναν καθαρά εισπρακτικό οργανισμό με υπαιτιότητα των κυβερνήσεων, επιβάλλοντας σε αυτό δίδακτρα που για νομικούς λόγους τα αποκαλούν «οικονομική συμμετοχή στις σπουδές» και όχι δίδακτρα και με αυτό τον τρόπο καθίσταται η φοίτηση σε αυτό, προνόμιο των οικονομικά ισχυρών.

Από τη σύσταση του το Ε.Α.Π έχει δημιουργηθεί ως ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός.
Για τη λειτουργία του δίδονται κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Ένωση και ένα πολύ μικρό μέρος από το υπουργείο παιδείας. Η αναλογία είναι 75% 25%. Το πρόγραμμα σπουδών του χωρίζεται σε θεματικές ενότητες. Το ποσό συμμετοχής ανά φοιτητή για κάθε θεματική ενότητα σε προπτυχιακό πρόγραμμα, ανέρχεται στα 700€ και για να ολοκληρωθεί ένα ακαδημαϊκό έτος απαιτείται η ολοκλήρωση τριών θεματικών ενοτήτων.

Τα έξοδα μετάβασης και διαμονής του φοιτητή στον τόπο διεξαγωγής των συναντήσεων και των εξετάσεων είναι επίσης πολλά αφού δικαιολογημένα λόγω της φύσης των σπουδών του, δεν δύναται να έχει παράρτημα σε κάθε πόλη, αλλά επιλέγει πόλεις «κλειδιά» όπου και μαζεύονται οι φοιτητές της περιοχής.

Σε αντίκρισμα για τα 700€ που δίνει ο κάθε φοιτητής θα λάβει κακογραμμένα και δυσνόητα βιβλία που έχουν ακόμη και λάθη, μία φοιτητική ταυτότητα, ίσως καθυστερημένα κάποιο cd-rom και το δικαίωμα για συμμετοχή σε Γενικές εργασίες και εφόσον τις περάσει επιτυχώς, συμμετέχει σε τελικές γραπτές εξετάσεις.

Εάν δεν καταφύγει κανείς σε εξωδιδακτικό υλικό είναι καταδικασμένος σε αποτυχία. Για τον λόγω αυτό υπάρχει και η βιβλιοθήκη του Ε.Α.Π που στέλνει στον τόπο του φοιτητή όποιο από τα διαθέσιμα βιβλία της ζητηθεί. Το κόστος του κούριερ όμως είναι τέτοιο που περισσότερο συμφέρει να αγοράσει κανείς το βιβλίο από το να το δανειστεί. Έτσι του μένει κιόλας. Ένα ακόμη σημαντικό σημείο είναι πως τα δίδακτρα που καταβάλλει ο κάθε φοιτητής δεν αναγνωρίζονται από την εφορία!

Το Ε.Α.Π. λόγω του διδακτικού χαρακτήρα του, έχει δεχτεί «ρατσιστικές επιθέσεις» από φορείς της Ελληνικής κοινωνίας. Οι περισσότεροι που δεν γνωρίζουν, νομίζουν πως στέλνει πτυχία δια αλληλογραφίας στο σπίτι κατόπιν παραγγελίας. Αυτό φυσικά δεν ισχύει, έχει δημιουργήσει όμως μεγάλη πίεση στη διοίκηση του και την έχει οδηγήσει τα θέματα των εργασιών και των εξετάσεων να έχουν τέτοιο βαθμό δυσκολίας που και καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης να αδυνατούν να λύσουν. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό αρκεί και η παροχή σε γνώσεις να ήταν ανάλογη.

Για όλα τα παραπάνω και επειδή οι εποχές που ζούμε είναι δύσκολες για όλους, ξεκίνησε από φοιτητές στο Σ.Τ.Ε. ένας δικαστικός αγώνας με σκοπό να απαλείψει ή να μειώσει το ποσό των διδάκτρων, τα οποία πρέπει να καταβάλλονται εφάπαξ και χωρίς καμία διευκόλυνση. Μάλιστα ύστερα από αυτό, το Ε.Α.Π. «έσπασε» την καταβολή του ποσού σε δύο ισόποσες μηνιαίες δόσεις, προσπαθώντας να κερδίσει τις εντυπώσεις. Δηλαδή τα μισά τον Αύγουστο και τα υπόλοιπα ως 15 Σεπτεμβρίου.

