Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

σταγόνες θολές....

σταγόνες θολές... κι εσύ θαμπός μέσα στο σκοτάδι... δεν φοβάμαι... τρέμω, μα δεν κρυώνω...

νερό... τρέχει, κι ο ήχος με ηρεμεί... κάθε στάλα κ μια ελπίδα... κάθε ανάσα κι μια ζωή....

μοναξιά.. όχι, δε μου λείπει... δεν την θέλω... δεν την χρειάζομαι καν...

και η φωτιά να καίει... μέσα μου... προσπαθώντας να καλύψει το κενό...

ψάχνω, μα δε σε βρίσκω... κι όλο και ψάχνω...

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

φωτογραφίες και υπερηχογραφήματα....

Εδώ και δύο μέρες διαβάζω και ξαναδιαβάζω αυτό το κείμενο: μεταθανάτιες φωτογραφίες
Σε σημείο που αρχίζω και ανησυχώ για την ψυχική μου υγεία...
Οι εικόνες δεν φεύγουν από το μυαλό μου...
Ο free μου κλείνει τον υπολογιστή...
"Σταμάτα, δε σου κάνει καλό..."

Μόλις φεύγει και ακούω την πόρτα να κλείνει, ξαναανοίγω τον υπολογιστή....
Κοιτάω τις φωτογραφίες... Κάτι τραβάει το βλέμμα μου...
Μπορεί να είμαι ψυχασθενής... Όμως δε μου αρέσει να βλέπω γενικά νεκρούς...
Μετά από πολλές ώρες ξαπλώνω αποκαμωμένη...
Το μυαλό μου μουδιασμένο...
Κλείνω τα μάτια...
Και αμέσως χαμογελάω...
Όχι, δεν είμαι τρελή... Ούτε καν ψυχασθενής...
Το υπερηχογράφημα μέσα στο πορτοφόλι μου δηλώνει την αλήθεια...
2 χρόνια εκεί.. Πάντα εκεί...
Μια φωτογραφία του σήμερα, σαν τότε, σαν κάποτε....

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΑΠΟ ΝΑΞΟ...

Χτες πήγαμε το πολυπόθητο ταξίδι στη Δήλο...Κλείσαμε μια μονοήμερη κρουαζιέρα που ξεκινάει από Νάξο, περνάει από Πάρο, φορτώνει και μετά μας ξαμολάει όλους στη Δήλο... Ήμασταν καμιά 80 άτομα πάνω στο καραβάκι. Αρχικά από Νάξο ξεκινήσαμε 10, αλλά στην πορεία γεμίσαμε. Πριν καλά καλά σηκώσουμε άγκυρα, ένας κλασσικός Σκοτσέζος έκανε σκηνή επειδή οι βάρκες διάσωσης (ή όπως αλλιώς λέγονται) ήταν δεμένες με τάιρ-απ, οπότε για να ανοίξουν δεν αρκούσε απλά να τραβήξεις ένα κορδόνι, όπως άλλωστε προβλέπεται, αλλά έπρεπε να έχεις μαχαίρι για να κόψεις το πλαστικό. Έκανε παρατήρηση στον καπετάνιο, αλλά αυτός ως κλασσικός Ελληναράς τον γείωσε κανονικότατα. Η απάντηση του ήταν σε άπταιστα σπαστά αγγλικά: "ιτ γουιλ γορκ, ουαν χαντρεντ πρεσεντ" και η απάντηση του Σκωτσέζου :"σι γιου ιν κορτ"...!!

Κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξιδάκι μας. Εκεί ακριβώς ήταν που σχολιάσαμε ότι αν όλοι οι Έλληνες είχαμε αυτή τη συμπεριφορά, με κριτικό μάτι απέναντι στο καθετί γύρω μας, και δεν το βλέπαμε ως συμπεριφορά κουκουλοφόρου δοσίλογου στην κατοχή, τότε τα πράγματα θα ήταν σαφώς καλύτερα. Αλλά δυστυχώς αυτό το κόμπλεξ το έχουμε πολλοί. Μην κάνουμε παρατήρηση γιατί θα προσβάλλουμε. Μην ρωτήσουμε γιατί θα παρεξηγηθούμε. Μην μιλήσουμε γιατί δε θα μας καταλάβουν.Οπότε δεχόμαστε καταστάσεις όπως το καραβάκι το οποίο ακόμα και στα ανίδεα μάτια μου φάνταζε τουλάχιστον ελλιπές.

