Λίγο πριν το 2010...

Δεν θα κάνω απολογισμό του χρόνου που πέρασε... Ούτε καν ευχές για το χρόνο που έρχεται... Δεν προλαβαίνω... Αυτές τς μέρες είμαι πολύ απασχολημένη. Βασικά διαβάζω και μαγειρεύω...!! Διαβάζω Αγκάθα και ό,τι άλλο πέσει στα χέρια μου. Ουσιαστικά ξεκίνησε από το Λυκόφως, που το διάβασα σε ένα βράδυ, και συνεχίστηκε με τη Νέα Σελήνη που μου πήρε λιγότερο από οχτώ ώρες. Μετά το γύρισα στα αστυνομικά.Σήμερα θα ξεκινήσω το επόμενο, αλλά μάλλον δε θα το τελειώσω σήμερα γιατί έχω να πάω ΙΚΕΑ..

Η παραμονή Χριστουγέννων φέτος ήταν μοναδική, ανεπανάληπτη, φύγαμε από το σπίτι κατά τις οχτώ το βράδυ και γυρίσαμε στις πέντε το πρωί. Βασικά ξεχάσαμε να τραβήξουμε φώτος, αλλά με λίγα λόγια, εγώ μαγείρεψα σε ένα σπίτι που μπήκα ουσιαστικά πρώτη φορά, ο free έστησε μια βιβλιοθήκη, και το λουκουμάκι πέθαινε στον καναπέ, που είχα φτιάξει εγώ την προηγούμενη φορά που μετακόμισε...

Πραγματικά θα μας μείνει αξέχαστη αυτή η βραδιά...!!! Την επόμενη μέρα ξύπνησα πουρνό πουρνό για να φτιάξω χριστουγεννιάτικο αρκουδάκι, και την πιο κολασμένη σοκολατόπιτα που υπήρξε ποτέ..!! Σοκολάτα με σοκολάτα και γλάσο σοκολάτα...!!! Τέλεια..!!! Φυσικά δεν έμεινε ούτε κομματάκι, αλλά δεν προβλέπετε να ξαναφτιάξω σύντομα γιατί κάθε κουταλιά έχει 598234 θερμίδες...

Ήδη κάνω στο μυαλό μου το μενού της πρωτοχρονιάς. Θα μαζευτούμε για χαρτάκι, οπότε επιβάλλεται finger food... Θα φτιάξω λίγα πιάτα, καμμιά δεκαριά υπολογίζω, αφού δεν έχω σκοπό να περάσω όλη μου τη μέρα στην κουζίνα... ΑΑΑΑΑΑΑΑ και μια συμβουλή... Αν θέλετε να φτιάξετε ρολό χοιρινό με γέμιση ζαμπόν-μπέικον-φέτα, να προτιμήσετε σπάλα κι όχι πανσέτα, γιατί έχει πολύ λίπος...

Τέλος πρέπει να εξομολογηθώ ότι υπάρχει καινούριο μέλος στο σπίτι μας... Ο Βαγγελάκης, ή κατά κόσμον Βάγγος... Είναι γλύκας...!!! Μου έχει πάρει το μυαλό... Και του free... Βασικά είναι το δώρο που του πήρα, ένα μικρό, πανέμορφο σκίουράκι.Παίζουμε συνέχεια μαζί του, ή μάλλον για την ακρίβεια εμείς θέλουμε να παίξουμε αλλά εκείνος μας κάνει τον δύσκολο... Δεν βγαίνει από τη φωλιά του με τίποτα...!!! Κι από την άλλη έχουμε τις Βαγγελίτσες, το δώρο που μου έκανε ο free για τα Χριστούγεννα. Αυτές θα δυσκολευτώ εγώ πολύ να τις βγάλω από το κουτί τους, γιατί ενώ τις γουστάρω τρελά, δεν ξέρω που θα μπορούσα να τις υποστηρίξω σωστά. Γιατί εδώ που τα λέμε να πάω με δωδεκάποντο στο σούπερ μάρκετ ή για καφέ, δεν είναι το καλύτερό μου...

Τέλος πρέπει να τονίσω ότι έχω νεύρα.. Κάπου διάβασα ότι το sex & city 2 θα βγει 28 Μαίου..!! Απαράδεκτο...!!! Τότε θα είμαι μήνα του μέλιτος, δε νομίζω ότι θα μπορέσω να το δω...!! Γκρρρρρρρρρρ...

Αυτά για σήμερα, δεν έχω άλλο χρόνο, βιάζομαι να φτιάξω πένες με πέστο βασιλικού, και να την κάνω... Το ΙΚΕΑ με περιμένει... Πολλές ευχές σε όλους. Το 2010 να σας φέρει ότι το 2009 σας χρωστά...!!!

Το 2010 άκαπνοι...!!

Κάπνιζα 18 χρόνια και το γούσταρα. Δεν είχα σκεφτεί να το κόψω. Σε μια συζήτηση με τη γυναικολόγο μου έμαθα ότι η μήτρα χρειάζεται 9 μήνες για να καθαρίσει από τη νικοτίνη. Το είχα λοιπόν στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά μέχρι εκεί. Από το καλοκαίρι αρχίσαμε τη συζήτηση με τον free ότι πρέπει να το κόψουμε, αλλά δεν το αποφασίζαμε...