Η Ελληνική δικαιοσύνη έκρινε βάσιμη την προσφυγή και ύστερα από πολλές αναβολές με υπαιτιότητα της διοικούσας επιτροπής του Ε.Α.Π. επιδίκασε την υπόθεση. Στο αμέσως επόμενο διάστημα θα βγει και η απόφαση που μπορεί να λυτρώσει τους δεκάδες χιλιάδες φοιτητές.

Το διοικητικό καθεστώς του Ε.Α.Π το οποίο αξίζει να σημειωθεί πως δεν είναι το ίδιο με των υπολοίπων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας, αφού έχει προσωρινά διοικούσα επιτροπή στα δέκα και πλέον χρόνια λειτουργίας του, θέλοντας να προκαταβάλλει το κλίμα στην απόφαση του δικαστηρίου στέλνει επιστολές που σπέρνουν την καταστροφολογία και αφήνει να εννοηθεί πως μετά από τυχόν καταδικαστική απόφαση στο θέμα της οικονομικής συμμετοχής, το Ε.Α.Π. δεν θα είναι ποτέ το ίδιο όσον αφορά τα θεσμικά του κατοχυρωμένα δικαιώματα. Προκειμένου να διχάσει τους φοιτητές αφήνει να αιωρείται η απειλή ακόμη και για διάλυση του Ε.Α.Π.

Είναι λυπηρό που η διοικούσα επιτροπή αντί να ασχοληθεί με σοβαρότερα θεσμικά ζητήματα όπως το να βελτιωθούν οι υπηρεσίες του Ε.Α.Π. με ηλεκτρονική διδασκαλία, να αποκτηθεί μόνιμο διδακτικό προσωπικό και αντί για καθηγητές άλλων ΑΕΙ ή ΤΕΙ που έχει τώρα και διδάσκουν στο Ε.Α.Π ευκαιριακά ως ημιαπασχολούμενοι, να απασχολήσει ανθρώπους που θα ασχολούνται και θα «πονάνε» αποκλειστικά το Ε.Α.Π. τάσσεται εναντίων της κίνησης αυτής, εκφράζοντας την αντίθεση της στο να τερματιστεί η οικονομική αφαίμαξη των φοιτητών.

Η Κύπρος που θεσμοθέτησε μεταγενέστερα παρόμοιο Πανεπιστήμιο στα πρότυπα του Ε.Α.Π. το Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου, δεν επέβαλλέ δίδακτρα σε φοιτητές που προέρχονται από την Ε.Ε. αλλά χρεώνει μόνον τα έξοδα αποστολής του διδακτικού υλικού και κάποια διαχειριστικά έξοδα με το ποσό των 350€, ενώ βρίσκεται πολύ μπροστά στη διδασκαλία αφού εφαρμόζει και τηλεδιασκέψεις εκμεταλλευόμενη έτσι στο έπακρο τα πλεονεκτήματα της σύγχρονης τεχνολογίας.

Ανεξάρτητα από την κατάληξη της υπόθεσης αξίζουν συγχαρητήρια στους απόφοιτους του Ε.Α.Π. που αυτή τη στιγμή διαπρέπουν στο αντικείμενο σπουδών τους, στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, αποδεικνύοντας το μεράκι τους για μάθηση παράλληλα με τους αγώνες τους στον στίβο της ζωής. Με τις επιτυχίες τους δίνουν κουράγιο σε όλους τους υπόλοιπους, να κυνηγήσουμε το όνειρο.

http://gorilaki.blogspot.com

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Δύο χρόνια ...

Σκεφτόμουν χτες το βράδυ πόσα πράγματα άλλαξαν στη ζωή μου μέσα σε 2 χρόνια.. Και τελικά για να μην πολυκουράζομαι κατέληξα στο συμπέρασμα ότι άλλαξαν ΟΛΑ..!! Άλλαξα δουλειά, σπίτι,τηλεόραση, συνήθειες,φίλους, είμαι λιγότερο εγωίστρια , περισσότερο συγκαταβατική, και τι άλλο..?? Α, ναι...! Είμαι και παντρεμένη..!!! Αυτό κι αν είναι από τα άγραφα..

