Ένας χρόνος πέρασε. Έφυγες όσο κι αν προσπαθήσαμε να σε κρατήσουμε. Δώδεκα μήνες χωρίς εσένα. Είναι πολλοί. Η απουσία σου δυσβάσταχτη. Όμως δεν φοβάμαι για σένα. Ξέρω ότι είσαι δυνατός. Κι ότι οι νεράιδες δε θα σε αφήσουν ποτέ μόνο. Δεν θα τρέμεις στο σκοτάδι ούτε θα γίνεσαι μούσκεμα στη βροχή. Θα πιάνεσαι από τα φτερά τους και θα κάνετε μακρινά ταξίδια, γεμάτα μουσική και φως.
Το κόκκινο του πόνου άλλαξε, έγινε κόκκινο της αγάπης. Το μαύρο της μοναξιάς μεταλλάχθηκε σε μαύρο του πείσματος. Μην ξεχάσεις ποτέ γλυκέ μου ότι η ελπίδα είναι σαν την νεραιδόσκονη. Την σκορπάμε γύρω μας και όλα λάμπουν, όλα γίνονται καλύτερα. Ακόμα και μέσα από μεγάλους αγώνες, ακόμα και μετά από τεράστιες δυσκολίες, το φως πάντα κερδίζει, το χρώμα δημιουργεί κύκλους στο μυαλό μας.
1 σχόλιο:
εμεινα μαλακας γιατι δεν εχω ιδεα για το τι εχει γινει...
Δημοσίευση σχολίου