Ώσπου ένα βράδυ, στο ξαφνικό τελείως μου λέει ότι ήρθε η ώρα...! Και την επόμενη μέρα δεν καπνίσαμε καθόλου. Τα νεύρα μας ήταν τρελά, ψάχναμε ευκαιρία να τσακωθούμε, και το βράδυ ο free δεν άντεξε και άναψε τσιγάρο. Εγώ είπα να το παλέψω λίγο περισσότερο, και άντεξα τρεις μέρες, μέσα στα νεύρα, και στα στερητικά σύνδρομα. Την τέταρτη μέρα πέθανε ο πατέρας μιας φίλης μου, δεν τον είχα δει ποτέ στη ζωή μου, αλλά στεναχωρήθηκα τόσο πολύ που αγόρασα τσιγάρα...!!

Όμως στράβωσα πολύ με τον εαυτό μου που δεν τα κατάφερα, δεν τα πάω καλά με την αποτυχία. Κι έτσι άρχισα να το ψάχνω με ιατρική υποστήριξη. Απευθύνθηκα σε 2-3 νοσοκομεία, με ραντεβού μετά από 3 μήνες, αλλά δεν ήμουν σε φάση να περιμένω. Οπότε πήρα σβάρνα τα νοσοκομεία και κατέληξα στο " Σωτηρία"  με ραντεβού μετά από 3 μέρες στο αντικαπνιστικό τμήμα. Πήγα εκεί συμπλήρωσα ένα έντυπο και μου έγραψαν μια σύνταγη.

Πήγα στο φαρμακείο, αγόρασα το πακέτο, και ξεκίνησα τα χάπια. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν το φάρμακο να μην είναι υποκατάστατο νικοτίνης, και όντως δεν είναι. Επηρεάζει το νευρικό σύστημα και εκχύει ντοπαμίνη, την ίδια ακριβώς ορμόνη που προκαλεί και το τσιγαρό. Άρχισαν οι ναυτίες, οι αυπνίες, παρενέργειες του φαρμάκου, αλλά μειωνόταν η επιθυμία για τσιγάρο. Και όντως την 13η μέρα το έκοψα. Τόσο απλά...! Και δεν έχω καμμιά επιθυμία να καπνίσω.

Με έβλεπε ο free και δεν το πίστευε. Με είχε δει όταν προσπάθησα να το κόψω μόνη μου, και περίμενε τα χειρότερα. Τόσο πολύ δεν το περίμενε που τελικά αποφάσισε να δοκιμάσει κι εκείνος..!!!

Οπότε μένει μόνο το λουκουμάκι μου, να το αποφασίσει κι εκείνη. έτσι θα είμαστε όλοι άκαπνοι το 2010...!!!

Αχιλλέας..!!

Όταν ήμουν μικρή είχα ένα ψιλοπρότυπο, τον Αχιλλέα. Ο Αχιλλέας, ξάδελφος της μάνας μου, και κατά πολλά χόνια μεγαλύτερός μου, ήταν όλα αυτά που θεωρούσα cool. Είχε ένα πολύ γνωστό μπαράκι στα Εξάρχεια, στο οποίο δυστυχώς δεν πήγα ποτέ, αφού τα Εξάρχεια ήταν απαγορευμένη ζώνη για μένα, αλλά ήταν ο πιο απολιτίκ άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Επίσης έγραφε κανονικότατα κάθε κανόνα που του έθεταν, αλλά στήριζε τους δικούς του κανόνες μέχρι εσχάτων.

Γενικότερα ήταν τρελή φιγούρα, κι όταν κάποια στιγμή βαρέθηκε τη ζωή στην Αθήνα την έκανε για το χωριό. Βέβαια εκεί άντεξε μόνο για δύο χρόνια, αφού μπορεί εκείνος να γούσταρε τη ζωή στην εξοχή, αλλά οι άνθρωποι της εξοχής δεν τον γούσταραν. Έτσι μάζεψε τα μπογαλάκια του και γύρισε Αθήνα.Κάπου εκεί ξανασυναντήθηκαν οι δρόμοι μας. Και με έβαλε σε τρελά μονοπάτια. Σε μονοπάτια που όλη σου η ζωή εξαρτάται από τι θα κάνει η Ιντερ, και όλο σου το πρόγραμμα προσαρμόζεται βάση του τι ώρα έχει αγώνα...

Φανατικός του "Πάμε στοίχημα", κόλλησα κι εγώ. Και για 8 μήνες περίπου δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Ούτε άντρες, ούτε σχέσεις ούτε τίποτα..Και τότε ανατράπηκαν όλα. Ο Αχιλλέας μπήκε στο νοσοκομείο με λιποθυμικές τάσεις και χαμηλό αιματοκρίτη. Ήμουν εκεί κάθε μέρα, σε κάθε εξέταση, του πήγαινα εφημερίδα να ενημερώνεται για το στοίχημα, και προσπαθούσα να ξεγελάσω την πεποίθησή του ότι έχει καρκίνο, επειδή πριν ένα χρόνο είχε πεθάνει κι ο πατέρας του από καρκίνο.

"Μπάρμπα, εσύ θα μας θάψεις όλους" έλεγα και το πίστευα ρε γαμώτο...