Πριν δύο χρόνια συνάντησα για πρώτη φορά τον άντρα της ζωής μου. Τον άντρα που ορκιζόμουν ότι δεν υπάρχει. Τον άντρα που ακόμα και σήμερα ξυπνάω τα βράδια και τον κοιτάω μην πιστεύοντας ότι είναι εδώ.. Δίνω μάχη καθημερινά με τον εαυτό μου να μην τον αφήσω να κάνει τρελές σκέψεις, από αυτές που τόσο καλά ξέρει να κάνει το μυαλό μου, που ισοπεδώνει τα πάντα, που κάνει τους γύρω μου να με χαρακτηρίζουν "αυτοκαταστροφική"...

Δύο χρόνια γεμάτα ευτυχία.. Όχι εύκολα χρόνια, αυτό είναι σίγουρο, αλλά χρόνια καλά, όμορφα... Χρόνια γεμάτα, που το μόνο που τα σκιάζει είναι η απώλεια. Αλλά ακόμα κι αυτή είναι ένα κακό όνειρο. Γιατί έχουμε ο ένας τον άλλον, κι ακόμα κι αν η απώλεια δεν είναι παροδική, ακόμα και τότε τα χρόνια θα συνεχίσουν να είναι καλά, θα συνεχίσουν να είναι όμορφα...

Δύο χρόνια που όλες τις μάχες τις δώσαμε μαζί. Εμείς, που μέχρι τώρα είχαμε μάθει να πορευόμαστε μόνοι, χωρίς καν έναν Σάντζο Πάντσα στο πλάι μας. Και τώρα ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Όχι πάντα χωρίς εντάσεις, αλλά σίγουρα πάντα με αγάπη και τρυφερότητα... Δύο μοναχικοί Δον Κιχώτιδες που είχαν βαρεθεί να πολεμάνε ανεμόμυλους, και που ήταν σίγουροι και οι δύο ότι η Δουλτσινέα δεν γεννήθηκε ποτέ, αλλά που δεν ήταν έτοιμοι να καταθέσουν τα όπλα.

Δύο χρόνια που ξεκίνησαν με δόρατα και ξίφη και κατέληξαν σε βέρες και καρφίτσες πέτου σε σχήμα ξίφους... Δύο χρόνια μέσα στα οποία ζήσαμε τόσα όσα οι περισσότεροι ζουν σε δέκα. Και το χαρήκαμε. Αλλά δεν θα το ξανακάνουμε.. Πατάμε φρένο, και ελλατώνουμε ταχύτητα. Δεν θα τραβήξουμε βέβαια χειρόφρενο, αλλά το "Μπαμπά μην τρέχεις" θα το κολλήσουμε στο ταμπλώ... Τι...?? Δεν έχουμε αυτοκίνητο..!??! Όχι ακόμα.. !!! Ερχεται κι αυτό σιγά-σιγά... Είπαμε άλλωστε.. Δεν τρέχουμε..!!!

Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

ΑΝΤΙΟ ΚΥΨΕΛΗ


Πριν  από 50 χρόνια ο παππούς μου και η γιαγιά μου αποφάσισαν να αγοράσουν ένα σπίτι. Εκείνη την εποχή έμεναν στην Ηλιούπολη, αλλά κατέληξαν να αγοράσουν ένα διαμέρισμα στην Κυψέλη, αφού ήταν πολύ πιο αριστοκρατική, πιο κοντά στο κέντρο, και από τη μια είχε το Πεδίο του Άρεως κι από την άλλη το Άλσος Βεΐκου, οπότε είχε πράσινο γύρω τριγύρω.
Πριν από 20 χρόνια ήρθε η σειρά των γονιών μου να αγοράσουν σπίτι. Μέχρι τότε νοίκιαζαν κι αυτοί στην Κυψέλη, αλλά σκέφτηκαν ότι αφού τα χρήματα έφταναν ίσως θα ήταν καλύτερα να αγοράσουν ένα σπίτι πιο βόρεια, προς Κηφισιά ή Μαρούσι ίσως. Εκεί ακριβώς πάτησα πόδι εγώ. Δεν ήταν δυνατόν να φύγουμε από την Κυψέλη. Εδώ ήταν το σχολείο μου. Πρότυπο δημόσιο σχολείο με ποσοστό εισαγωγής στις πανελλήνιες πάνω από 70%..!! Εδώ ήταν οι φίλοι μου…!! Η Κυψέλη είχε πλεονεκτήματα που δεν τα έβρισκες αλλού. Τα πάντα ήταν σε απόσταση αναπνοής. Μια βόλτα στο τετράγωνο κι αγόραζες ψωμί από το φούρνο, κρέας από το χασάπη και τσίχλες από το περίπτερο. ΟΧΙ..! Δεν θα πήγαινα πουθενά. Δήλωσα λοιπόν ότι αν μετακομίζαμε, εγώ θα έμενα με τον παππού και τη γιαγιά.