Με τα πολλά φτάνουμε στη Δήλο. Σχεδόν ταυτόχρονα δύο καραβάκια. Κι επειδή ο μέσος όρος ηλικίας των επισκεπτών ήταν γύρω στα 70, καταφέραμε και ήμασταν σχετικά μπροστά στην ουρά για τα εισιτήρια. Όπου και περιμέναμε 20 λεπτά..!! Μέσα στον ήλιο, χωρίς να μπορείς να πας ούτε μπροστά ούτε πίσω, και χωρίς να μπορούμε αρχικά να καταλάβουμε γιατί καθυστερούσαμε τόσο. Μέχρι που είδαμε την αιτία. Οι συνοδοί-ξεναγοί των γκρουπ, που δεν πληρώνονται από το κράτος αλλά από τα πρακτορεία, χωνόντουσαν από την πλαινή πόρτα και έβγαζαν εισιτήρια μαζικά. Οπότε είναι φυσιολογικό εμείς οι βλάκες που δεν ανήκαμε σε κάποιο γκρουπ να περιμένουμε μέχρι να περάσουν όλα τα κοπάδια μέσα. Η χαρά μας όμως ήταν τόσο μεγάλη που τίποτα δεν ήταν ικανό να μας χαλάσει τη διάθεση.. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Στην είσοδο του νησιού, εκεί που πληρώσαμε, ζητήσαμε κι έναν χάρτη με πληροφορίες. Μας έδωσαν ένα σχεδιάγραμμα του νησιού με σημειωμένα διάφορα σημεία από το 1 εώς το 100 και δίπλα μια λίστα με το όνομα κάθε σημείου. Βέβαια εμείς έπρεπε να μαντέψουμε που είναι τι. Και τι είναι τι. Θησαυρός 1-2-3-4-5 ε..??? τι να εννοεί άραγε ο ποιητής..?!?! Πήγαμε να δούμε τα λιονταράκια. Έχουν κατασκευάσει αντίγραφα και πρωτότυπα τα έχουν μέσα στο μουσείο. Τι προνοητικοί άνθρωποι. Περάσαμε μέσα από ένα αλσίλιο το οποίο είναι μια παραφωνία μέσα στο κατάξερο νησί. Τη μια στιγμή περπατούσαμε πάνω στις πέτρες και γύρω μας έτρεχαν μικρές σαύρες και σαμιαμίδια, και την άλλη στιγμή ήμασταν δίπλα σε έναν φοίνικα κι ένα παγκάκι ήταν κρυμμένο μέσα στις φυλλωσιές. Βέβαια ήταν ακλάδευτα, απεριποίητα και δεν μπορούσες να κάτσεις στο παγκάκι αλλά είπαμε ότι τίποτα δε θα χαλούσε τη διάθεσή μας.

Προχωρήσαμε στο καφέ. Σκεφτήκαμε ότι αν καθόμασταν λίγο, μελετούσαμε και τον χάρτη και πίναμε κι έναν καφέ θα ήταν καλύτερα. Πήγαμε λοιπόν, κι ένας πιτσιρικάς αλβανός πήρε παραγγελία. Καθήσαμε σε ένα τραπέζι που δεν το είχε σκουπίσει κανείς, ήπιαμε καφέ που δεν πινόταν κι εκείνη τη στιγμή έκανα το λάθος να πάω στη τουαλέτα. Είμαστε απαράδεκτοι..!!! Η βρώμα τσακωνόταν με την εγκατάλειψη και το αποτέλεσμα ήταν ισοπαλία. Όμως είχαμε πει ότι τίποτα δε θα χαλούσε τη διάθεσή μας.