Ύστερα από μια βδομάδα είχαμε πια την γνωμάτευση. Πέντε όγκοι σε διάφορα σημεία του σώματός του δεν άφηναν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης... Το ίδιο απόγευμα βγήκε από το νοσοκομείο, πήγαμε σπίτι του, του μαγείρεψα μια τεράστια μπριζόλα που σχεδόν δεν άγγιξε, είδαμε γιουροβίζιον, και έφυγα. Από εκείνη την ημέρα αρνιόταν να με ξαναδεί. Δεν απαντούσε στα μηνύματά μου, δεν σήκωνε το τηλέφωνο, τίποτα. Πολύ απλά ήξερε την συνέχεια, και δεν ήθελε να τη ζήσω κι εγώ. Δεν ήθελε να τον δω όπως είδε εκείνος τον πατέρα του..

Και ένα απόγευμα, την ώρα που ήμουν σε ένα ανθοπωλείο προς αναζήτηση στολισμού της εκκλησίας, χτυπάει το κινητό μου.. Ο Αχιλλέας πέθανε.. Ένα μπουκάλι ουίσκυ και ένα πακέτο κάμελ μπλε τον συντροφεύουν στο ταξίδι του... Καλό ταξίδι καλέ μου...

άσπρο ή μαύρο...????

αυτός είναι ο μαύρος ...

και αυτός είναι ο άσπρος...!!!

ποιον προτιμάτε....???

J & J

Είδα χτες την ταινία, αφού περίμενα τόσες μέρες να βρεθεί ένας καλός άνθρωπος να το ανεβάσει. Δεν μπορώ να πω ότι είναι ταινία για 100 Όσκαρ, αλλά δεν μετάνοιωσα που το είδα. Άσε που μερικά σημεία με άγγιξαν ιδιαίτερα, λόγω καταστάσεων της ζωής μου. Και φυσικά υπάρχει και απόφθεγμα που βγαίνει από όλα αυτά, αλλά θα το γράψω στο τέλος για να διαβάσετε όλο το κείμενο, χαχαχαχαχαχα.

Εν ολίγοις, τον τελευταίο καιρό είμαι άνεργη, κι όταν δεν τρέχω για να εξυπηρετήσω τους γύρω μου, κλείνομαι στην κουζίνα και μαγειρεύω. Απέχω παρασάγκας από την απλή ανάμειξη υλικών, και ανακάτεμα τροφίμων. Δε μου αρκεί απλά ένα νόστιμο φαγητό, το θέλω ευπαρουσίαστο και διαφορετικό.

Έφτιαξα τούρτα, που την κάλυψα με αμυγδαλόψυχα, την οποία είχα βάψει, πλάσει και κόψει έτσι ώστε η τούρτα να θυμίζει κουτί δώρου, με τα φιογκάκια της και όλα. Έφτιαξα κέικ με γεύση νες καφέ, με συνοδεία σαντιγύ με άρωμα νες καφέ. Ακόμα και η κιμαδόποτά μου ήταν έτσι διπλωμένη που θύμιζε στρούντελ και ο σολωμός ήταν μαριναρισμένος με κρασί και μουστάρδα.

Και χτες το βράδυ ξέφυγα τελείως... Έκανα κέικ αρκουδάκι...!! Αυτό βέβαια θέλει φωτογραφία για να καταλάβετε τι ακριβώς έκανα. πάντως αυτή τη στιγμή στο σαλόνι μου υπάρχει ένα καθιστό αρκουδάκι, που φοράει παπιγιόν και καπνίζει πούρο, και είναι τόσο όμορφο που λυπόμαστε να το κόψουμε να το φάμε...

Η αλήθεια είναι ότι όλο αυτό με ευχαριστεί ιδιαίτερα, με ηρεμεί, ακριβώς επειδή δεν είναι υποχρεωτικό και καταναγκαστικό. Χαίρομαι να πειραματίζομαι, ειδικά αφού τα αποτελέσματα δεν παιρνάνε από κρίση. Ο free φαίνεται να τρώει ότι κι αν του σερβίρω, και μέχρι τώρα θεωρεί ως αποτυχία μου τα τσουρέκια που έφτιαξα βάση συνταγής γνωστού τηλεοπτικού μάγειρα, τα οποία ήταν διαφορετικά από τα συνηθισμένα τσουρέκια που φτιάχνω. Βέβαια όσοι δοκίμασαν τα συγκεκριμένα τσουρέκια χωρίς να έχουν φάει τα πρώτα που έφτιαξα, είπαν ότι ήταν τόσο νόστιμα που ζήτησαν και δεύτερη μερίδα. Οπότε δεν τα χρεώνω στις αποτυχίες μου.

Και φυσικά κάπου έπεσε στο τραπέζι η ιδέα. Πήγαινε σε μια σχολή μαγειρικής. Και το σκέφτηκα για 3 ολόκληρα δευτερόλεπτα. Φαντασία έχω, υστερία στη γεύση έχω, σε σημείο να κάνω μαγείρισες χρόνων να χτυπάνε το κεφάλι τους στο τοίχο, και με κάποιο περίεργο τρόπο μπορώ να μαγειρέψω οτιδήποτε και να βγει νόστιμο και όμορφο. Αλλά δεν θέλω να το κάνω δουλειά. Δεν θέλω να το σπουδάσω. Μαρέσει να ανοίγω το τσελεμεντέ της γιαγιάς, γραμμένο στη καθαρεύουσα, και να αλλάζω τις συνταγές προκειμένου να φτιάξω αυτό που φαντάζομαι.

