βία...

 Από την πρώτη στιγμή που καταλάβαμε ότι είμαι έγκυος, με τον free έχουμε αναλύσει τα πάντα για το πώς θέλουμε να μεγαλώσουμε το παιδί μας.. Και συμφωνήσαμε και οι δύο ότι κάθε μορφή βίας, σωματική και ψυχολογική, θα απουσιάζει από το σπίτι μας.. Θέλουμε και οι δύο να λύνουμε οποιοδήποτε θέμα προκύψει με συζήτηση, όπως άλλωστε κάνουμε και μεταξύ μας..

Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε, το ελπίζω όμως... Άλλωστε μέχρι τώρα όποτε με έχει "κουράσει" το μωρό, υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι είναι ένα βρέφος που μέσα σε λίγες μέρες διπλασιάζει το βάρος του, τεντώνει το σώμα του, αλλάζει...
Είναι λογικό να πονάει, να γκρινιάζει, να μην έχει ησυχία...
Και πρέπει να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων, να μην κουράζομαι, να μην νευριάζω, να μην χάνω την ψυχραιμία μου.... Και να βρω τρόπο να κοντρολάρω και τις ορμόνες μου.. Η αλήθεια είναι ότι σχεδόν τις έχω υπό έλεγχο.. Τις πρώτες μέρες μετά την γέννα, κάθε φορά που σκεφτόμουν ότι δεν γέννησα με Φ.Τ, έβαζα τα κλάματα.Τώρα όμως έχω καταφέρει να φτάσω στο σημείο απλά να βουρκώνω και να νοιώθω ένα κόμπο στο λαιμό...

Ακριβώς απέναντι από μένα μένει μια κοπέλα με τα δυο της αγοράκια.. Μαζί της μένει και η μάνα της, κλασσική βουλγάρα, ή τεσπα ανατολικό μπλοκ... Νταρντανογυναίκα, κοντο ξανθό μαλλι, κτλ.. Η κόρη ψηλή αδύνατη, με ένα τσιγάρο στο χέρι, και δεν πολυασχολείται με τα παιδιά που ουσιαστικά τα μεγαλώνει η γιαγιά.. Όλη την ημέρα φωνάζει, δεν καταλαβαίνω τι λέει, μόνο το όνομα του μεγάλου, που είναι γύρω στα 4.. ΝΙΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ, δεν ακούω και τίποτα άλλο, και ο Νίκος, με μια πιπίλα στο στόμα όλη μέρα έχει ως ασχολία να βαράει το μικρό του αδελφάκι, που πρέπει να είναι περίπου στα 2... Το τι ξύλο πέφτει σε αυτό το σπίτι, δεν περιγράφεται.. Έχω δει τη μάνα να πιάνει το παιδί από το χέρι και να το στέλνει συρτό μέσα στο σπίτι, σαν μπάλα του μπόουλινγκ που θέλει να ρίξει τις κορίνες...

Το πιο επικίνδυνο όμως από όλα είναι ότι έχουν δύο καρέκλες στο μπαλκόνι... Και τα παιδιά έχουν μάθει και ανεβαίνουν... Κάθε φορά που τα βλέπω φοβάμαι ότι θα πέσουν από κάτω.. Και είμαστε στον 2ο... Η μάνα δεν αντιδρα καθόλου.. Μπροστά της ανεβαίνουν κι εκείνη στην κοσμάρα της.. Μια φορά μόνο που μας είδε που κοιτούσαμε, φώναξε το κλασικό ΝΙΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ, και ο Νίκος την έγραψε κανονικότατα..

Και κάπου εδώ έρχεται το ερώτημα.. Τι να κάνω..? Πώς να αντιδράσω..?? Μέχρι τώρα τηρώ στάση αναμονής, και καλά δεν είδα τίποτα δεν ξέρω τίποτα. Αν όμως αύριο πέσει κάποιο παιδάκι από το μπαλκόνι θα έχω τύψεις για όλη μου τη ζωή.. Όσο για το ξύλο που τρώνε τα μικρά, είναι καθαρή ενδοοικογενειακή βία. Ίσως βλέπω πολλές αμερικανιές, αλλά δεν θα έπρεπε κανονικά να επέμβει κάποιος..??