Σειρά είχε το μουσείο. Μπαίνοντας μέσα έχει ένα τραπέζι, που εμένα μου θύμισε σχολική έδρα. Εκεί καθόταν ο φύλακας, ο οποίος μου είπε ότι δεν μπορώ να μπω μέσα γιατί φορούσα μαγιό, και απαγορεύεται η είσοδος στο μουσείο με μαγιό. Κοιτάχτηκα, γιατί προς στιγμή τρόμαξα ότι είχα ξεχάσει να φορέσω μπλουζάκι. Πήρα βαθιά ανάσα και κοίταξα τον free που με κοιτούσε έντρομος. Περίμενε την επικείμενη έκρηξη. Δεν φορούσα μαγιό, αλλά ένα κοντό μπλουζάκι, προφανώς όμως ο φύλακας ήθελε να δείξει τη δύναμή του στην τύπισσα που καυλαντιζόταν δίπλα του.

Βγήκα έξω τρέμοντας. Πραγματικά δεν ήξερα τι να κάνω. Φασαρία..? Να σηκωθώ να φύγω..? Να το καταπιώ και να μπω..?? Τελικά υπερίσχυσε η λογική. Όχι η δική μου, του free..!! Φόρεσα ένα μπλουζάκι του και μπήκαμε. Αν δεν ήμουν τόσο συγχυσμένη ήδη θα ξανασυγχυζόμουν. Γύρω μου τα εκθέματα έμοιαζαν σαν να είχαν τοποθετηθεί με τη μέθοδο του ζαριού. Δεν ήθελε πολύ κανείς για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι Ναξιώτες με τους Παριανούς συνεργαζόντουσαν για να κατασκευάσουν αγάλματα για τους Ρωμαίους. Αγάλματα πεταμένα εδώ κι εκεί, χωρίς καμία επιγραφή πουθενά, χωρίς κανείς να ξέρει τι βλέπει, η απόλυτη ανοργανωσιά.

Ξέραμε ότι τα τελευταία 4 χρόνια η Δήλος πήρε 3.700.000€ για αναστηλώσεις και βελτίωση των υπαρχουσών συνθηκών. Περιμέναμε λοιπόν ότι αυτά τα χρήματα κάπου θα φαινόντουσαν. Το μόνο που είδαμε ήταν δύο στήλες με ειδικό κάλυμμα προστασίας από τον ήλιο, που μέσα είχαν δύο υπολογιστές. Ο ένας είχε ανοιχτή οθόνη με εντολή για εγκατάσταση λογισμικού, και δύο άδεια μπουκάλια νερό, κι ο άλλος τελείως κλειστός και μια γόπα τσιγάρου πάνω του. Ρωτήσαμε και μάθαμε ότι έχει γίνει διαγωνισμός και υπάρχει εταιρία που στηρίζει, υποτίθεται, ηλεκτρονικά το μουσείο. Και πληρώνονται για αυτό.

Μια μικρή βόλτα στο διαδίκτυο μας αποκάλυψε και από επίσημα χείλια αυτό που βλέπαμε μπροστά μας. Το 80% του νησιού είναι ανέγγιχτο κι αυτό απολύτως συνειδητά, αφού θεωρούν ότι το χώμα είναι ο καλύτερος προστάτης των αρχαίων...!! Κι επιπλέον το έργο της αναστήλωσης φαντάζει τόσο μεγάλο και δύσκολο που κανείς δεν αναλαμβάνει να το φέρει εις πέρας.. Νομίζετε ότι λέω υπερβολές..? Διαβάστε τι λέει ο Παναγιώτης Χατζηδάκης σε συνέντευξή του: " http://www.thermopilai.org/content/nea-euremata-ste-delo-sto-phos-arkhaio-ergasterio-khrusokhoias-sto-iero-nesi-tou-apollona "