Επιτέλους έφτασε η μεγάλη ώρα. Τώρα θα διαβάσετε το απαύγασμα της σοφίας μου. Ο έρωτας δεν περνάει από το στομάχι. Απλά όταν είσαι ερωτευμένος και ευτυχισμένος σου βγαίνει την ώρα που μαγειρεύεις. Όλα αυτά τα ωραία συναισθήματα αποτυπώνονται στην κατσαρόλα σου. Οπότε ο έρωτας δεν περνάει από το στομάχι, ο έρωτας φαίνεται στην κατσαρόλα...!!!

υγ. παρόλο που μαγειρεύω τουλάχιστον ένα φαγητό και ένα γλυκό κάθε μέρα, δεν έχω πάρει ούτε μισό κιλό...!!! δεν είναι καταπληκτικό...??????????

Προσπάθειες μαγειρέματος...!!

Πριν πολλά πολλά χρόνια, όταν ήμουν παιδούλα, έκανα κάποιες προσπάθειες να μαγειρέψω οτιδήποτε που θα μπορούσα να το φάω. Η μάνα μου είχε χάσει την υπομονή της και απλά δεν ασχολιόταν με το τι τρώω και τι όχι. Έτσι έμαθα να βολεύομαι με σαλάτες, τυρί και ψωμί, αλλά ως γνήσια Ταύρος ήθελα πιο έντονες γεύσεις. Κάπως έτσι μπήκα στη κουζίνα. Και μου άρεσε..

Ύστερα από μερικά χρόνια γνώρισα ένα παλικάρι. Μετά από λίγο καιρό είχα τη φαεινή ιδέα να του κάνω το τραπέζι. Ο απόλυτος πανικός...!!! Γιατί φυσικά δε θα έφτιαχνα πατάτες τηγανιτές (μπλιαχ) και μακαρόνια.. Μετά από αρκετή σκέψη, ψάξιμο και τρέξιμο έφτιαξα ένα δείπνο τριών πιάτων, σαλάτα και γλυκό. Και το αποτέλεσμα ήταν ότι αποφάνθηκε ότι προφανώς είχε μαγειρέψει η μάνα μου...!!! Οπότε τα επόμενα χρόνια τρώγαμε μόνο έτοιμο φαγητό, ή κοτόπουλο πανέ, αφού δεν υπήρχε περίπτωση να ξανασχοληθώ με το στομάχι του.

Όμως το μικρόβιο το είχα, και σε δεδομένες στιγμές, όπως τραπεζώματα σε φίλους, ή όταν μαζευόμασταν οι φιλενάδες στο σπίτι του λουκουμακίου, μαγείρευα εγώ, και το γούσταρα τρελά. Μ' αρέσει να ανακατεύω διάφορα υλικά, να δίνω γεύση σε απλά φαγητά κτλ κτλ κτλ. Για μένα σαλάτα δε σημαίνει ντομάτα- αγγούρι, ή λάχανο-καρότο. Γουστάρω να βάζω και ρόδι, και ξινόμηλο, και σως σκόρδου κι ότι άλλο μου έρθει εκείνη τη στιγμή. Γουστάρω η τούρτα που κόβω στα γενέθλια του να είναι από τα χεράκια μου, κι όχι έτοιμη.

Τώρα πια το μαγείρεμα είναι πια καθημερινό. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι βαρετό. Κάθε μέρα είναι μια πρόκληση, και μέχρι τώρα μάλλον τα κουτσοκαταφέρνω...!! Σας αφήνω λοιπόν τώρα γιατί πρέπει να ετοιμάσω το βραδινό μας.... Και σε περίπτωση που αναρωτιέστε, θα φάμε πατάτες με πιπεριά φλωρίνης και μανιτάρια, με κόκκινη σαλτίτσα, γιαμ γιαμ...!!

Ο παλιατζής...

Βρε παιδιά, μια ερώτηση έχω και απάντηση δεν παίρνω... Αν, λέμε αν, έχω ένα σπίτι γεμάτο παλιατζαρία, παλιά έπιπλα, οικιακές συσκευές , βιβλιοθήκες κτλ κτλ κτλ, που δεν έχουν καμμιά αξία, τι τις κάνω...?? Τις βγάζω στο δρόμο και κλείνουν όλο το στενό...??? Ή φωνάζω παλιατζή...???

Κι ο παλιατζής θα δεχτεί να κουβαλήσει όλη αυτή την ρημαδοκατάσταση χωρίς να βγάλει κάτι, ή θα πρέπει να τον πληρώσω κι όλας..??

Είδατε, σας το είπα, έχω απορίες...!!!

λέξεις- εικόνες-μνήμες-αναμνήσεις...

Ένας χρόνος πέρασε. Έφυγες όσο κι αν προσπαθήσαμε να σε κρατήσουμε. Δώδεκα μήνες χωρίς εσένα. Είναι πολλοί. Η απουσία σου δυσβάσταχτη. Όμως δεν φοβάμαι για σένα. Ξέρω ότι είσαι δυνατός. Κι ότι οι νεράιδες δε θα σε αφήσουν ποτέ μόνο. Δεν θα τρέμεις στο σκοτάδι ούτε θα γίνεσαι μούσκεμα στη βροχή. Θα πιάνεσαι από τα φτερά τους και θα κάνετε μακρινά ταξίδια, γεμάτα μουσική και φως.

