Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

game over...???

Πριν λίγες μέρες έφτιαξα δυο πολύ χαριτωμένα μπλουζάκια που έχουν μπροστά ένα ζευγάρι νύφη-γαμπρό και από κάτω λέει GAME OVER... 


Κι όμως εγώ δεν νοιώθω καθόλου έτσι... Νοιώθω σαν το παιχνίδι μόλις να ξεκίνησε... Αν κι έχω βαρεθεί να ρωτάνε όλοι πως πάει ο έγγαμος βίος, η αλήθεια είναι ότι η ζωή μου άλλαξε μετά το γάμο.. Βέβαια το κουδούνι λέει ακόμα το όνομά μου, αλλά κι αυτό γαι λίγες μέρες ακόμα... Από 1 Ιουλίου ούτε καν εκεί δεν θα αναφέρεται...

Μέσα στο κεφάλι μου, στις 22/5/2010 τελείωσε το "εγώ" και ξεκίνησε ένα πολύ δυναμικό εμείς.. Χρέος μας είναι να το στηρίξουμε και να το τιμήσουμε. Και η καρδιά μου, που ακόμα χτυπάει σαν τρελή κάθε φορά που κουλουριάζομαι στην αγκαλιά του, μου δηλώνει ότι το "εμείς" θα κρατήσει ως το τέλος...

Φοβίες έχω και μπόλικες μάλιστα... Από αυτές που τις σκέφτεσαι και σε πιάνει το στομάχι σου. Από αυτές που γεμίζουν με κενό το μυαλό σου, που δεν ξεπροβάλει καμμιά εικόνα όταν τις σκέφτεσαι... Και κάθε φορά που εμφανίζονται, απλά κλείνω τα μάτια και ξανασκέφτομαι την στιγμή που βγαίναμε από την εκκλησία. Την στιγμή που όλοι μας έριχναν ρύζι με το κιλό κι εκείνος προσπάθησε να με προστατέψει. Δεν έκανε καμμιά κίνηση να προστατέψει τον εαυτό του, παρά μόνο εμένα... Αυτή η ανάμνηση σβήνει κάθε ανησυχία για το μέλλον...



Κι ακόμα κι αν έρθουν δύσκολα, δεν αγχώνομαι. Ήδη στα 2 χρόνια που πέρασαν, αντιμετωπίσαμε τόσο μεγάλες δυσκολίες που οτιδήποτε άλλο φαντάζει κωμικό... Κι όταν χάνεις μια ψυχή από τη ζωή σου μαθαίνεις να σέβεσαι και να εκτιμάς αυτό που έχεις, έτσι ακριβώς όπως το έχεις, και να παλεύεις να το κάνεις ακόμα καλύτερο...

Παντρεμένη λοιπόν εδώ και κάτι παραπάνω από ένα μήνα, και για το μόνο που μετανοιώνω είναι που άφησα την στενοκεφαλιά μου να με εμποδίσει από το παντρευτώ νωρίτερα τον άντρα με τον οποίο θα γεράσω μαζί...

Οπότε δεν θα πω "ΤΕΛΟΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ"

Θα πω "ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ" 




Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

it's official...



πιο χαμηλά δεν γίνεται να πέσουμε...!!!

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

κρίσιμη απορία αναζητά απάντηση...

Τις τελευταίες μέρες έχει προκύψει ένα πολύ σημαντικό ερώτημα στη ζωή μας και αναζητώ διακαώς μια απάντηση, όσο το δυνατόν πιο εμπεριστατωμένη...

το ερώτημα είναι το εξής
ΠΟΣΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΤΡΟΥΜΦΑΚΙΑ...?!?!?!?!

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

O Δρόμος για την νεραϊδοχώρα…


   Μια φορά κι έναν καιρό στο σκοτεινό δάσος της Ξάνθιας ζούσε ο νάνος Φρέρλεκ. Νάνος μοναχικός και πολυπράγμων, περνούσε τον καιρό του με το να επισκευάζει αντικείμενα, ή να κάθεται έξω από την κουφάλα του δέντρου που έμενε και να γεννάει ιδέες. Το κυριότερο χαρακτηριστικό του ήταν ότι προτιμούσε να είναι ξαπλωμένος στην αιώρα του παρά να μαστορεύει, οπότε σταδιακά η κουφάλα του γέμισε με ξεχαρβαλωμένες συσκευές, που όλο υποσχόταν ότι θα φτιάξει, κι όλο ανέβαλε την επισκευή τους.

    Μια μέρα του καλοκαιριού έκανε πολύ ζέστη, κι ο νάνος Φρέρλεκ ήταν ως συνήθως ξαπλωμένος στην αιώρα του, περήφανος για την καινούρια του κατασκευή. Μέσα στο ημίφως του δάσους, δέκα μικρές πυγολαμπίδες πετούσαν πάνω από το κεφάλι του, προσφέροντας του άπλετο φως για να διαβάσει, ενώ ταυτόχρονα κουνούσαν κι ένα πλατανόφυλλο κάνοντάς του αέρα.