Οι γονείς μου υποχώρησαν και αγόρασαν σπίτι στην Κυψέλη. Βέβαια στο υπόγειο έμεναν 2 οικογένειες αλλοδαπών, αλλά δεν μας ένοιαζε αφού τους είχαμε υπό έλεγχο. Στο σχολείο είχα και δυο συμμαθήτριες από την Αλβανία, αλλά ήταν αριστούχες και δεν φαινόταν η διαφορά. Και φυσικά η παρέα που είχα τότε είχε αρκετά δυναμική παρουσία , σε σημείο που πολλές φορές ψάχναμε εμείς να βρούμε αλλοδαπούς. Το βράδυ γύριζα σπίτι ό,τι ώρα ήθελα, χωρίς να το πολυσκέφτομαι. Είχα πάνω μου σπρέυ πιπεριού, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν χρειάστηκε ούτε καν να το πιάσω.

Ακόμα και στο ξύλο που παίζαμε υπήρχε ηθική. Γυμνά χέρια, αρβύλες στα πόδια, άντε και καμιά αλυσίδα στους μεγάλους καβγάδες. Ποτέ δεν χρησιμοποιούσαμε όπλα, και πρόθεση μας δεν ήταν να αφαιρέσουμε τη ζωή του άλλου. Όχι ότι το ξύλο δεν προκαλούσε σοβαρές ζημιές. Ακόμα θυμάμαι την περίπτωση ενός κνίτη που έχασε το μάτι του, καθώς κι ενός παιδιού από την παρέα μου που πήγε στο νοσοκομείο για ράμματα στο κεφάλι από τις αρβυλιές που είχε φάει. Αυτά όμως ήταν τα χειρότερα που έγιναν εκείνη την εποχή…

Σιγά-σιγά μεγάλωσα κι άρχισα να παραδίδω μαθήματα σε παιδιά δημοτικού. Δεν έφευγα από την περιοχή της Κυψέλης, αφού πρόθεσή μου δεν ήταν μόνο να βγάζω χρήματα αλλά και να στηρίξω τα παιδιά και τις οικογένειες της περιοχής μου. Ώσπου πριν λίγα χρόνια ένας μαθητής μου την ώρα που του έκανα παρατήρηση επειδή δεν είχε κάνει τις ασκήσεις του γύρισε και μου είπε κάτι σε μια ξένη γλώσσα. Τον ρώτησα τι εννοούσε και μου είπε ότι είναι βρισιά στα αλβανικά κι ότι την είχε μάθει από τον διπλανό του στο σχολείο.  Όταν το έψαξα ανακάλυψα ότι σήμαινε « γ.. το μ.. της μάνας σου» κι ότι  είναι το αντίστοιχο «άντε γα…» που λέμε εμείς εδώ.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι είναι απαράδεκτο για ένα παιδί 9-10 χρονών να μαθαίνει τέτοιες βρισιές. Η δεύτερη σκέψη μου  αφορούσε το λαό εκείνον που σαν κοινή βρισιά έχει τη μάνα του άλλου. Που σημαίνει ότι δε σέβεται τίποτα, πόσο μάλλον οικογένεια και γονείς..!! Προσπάθησα να πω στους γονείς του μαθητή μου να ζητήσουν από τη δασκάλα του να αλλάξει διπλανό, αλλά μου είπαν  ότι στην τάξη ήταν 22 αλλοδαποί και 4 ελληνόπουλα..!!!

Την επόμενη χρονιά έγινε ακόμα έναν συμβάν, που έγινε και η αιτία να σταματήσω να κάνω μαθήματα σε παιδιά. Είχα έναν άλλον μαθητή, που η μητέρα του με παρακάλεσε να τον αναλάβω στο Γυμνάσιο, αφού στο σχολείο δεν μάθαινε σχεδόν τίποτα, και ουσιαστικά πήγαινε κι ερχόταν τουρίστας. Στην αρχή μου φάνηκε περίεργο, αφού πήγαινε στο σχολείο που πήγαινε κι εγώ πριν μερικά χρόνια, για αυτό και της ζήτησα να πάμε μαζί σε μια ενημέρωση γονέων. Αυτό που είδα, απλά δεν ήταν σχολείο. Οι κοπέλες , κοριτσάκια 12-15 χρονών ντυμένα σαν πόρνες πεζοδρομίου, και τα αγόρια σαν γκάγκστερ αμερικάνικης ταινίας.