Το κόκκινο του πόνου άλλαξε, έγινε κόκκινο της αγάπης. Το μαύρο της μοναξιάς μεταλλάχθηκε σε μαύρο του πείσματος. Μην ξεχάσεις ποτέ γλυκέ μου ότι η ελπίδα είναι σαν την νεραιδόσκονη. Την σκορπάμε γύρω μας και όλα λάμπουν, όλα γίνονται καλύτερα. Ακόμα και μέσα από μεγάλους αγώνες, ακόμα και μετά από τεράστιες δυσκολίες, το φως πάντα κερδίζει, το χρώμα δημιουργεί κύκλους στο μυαλό μας.

κλήση σας προωθείται...

Αν ξανακούσω κανένα μαλάκα να μου πει ότι τώρα που δεν δουλεύω έχω άφθονο χρόνο θα του αραδιάσω όσα λιμενεργάτικα πρόλαβα να μάθω στα 3 χρόνια που δούλευα στον Πειραιά. Κι αν με παιρνει κανείς τηλέφωνο, δεν μπορώ να απαντήσω, είμαι στο νοσοκομείο. Και μη ρωτήσετε σε ποιο νοσοκομείο, γιατί με πάει γαμιόντας... Κάθε μέρα φεύγω το πρωί από το σπίτι και παίρνω σβάρνα τα νοσοκομεία. Και να πεις ότι κάνω και τίποτα... Ηθική συμπαράσταση προσφέρω, κι ανάμεθα κι αν την καταλαβαίνουν οι αποδέκτες...

Άσε που νοιώθω και τύψεις. Έχω να μαγειρέψω 4 μέρες, με εξαίρεση την Κυριακή το βράδυ. Έχω χώσει τη μάνα μου να μαγειρεύει, και φυσικά δεν τρώω τα φαγητά της αφού σε κάθε μπουκιά βρίσκω 88 ελατώματα. Βασικά αυτό το πρόβλημα το έχω γενικά. Μάλλον η αίσθηση της γεύσης μου είναι εξαιρετικά έντονη, με αποτέλεσμα να είμαι εξαιρετικά αυστηρή στην κρίση μου. Και το χειρότερο είναι ότι όλος ο κόσμος θεωρεί τη μάνα μου εξαίρετη μαγείρισσα και μάλλον την πληγώνω με τα λόγια μου. Πριν λίγο καιρό είχε φτιάξει σοκολατόπιτα. Παρένθεση. Λατρεύω την σοκολάτα. Μπορώ να ζω μόνο με σοκολάτα. Κλείσιμο παρένθεσης. Η συγκεκριμένη σοκολατόπιτα μου φάνηκε άθλια. Όλοι οι παριστάμενοι ζήτησαν και δεύτερο κομμάτι, εκτός από μένα που έφαγα μόνο μια κουταλιά. Δεν ήξερα καν τη συνταγή και τα υλικά που είχε βάλει μέσα. Της είπα λοιπόν τι πρέπει να αλλάξει. Και ευτυχώς το έκανε. Οπότε η επόμενη σοκολατόπιτά της άγγιζε την τελειότητα.

Είχα κλείσει μια συνάντηση με ένα άτομο που τον τελευταίο καιρό είναι δύσκολο να το συναντήσω. Και μάλιστα ο σκοπός της συνάντησης ήταν για να διεκπαιρεώσουμε δική μου δουλειά. Και... το ξέχασα. Τόσο απλά. Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να πάρω ένα γαμωτηλέφωνο για να επιβεβαιώσω το ραντεβού. Και το ξέχασα....!!!

Και τώρα που γράφω είναι μόνο και μόνο γιατί πρέπει να περιμένω λίγη ώρα πριν πάω για ύπνο. Αλλιώς δεν θα έβρισκα χρόνο ούτε για αυτές τις 5 αράδες. Το μόνο καλό είναι ότι τις τελευταίες μέρες κατάφερα να διαβάσω 2 βιβλία. Αν και κανονικά θα έπρεπε να διαβάζω μαθηματική λογική... 

Αύριο θα περάσω από 3 νοσοκομεία, ελπίζω να μην συναντήσω κανέναν από σας. ;-)

ο βασιλιάς των αριθμών...

Ο βασιλιάς του μηδενός είναι ο χρόνος.  Το μηδέν ο άνθρωπος το έκοψε κομμάτια και δημιούργησε τους αριθμούς. Οπότε ο άνθρωπος έγινε ο βασιλιάς των αριθμών, αφού χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχαν. Κι αφού οι αριθμοί είναι κομμάτια του μηδενός τότε ο άνθρωπος είναι βασιλιάς του χρόνου...

Ο παραπάνω συλλογισμός δεν είναι ακριβώς δικός μου. Το πρώτο κομμάτι είναι του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, Πολίτη ποιητή, το δεύτερο κομάτι είναι της Ρέας Σταθοπούλου, συγγραφέα, και το τρίτο κομμάτι είναι δικό μου.