    Όμως αυτό δεν ήταν αρκετό για το νάνο Φρέρλεκ, που ζεσταινόταν πάρα πολύ κι ένοιωθε τον ιδρώτα να κυλάει στο μέτωπό του. Αναθεμάτισε τον εαυτό του που είχε ξεχάσει να ασχοληθεί με την επισκευή ενός ανεμιστήρα που είχε χαλάσει πριν τρία χρόνια. «Άραγε που να τον έχω βάλει?» αναρωτήθηκε. Όπου κι αν είναι πάντως ήταν αργά για να τον κάνει να δουλέψει. Ήδη η ζέστη στο δάσος είχε ανέβει πολύ. Το μόνο μέρος που θα μπορούσε να δροσίσει ήταν η λίμνη. Εκεί όμως δεν του άρεσε καθόλου να πηγαίνει, γιατί όλος ο πληθυσμός του δάσους πήγαινε εκεί για να δροσιστεί. Άξαφνα ανακάθισε στην αιώρα του. Πριν λίγους μήνες σε έναν από τους μακρινούς του περίπατους είχε εντοπίσει ένα ξέφωτο με μια μικρή λιμνούλα, μισοκρυμμένη από έναν βράχο.

   Εκεί θα πήγαινε, σίγουρος ότι δεν θα συναντούσε κανέναν. Ακόμα θυμόταν τα παιχνίδια του ήλιου με το νερό και το φύλλωμα των δέντρων. Ναι, σίγουρα εκεί ήταν η σωστή επιλογή για να ησυχάσει και να δροσιστεί , μακριά από κόσμο και κοσμάκη.

    Όταν όμως έφτασε στο ξέφωτο τον περίμενε η μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής του. Μια νεράιδα τσαλαβουτούσε στα νερά της λίμνης. Ο νάνος Φρέρλεκ έμεινε ακίνητος, κρατώντας μέχρι και την αναπνοή του. Χιλιάδες σκέψεις κατέκλυσαν το μυαλό του. «Τι γύρευε μια νεράιδα στο δάσος της Ξάνθιας?»
«Πόσο όμορφη είναι με τα μακριά μαύρα μαλλιά και το κάτασπρο, αλαβάστρινο δέρμα της…»
«Αν την τρομάξω μπορεί να φοβηθεί και να μου πάρει τη φωνή…»

    Αυτά και πολλά άλλα σκεφτόταν ο νάνος Φρέρλεκ, ενώ ταυτόχρονα δεν μπορούσε να πάρει το βλέμμα του από το μαυρόμαλλο ξωτικό. Ώσπου κάποια στιγμή εκείνη σήκωσε το βλέμμα της και τον κοίταξε. Αντιλαμβανόντουσαν  και οι δύο  την κρισιμότητα της κατάστασης. Η νεράιδα έπρεπε να αποφασίσει αν θα μαγέψει τον νάνο και θα του πάρει τη λαλιά, ή αν θα τον εμπιστευτεί και θα του μιλήσει.

    Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα και μην τραβώντας το βλέμμα της από το δικό του, άνοιξε το στόμα της και είπε:
«Γειά σου, είμαι η Νάιρα . Έχασα το δρόμο για την Νεραϊδοχώρα»

    Ο νάνος Φρέρλεκ την πλησίασε με ήρεμες κινήσεις. «Όμορφη μου Νάιρα, μαζί θα βρούμε τον δρόμο για την Νεραϊδοχώρα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μου έχεις εμπιστοσύνη.» Το απλωμένο, στιβαρό του χέρι έλεγε περισσότερα από ότι τα λόγια του. Η Νάιρα τον κοιτούσε μπερδεμένη. Από τη μια ήξερε ότι με τον Φρέρλεκ  θα έβρισκε το δρόμο της, από την άλλη όμως  ήξερε ότι στην Νεραϊδοχώρα δεν υπήρχε θέση για νάνους. Μόνο ξωτικά και νεράιδες ζούσαν στην μαγική αυτή χώρα.

   Ήταν διατεθειμένος ο Φρέρλεκ να απαρνηθεί το δάσος του, την οικογένειά του, την ίδια του την γενιά..? Μπορούσε να αφήσει τα μεταλλεύματά του, τα σφυριά του, τις κατασκευές του και να πάει σε ένα μέρος όπου τα πάντα είναι πλασματικά? Ήθελε να αφήσει τη σκοτεινή Ξάνθια και να πάει στην Νεραϊδοχώρα..?



Τα μάτια του Φρέρλεκ όμως έδειχναν ότι όλοι αυτοί οι προβληματισμοί υπήρχαν μόνο στο μυαλό της Νάιρα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, κι έχοντας πλήρη επίγνωση του τι έκανε ο Φρέρλεκ έβγαλε τον χαρακτηριστικό μαύρο μανδύα των νάνων και τον ακούμπησε κάτω. Το μόνο που χρειαζόταν πια ήταν να βρει ένα γαλάζιο νεραϊδένιο μανδύα. Όλα τα άλλα απλά θα τα έφερνε ο χρόνος….



αγαπημενα....


VideoPlaylist