Έκανα ότι μπορούσαν για έναν χρόνο σχεδόν, μέχρι που μια μέρα με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι δεν θα ξανακάνουμε μάθημα και να πάω από εκεί να με πληρώσουν. Έφτασα σε ένα σπίτι που δεν είχε καμιά σχέση με το σπίτι στο οποίο έκανα μάθημα δύο μέρες πριν. Όλα σχεδόν τα πράγματα ήταν σε κούτες και επικρατούσε μεγάλη αναστάτωση. Η μητέρα με ενημέρωσε ότι ένας αλβανός συμμαθητής του γιού της τον είχε μαχαιρώσει επειδή τον έσπρωξε στις σκάλες. Ευτυχώς δεν του έκανε μεγάλη ζημιά, αλλά οι γονείς του είχαν πιάσει το παιδί και το εκφόβισαν ότι αν πει τίποτα σε κανέναν θα του κάνουν αυτοί χειρότερα. Κι όταν ο πατέρας πήγε να ζητήσει το λόγο του έβγαλαν περίστροφο και του είπαν ότι αν το συνεχίσει θα έχει άσχημη κατάληξη..!! Έτσι αποφάσισαν ότι θα φύγουν για το χωριό τους μόνιμα καταμεσής της σχολικής χρονιάς. Δεν τους αδικώ για την απόφασή τους…

Πέρασαν μερικά χρόνια ακόμα και γνώρισα τον άντρα που μετέπειτα θα γινόταν άντρας μου. Έμενε μόνιμα στην Ξάνθη, κι όταν μου πρότεινε να μετακομίσω εκεί που απάντησα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πάω να μείνω σε μια πόλη που θα πρέπει να συμβιώσω με μουσουλμάνους και πομάκους. Οπότε πήραμε τη απόφαση να έρθει εκείνος στην Κυψέλη.
Δεν θα μιλήσω για την έλλειψη πράσινου, την οποία σχεδόν δεν είχα αντιληφθεί και θεωρούσα δεδομένη. Δεν θα μιλήσω ούτε καν για τα δεκάδες κλειστά μαγαζιά που υπάρχουν στα γύρω στενά. Σήμερα όλα τα ψώνια τα κάνεις στο σούπερ μάρκετ, δεν υπάρχει αυτό που παλιότερα λέγαμε τοπική αγορά. Το καφενείο του Αγγούρια το έχουν τώρα Βούλγαροι, και έχουν βάλει μέσα αλβανίδες να κάνουν κονσομασιόν. Το σουβλατζίδικο του Βασίλη το έχει Άραβας. Το ίδιο και το καθαριστήριο του κ. Γιώργου. Το ζαχαροπλαστείο έκλεισε και στη θέση του άνοιξε μαγαζί με πολωνέζικα προϊόντα. Και σχεδόν όλα τα υπόλοιπα που έκλεισαν δεν ξανάνοιξαν ποτέ…  
Θα μιλήσω όμως για τους γείτονές μας. Οι διπλανοί είναι Βούλγαροι. Με ένα κοριτσάκι. Οι από κάτω μας είναι καμιά 15αριά Πακιστανοί που μαγειρεύουν καθημερινά βρωμερά φαγητά. Δίπλα τους ένα ζευγάρι αλβανών με ένα κοριτσάκι. Από πάνω μας Πολωνοί με ένα παιδάκι, δεν ξέρω με σιγουριά το φύλο του και απέναντί μας 5-6 μαύροι που μπαινοβγάζουν στο σπίτι τους οτιδήποτε μπορεί να πουληθεί αφού πρώτα έχει κλαπεί. Σας λείπει κάτι από την καταμέτρησή μου..?? Και μένα. Δεν υπάρχουν Έλληνες, ή ακόμα κι αν υπάρχουν δεν τους έχουμε δει ακόμα… Μ΄ αρέσει που δεν ήθελα να πάω στην Ξάνθη γιατί δεν ήθελα τους Μουσουλμάνους…!