Χρειάζομαι λίγη ηρεμία. Και φυσικά δεν βοηθάει ότι βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, ούτε βέβαια το γεγονός ότι είμαι μια μη χαρακτηρισμένη. Ξέρω τι δεν είμαι, το τι είμαι ακριβώς είναι ακόμα αδιευκρίνιστο. Δεν είμαι απολυμένη, δεν είμαι άνεργη, δεν είμαι σαφώς εργαζόμενη.

Κι ο χρόνος δεν είναι ακριβώς προς όφελός μου. Δεν νοιώθω να τον εξουσιάζω, τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Σαν να με προσπερνάει, σαν να τον κυνηγάω χωρίς καν να τον πλησιάζω... Κι εννοείται ότι είναι αμίλεικτος. Όχι δεν ξυπνάω κάθε πρωί και να ψάχνω μια καινούρια ρυτίδα. Δε με αφορούν τέτοιες λεπτομέρειες. Ξυπνάω όμως κάθε πρωί και δεν νοιώθω χαρούμενη. Είμαι εκτός προγράμματος και αυτό με ισοπεδώνει.

Σκεφτόμουν χτες που μαγείρεψα κάτι σαν παστίτσιο πόσο σπάνιο είναι να συναντηθούν δύο άνθρωποι που δεν τους αρέσουν τα μακαρόνια. Και πόσο μάλλον να είναι ζευγάρι....!! Και συνειρμικά θυμήθηκα την καημένη τη κουμπάρα που πρέπει κάθε φορά να κάνει ολόκληρη προετοιμασία για να με τραπεζώσει, καθώς και την φίλη από τα παλιά που ήδη αγχώνεται τι θα μας ταϊσει.

Βασικά είμαι παμφάγο με ιδιαίτερη ροπή προς το κρέας αρκεί να μην είναι ψημένο στα κάρβουνα. Η μυρωδιά του κάρβουνου είναι σαν μολότωφ στο στομάχι μου. Επίσης απεχθάνομαι τις τηγανητές πατάτες, κι από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου δεν τις έτρωγα ποτέ. Βέβαια αν ήμουν μόνη μου σε ένα ερημικό νησί με μοναδική τροφή πατάτες τηγανητές θα τις έτρωγα, όπως φαντάζομαι ότι θα έτρωγα κι άλλα πράγματα. Όμως στη παρούσα φάση έχω το δικαίωμα επιλογής, οπότε δεν τρώω μακαρόνια, τηγανητά, καρβουνιστά, ζωντανά, ωμά, αστακό, πατσά, και πολλά άλλα που αυτή τη στιγμή δεν μου έρχονται...

Αν λοιπόν θέλετε να μας κάνετε το τραπέζι μπορείτε να φτιάξετε μια ωραιότατη σαλάτα, με ρόκα, μαρούλι, ντομάτα, αγγούρι, καλαμπόκι, κρουτόν, παρμεζάνα και κοτόπουλο ψητό χωρίς λάδι. Πλήρες γεύμα, χορταστικότατο, και ευκολότατο..!

Κάθε Τρίτη- Πέμπτη -Παρασκευή έχει λαϊκή αγορά σε απόσταση περίπου 4 τετραγώνων από το σπίτι μου. Οπότε δεν χρειάζεται να πηγαίνω και να φορτώνομαι σαν γαϊδουράκι, αφού ανά 2-3 μέρες μπορώ να ανανεώνω το περιεχόμενο του ψυγείου μου. Αυτό για να μην διαβάζω ανακρίβειες ότι πια δεν υπάρχουν λαϊκές αγορές στην Αθήνα, προφανώς εσείς μένετε σε λάθος περιοχές...

Ντιμπέιτ, ανεργία και λοιπές μαλακίες...

Η τηλεόραση είναι ανοιχτή και με κόπο προσπαθώ να συγκεντρωθώ να ακούσω τις μαλακίες που λένε... Ανατριχιάζω στη σκέψη ότι ένας από αυτούς θα μας κυβερνάει αύριο...!!! Το καλύτερο από όλα ήταν η λύση των οικολόγων για το μακεδονικό... Είπαν ότι αφού μέχρι το τέλος του αιώνα μας η Θεσσαλονίκη θα έχει βουλιάξει, δεν υπάρχει λόγος να τσακωνόμαστε με τη ΦΥΡΟΜ...!! Καλό ε...???

.

Η σκέψη μου ταξιδεύει συνέχεια... Σήμερα έκλεισε η εταιρία που δούλευα... Μαζί με άλλες 3 εταιρίες... Συνολικά 1.200 άνεργοι...!!! Μόλις 20 μέρες πριν τις εκλογές... Η ανεξάρητη επιτροπή πήρε αυτή την απόφαση. Η ανεξάρτητη αρχή που διορίζεται από το κράτος... Αυτή που σε 20 μέρες δεν θα υφίσταται πια έκρινε το μέλλον 5 εταιριών, οι οποίες μάλλον θα είχαν άλλη αντιμετώπιση αν η κυβέρνηση ήταν άλλη...

.

Είμαι 30 χρονών και ουσιαστικά είναι η 2η φορά που μένω άνεργη... Η διαφορά είναι ότι την πρώτη φορά πήρα αποζημίωση, γράφτηκα ταμείο ανεργείας και πήγα 4 μήνες στην Πάρο.... Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά... Δεν θα πάρουμε αποζημίωση για τουλάχιστον 1 χρόνο, και ακόμα δεν έχει ξεκαθαρίσει πότε θα μπορέσουμε να μπούμε ταμείο ανεργίας...

