Απρόσμενη εισβολή...

Μέχρι να έρθεις στη ζωή μου απέφευγα συστηματικά οτιδήποτε είχε σχέση με σένα. Με κούραζαν, με τρέλαιναν, απλά δεν άντεχα. Είχα πείσει τον εαυτό μου ότι δε σε θέλω, ότι είσαι κάτι περιττό, κάτι που δεν μου ταιριάζει. Τόσα χρόνια ήμουν ευτυχισμένη και χωρίς εσένα, γιατί λοιπόν να έρθεις..???
.
Και ξαφνικά άλλαξαν όλα. Απόλυτη ένωση Γρύπα και Λύγκα. Κι άρχισες να ζεις από μένα. Να ρουφάς τις δυνάμεις μου. Σαν υπερήρωας του σινεμά με μαγικές ικανότητες. Κι εγώ σου έδινα απλόχερα ό,τι κι αν μου ζήτησες. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν σκέφτηκα ούτε λεπτό. Σε ήθελα. Ήσουν αυτό που δεν περίμενα, που δεν ήθελα, που δεν πίστευα. Κι όμως ήρθες. Σαν τραγική ειρωνεία, σαν από μηχανής Θεός, για να μου δείξεις ότι η αγάπη δεν έχει όρια. Ότι το απροσδόκητο είναι αυτό που δίνει νόημα.
.
Και το παλέψαμε. Μαζί, και οι τρεις μας. Ενωμένοι. Δείχνοντας έτσι πόσο πολύ θέλαμε ο ένας τον άλλον. Όλα έγιναν κόκκινα, και μετά μαύρα. Όσο κι αν αγωνιστήκαμε δεν νικήσαμε το κόκκινο, ήταν παντού, μας έπνιγε. Ακόμα και τώρα το βλέπω. Άνισος αγώνας που δεν δεχτήκαμε να παραιτηθούμε. Προδεδικασμένο αποτέλεσμα που δεν δεχτήκαμε. Και μετά ήρθε το μαύρο και τα κάλυψε όλα. Εσένα, εμένα, εμάς. Τη ψυχή μας. Είσαι δυνατός, και ξέρω ότι θα ξανάρθεις. Θέλω να ξανάρθεις.
.
Δεν μετανιώνω για ότι έγινε. Απλά καμιά φορά αναρωτιέμαι αν έκανα τα πάντα για να σε κρατήσω. Αν έπρεπε να κάνω κάτι ακόμα. Αν φταίω εγώ που έφυγες, σου ζητώ συγνώμη. Να θυμάσαι ότι σε θέλω στη ζωή μου, σε θέλουμε στη ζωή μας. Και ο κύκλος θα συνεχιστεί, χωρίς αρχή, χωρίς τέλος, απλά για να μας υπενθυμίζει πόσο μικροί είμαστε, πόσο λίγοι μπροστά στα μεγάλα της ζωής...

.
Δεν σου λέω αντίο, απλά εις το επανιδείν. Και η επόμενη φορά θα είναι καλύτερη. Θα φτάσουμε μαζί μέχρι το τέλος. Και το τέλος θα είναι υπέροχο, δυνατό, όπως είσαι κι εσύ...