Θυμάστε που τα λιονταράκια τα έχουν βάλει στο μουσείο για να μην φθείρονται ..?? Μάλλον θεωρούν ότι τα μάτια μας έχουν υπεριώδη ακτινοβολία που προκαλεί ανεπανόρθωτες βλάβες στα αγάλματα. Δεν δικαιολογείται διαφορετικά το γεγονός ότι τα συγκεκριμένα εκθέματα είναι σε μια αίθουσα κλειστή για το κοινό.. Όπως επίσης κλειστές είναι άλλες δύο αίθουσες, με εκθέματα από την καθημερινότητα των αρχαίων Ελλήνων. Είπα στον free να ρωτήσει εκείνος, που είναι πιο ήρεμος και λογικός, γιατί είναι κλειστές, και του τόνισα ότι πραγματικά δε θα δεχόμουν με τίποτα για απάντηση ότι δεν έχουν προσωπικό για φύλαξη αυτών των χώρων.. Μπορείτε να μαντέψετε τι απάντηση μας έδωσαν..?? Οι αίθουσες είναι κλειστές γιατί δημιουργήθηκαν πριν 137 χρόνια κι από τότε δεν έχει γίνει καμιά συντήρηση με αποτέλεσμα να είναι επικίνδυνο να πέσουν οι προθήκες που είναι τοποθετημένα τα εκθέματα. Και φυσικά δεν υπάρχει αρκετό προσωπικό για να φυλάει το μουσείο. Διαβάστε και το αντίστοιχο δημοσίευμα:
"http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4546092&ct=4"

Η διάθεσή μας, αυτή που λέγαμε ότι τίποτα δε θα την χαλούσε, είχα χαλαστεί σε τέτοιο σημείο, που την τελευταία ώρα την περάσαμε βγάζοντας φωτογραφίες ανάμεσα στους αρχαίους κίονες ή μέσα στα σπίτια. Ήθελα να βγάλω τα παπούτσια μου και να πατήσω με γυμνά πέλματα στο έδαφος, αλλά φοβήθηκα μην δω την Άρτεμις (εσωτερικό αστείο). Η αλήθεια είναι ότι τέτοια εγκατάλειψη είναι ύβρις. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Οτιδήποτε έχουμε κάνει σε αυτό το νησί είναι λάθος. Ακόμα και το μπάζωμα της λίμνης, της ιερής λίμνης της Δήλου, είναι τραγική κίνηση... Κι όπως μας είπε μια φύλακας του μουσείου, το ταμείο το πήραν οι Αθηναίοι τον 4ο αιώνα π.Χ και απλά ξέχασαν να το επιστρέψουν.

Φεύγοντας μπήκαμε στο μικρό πωλητήριο που είναι στην έξοδο του αρχαιολογικού χώρου. Εκεί αγοράσαμε ένα βιβλίο-οδηγό, γραμμένο από την Δρ. Φωτεινή Ζαφειροπούλου. Από ότι καταλάβαμε είναι καθαρά δική της πρωτοβουλία η συγγραφή αυτού του βιβλίου και μπράβο της. Είναι τα μόνα χρήματα που δώσαμε και πιστεύουμε ότι έπιασαν τόπο. Δεν θα σχολιάσω καν ότι στις καρτ ποστάλ δεν υπήρχαν πουθενά τα λιονταράκια, κι ότι η καρτ ποστάλ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις είναι αυτή που απεικονίζει έναν τεράστιο φαλλό που βρίσκετε στον ναό του Διονύσου. Όσες πληροφορίες είχαμε διαβάσει από το διαδίκτυο για την Δήλο αποσπασματικά, τις βρήκαμε σχεδόν όλες συγκεντρωμένες σε αυτό το βιβλίο. Και πραγματικά πιστεύω ότι η συγγραφέας αυτού του βιβλίου δεν μπορεί παρά να αγάπησε τον τόπο αυτό...

Για το τέλος κράτησα μια λεπτομέρεια που μου έκανε εντύπωση. Δεν έχει να κάνει με την αρχαία Ελλάδα, ούτε καν με την ουσία της ύπαρξης της Δήλου. Έχει να κάνει με την ανθρώπινη φύση και με το πόσο λίγο έχουμε αλλάξει μέσα στα χρόνια. Το σχόλιο του free στην παρατήρησή μου ήταν "αρχαίο λίφτινγκ"..!! Πολύ απλά δύο μεσήλικες ρωμαίοι ζήτησαν και οι προτομές τους μπήκαν πάνω σε κορμιά αντίγραφα έργων του Πραξιτέλη. Άρα τα σώματά τους θα έμεναν νέα για πάντα..!!!

Κάποτε ήρθε η ώρα να επιβιβαστούμε στο καραβάκι μας και να αποπλεύσουμε για Μύκονο.. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία που θα την πούμε κάποια άλλη στιγμή...

αγαπημενα....


VideoPlaylist