.

Και πια δεν είμαι μόνη μου... Έχω κι άλλο άτομο να σκεφτώ... Άρα δεν μπορώ να το αφήσω να με πάρει από κάτω... Δεν μπορώ να ζω με ένα τοστ την ημέρα... Δεν μπορώ να πάρω άδεια διαρκείας...

Είναι όμως καλύτερα γιατί αυτή τη φορά έχω κάποιον δίπλα μου που με κάνει να νοιώθω ασφάλεια...

.

Κάθομαι στον καινούριο μας καναπέ και κοιτάω τον φρεσκοβαμμένο μας τοίχο... Καινούριο ξεκίνημα, καινούρια θέλω, καινούρια όνειρα... Ίσως είναι για καλό που σύντομα θα μιλάω και για καινούρια δουλειά....!!!!

Ξέχεσμα στο οποιοδήποτε υπέρτατο ον...

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Ίσως σε μερικούς να μην αρέσουν αυτά που θα διαβάσουν, ειδικά σε αυτούς που έχουν πάει έστω και μια φορά εκκλησία τα τελευταία 15 χρόνια... Οπότε παρακαλούνται όσοι αισθάνονται ότι μπορεί να θιγούν, να μην συνεχίσουν την ανάγνωση.... Ευχαριστώ...

.

.

.

.

Γιατί ρε πούστη Θεέ...??? Τι χρωστούμενα μπορεί να έχει μια ψυχή 2 μόνο ημερών..?? Δεν σου φτάνουν όλοι αυτοί εκεί έξω που έχουν ήδη χαρίσει τη ψυχή τους στο διάολο...??? Γιατί πρέπει να ταλαιπωρείς ένα αθώο πλασματάκι...??? Πόσο ακόμα σαδιστής μπορείς να γίνεις...???

Που είναι όλα αυτά που υποσχέθηκε ο γιος σου..? Η τιμωρία των ανώμαλων και αμαρτωλών  και η σωτηρία των αθώων και αγνών...??? Άντε γαμήσου. Δεν ανέχομαι άρρωστους  ψυχικά ανθρώπους να τριγυρνούν εκεί έξω και να αμαυρώνουν αθώες ψυχές, την ίδια στιγμή που μωράκια παλεύουν για μια ανάσα, και δίνουν μάχη για τη ζωή τους πριν καλά καλά έρθουν στη γη....

Αρνούμαι να δεχτώ ότι όλα γίνονται για ένα σκοπό, να σκύψω το κεφάλι και απλά να προσευχηθώ για την σωτηρία του.... Ακόμα κι αν την τάξουμε στο Σταυρό σου, αυτή θα κουβαλάει το δικό της για όλη της τη ζωή... Κι αφήνεις άλλους, σωτήρες και σωτήριους, να απολαμβάνουν τα αγαθά κι ακόμα παραπάνω.... Αυτό δεν είναι δίκαιο... Κι εγώ στη ζωή μου θέλω το Δίκαιο.....

Δεν υπάρχεις, και το αποδεικνύεις κάθε μέρα.....

ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2009-ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 4ΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ



Η Κεντρική Επιτροπή του Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγή αποφάσισε κατά πλειοψηφίαν την συμμετοχή του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος ΑΥΤΟΝΟΜΑ στις βουλευτικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου του 2009 σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες της χώρας.
Οι 25 χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι μας εμπιστεύτηκαν στις 7 Ιουνίου δεν θα προδοθούν από το Κίνημά μας. Άλλωστε από την πρώτη μετά τις εκλογές της 7ης Ιουνίου ημέρα είχαμε δηλώσει ότι οι ψήφοι αυτοί δεν πωλούνται, δεν παραχωρούνται, δεν είναι διαπραγματεύσιμοι.

Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες, Καλό Αγώνα!

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

«Επειδή σ’ αγαπάω…!!!»

 

Ένοιωθε να βυθίζεται όλο και πιο πολύ.. Το έδαφος χανόταν κάτω από τα πόδια της. Προσπάθησε να φωνάξει, αλλά από το στόμα της δεν έβγαινε ήχος. Σαν οι λέξεις να κολλούσαν , σαν να υπήρχε εμπόδιο μέσα στο λαιμό της. Η ανάσα της έγινε ρηχή, κοφτή. Πανικός… Όλα έγιναν μαύρα γύρω της, κι άρχισε να στροβιλίζεται σε μια πτώση δίχως τέλος.

Άνοιξε τα μάτια της. Ευτυχώς  ήταν όνειρο. Άπλωσε το χέρι της στα αριστερά της. Το κρεβάτι ήταν άδειο. Σηκώθηκε, σκούπισε το μέτωπό της από τις στάλες του ιδρώτα, και περπάτησε ξυπόλυτη μέχρι το σαλόνι. Το παγωμένο μάρμαρο ήταν ανακούφιση για το σώμα της.