Αύριο-μεθαύριο θα κάνω κι εγώ ένα παιδί. Κι εκεί θα τελειώσει η Κυψέλη και για μένα. Γιατί μπορεί να γεννήθηκα και να μεγάλωσα εδώ όμως δε θα γίνει το ίδιο και με το παιδί μου. Αρνούμαι να ζει το παιδί μου σε ένα μέρος που θα φοβάται να περπατήσει με το που πέφτει το σκοτάδι. Αρνούμαι να πηγαίνει το παιδί μου σε ένα σχολείο όπου ο δάσκαλος απλά δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του αφού πρέπει να διδάξει παιδιά που μιλάμε 10 διαφορετικές γλώσσες. Αρνούμαι να αντιμετωπίσει το παιδί μου όλη αυτή την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε εμείς καθημερινά. Οπότε ήρθε ίσως η ώρα να πω κι εγώ όπως τόσοι άλλοι πριν από μένα:
ΑΝΤΙΟ ΚΥΨΕΛΗ

Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010

φυγόπονος...!!!!

΄Την επόμενη φορά που θα ακούσω κάποιον να χρησιμοποιεί λανθασμένα αυτή τη λέξη, θα τσιρίξω...!!! Φυγόπονος δεν είναι αυτός που φοβάται τον πόνο, είναι αυτός που φοβάται να κουραστεί.. Ο τεμπέλης δηλαδή... Άρα δεν θα πούμε "δεν θα έκανα ποτέ τατουάζ, είμαι φυγόπονος..!!" Γκρρρρρρρ...!!!!!!!! Μόνο εγώ ρε γμτ το θυμάμαι από το βιβλίο της γλώσσας στο γυμνάσιο που το είχε σε μια άσκηση με πολλαπλές απαντήσεις και μας είχαν τονίσει ότι είναι πολύ εύκολο να το μπερδέψεις... Δεν είναι όπως τα άλλα κολλήματα που έχω :πχ στη 1 η ώρα και όχι στις 1... Αυτό δεν μας το δίδαξαν ποτέ, πρέπει να το σκεφτείς ή να στο πει κάποιος... Αλλά για το "φυγόπονος" είμαι σίγουρη....


Κι έρχομαι τώρα σε ένα άλλο θέμα που έχει στοιχειώσει τα παιδικά μου χρόνια... Το εξής:





Το  θυμάστε..? Είναι η φωτογράφιση της Λάσκαρη στη Δήλο για το playboy το 1985... Ημουν 6 χρονών και μπορώ να πω ότι τότε συνειδητοποίησα ότι κάτι δεν πάει καλά με τη χώρα μας... Βασικά έψαχνα να βρω μια άλλη φωτο που έχει αποτυπωθεί στη μνήμη μου, η Λάσκαρη ξαπλωμένη πάνω σε ένα από τα λιοντάρια, αλλά δεν τη βρήκα.. Αν κάποιος την έχει παρακαλώ πολύ να με ενημερώσει...

Πάντως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που θεωρούν προσκύνημα τη μετάβαση στη Δήλο, και είμαι πολύ χαρούμενη που είμαι παντρεμένη με έναν από αυτούς... Γιατί κάποιοι κανονίζουν τις διακοπές τους με βάση τις παραλίες ή το τι προσφέρει το ξενοδοχείο, ή ακόμα και τις τιμές, αλλά εμείς καταλήξαμε στο προορισμό μας βασισμένοι σε πιο συγκεκριμένα πράγματα... Αρχαιολογικό μουσείο, αρχαιολογικός χώρος, ιστορία του νησιού.. Και ναι, μιλάω πολύ σοβαρά, αν κι ακόμα και στα μάτια μου όλο αυτό φαντάζει υπερβολικό όταν το διαβάζω, στην πράξη είναι πολύ πιο απλό... Γιατί κάθε Έλληνας θα πρέπει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να παέι στη Δήλο, όπως επίσης κάθε Έλληνας θα πρέπει να τιμάει τον πολιτισμό που προυπήρχε του Μινωικού..

Τέλος θέλω να ανακοινώσω ότι γέρασα. Μεγάλωσα. Ωρίμασα. Δεν ασχολούμαι άλλο.



Άντε και καλή τύχη μάγκες...



αγαπημενα....


VideoPlaylist