Το αντιφέγγισμα από την οθόνη του υπολογιστή της έδειχνε το δρόμο. Έφτασε από πάνω του. Τον αγκάλιασε. Ένα απαλό φιλί στο μέτωπο. «Έλα» του είπε σιγανά. «Φτάνει για σήμερα. Πάμε να κοιμηθούμε.» Αυτός την κοίταξε, σαν κάτι να ήθελε να της πει, αλλά δεν μίλησε. Σηκώθηκε και την πήρε αγκαλιά. «Μην περπατάς ξυπόλυτη, θα παγώσεις»

 Ξάπλωσαν, και την πήρε αγκαλιά, όπως κάθε βράδυ. Της έβγαλε το μπλουζάκι που φορούσε, και την φίλησε. Τρυφερά, σχεδόν όχι ερωτικά, αλλά ουσιαστικά. Γύρισε και τον κοίταξε. «Γιατί χαμογελάς…??» τον ρώτησε.
 «Επειδή σ’ αγαπάω…!!!»

ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Είμαι έντονα πολιτικοποιημένο ων εδώ και πάαααρα πολλά χρόνια, αλλά συνειδητά απέφευγα πάντα την κομματικοποίηση. Η ιδέα των προβάτων που τα οδηγεί ο τσοπάνης στο μαντρί, και που νοιώθουν ασφαλή από το λύκο επειδή τα φυλάει ο σκύλος, είναι ανατριχιαστική για μένα.

Αν εξαιρέσεις κάποιες δημοτικές εκλογές, στις οποίες κατέβηκε ο συνδυσμός τον οποίο μπορούσα να ψηφίσω, όλες τις άλλες φορές έριξα άκυρο, ως πράξη αντίδρασης σε όσα συμβαίνουν στην πολιτική σκηνή της χώρας μας.

Χτες όμως το λουκουμάκι μου με ενημέρωσε για μια εκπληκτική εξέλεση, που αν όντως ισχύσει, θα είναι η τέλεια λύση για το τι θα ψηφίσουμε στις εκλογές του Οκτωβρίου. Ο Ψινάκης μπορεί να κατέβει υποψήφιος με το ΛΑ.Ο.Σ..!!!!!! Απίστευτο...??? Η απόλυτη κατάντια του πολιτικού συστήματος. Κι εννοείται ότι αν κατέβει Α Αθηνών θα τον ψηφίσω. Γιατί αυτή θα είναι η γελοιοποίηση της Βουλής. Μεγαλύτερη κι από το να έμπαινε ο Βεργής.



Όταν έχεις στον συνδυασμό σου έναν άνθρωπο σαν τον Ψινάκη, και υποστηρίζεις ότι μπορεί να προσφέρει, τότε αμή τι άλλο έχεις χιούμορ...!! Το μόνο που έχει καταφέρει είναι να πάρει έναν ατάλαντο και να τον κάνει σταρ, και επιπλέον να απευθύνεται σε άντρες σε θηλυκό πρόσωπο και κανείς να μην αντιδρά. Φαντάζεστε να λέει στον Παπανδρέου ή στον Καραμανλή από τα έδρανα της Βουλής " Είσαι Θεά, ο λόγος σου ήταν τέλειος" κι όλοι να χειροκροτάνε....????

Δεν μιλάμε απλά για ισοπέδωση, μιλάει για βόμβα 100000 μεγατόνων. Θέλω εσάρπες και λιπ γκλος στα έδρανα, θέλω δεξιώσεις με μοντέλα στο προεδρικό μέγαρο, θέλω να καταλάβουν οι εκπρόσωποι του λαού (χαχαχαχαχχαα) ότι δεν είναι καλύτεροι από τους γραφικούς κοσμικούς που βγαίνουν στα κανάλια...

ΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤEΣ ΣΕ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ

Επειδή κάθε μέρα ακούω κουφά, και βαρέθηκα να εξηγώ τα αυτονόητα, κατέληξα ότι ο έλληνας οδηγός δεν έχει καμμιά σχέση με το αντικείμενο, και το μόνο που γνωρίζει πολύ καλά είναι να πατάει γκάζι....
.
Ας αναφέρουμε λοιπόν μερικούς βασικούς κανόνες, μπας και μειωθούν τα μπινελίκια και οι μπουνιές κάθε φορά που γίνεται ατύχημα...!!

.

1. Πινακίδα Ρ2 ή αλλιώς STOP
Φταίμε. Τελεία και παύλα. Το stop είναι σαν κόκκινο φανάρι, αν τρακάρουμε και στη πορεία μας είχαμε P2 βγάζουμε το σκασμό, χαμηλώνουμε το κεφάλι, και υπογράφουμε φιλική δήλωση υπαιτιότητας.
.

2. ΦΛΑΣ
Αυτό που πρέπει να διευκρινήσουμε είναι ότι το φλας προειδοποιεί δεν υποχρεώνει. Αν λοιπόν στρίψουμε, ή αλλάξουμε λωρίδα και προξενήσουμε ατύχημα, φταίμε, αφού ο ΚΟΚ το θεωρεί ελιγμό και μας φορτώνει την ευθύνη.

.

3. ΑΠΟΤΟΜΟ ΦΡΕΝΑΡΙΣΜΑ

Οδηγείτε στην εθνική με 268χλμ/ώρα και ξαφνικά θυμάστε ότι σήμερα κλείνετε ένα μήνα με το μωρό σας. Πανικοβάλεστε και πατάτε φρένο, με αποτέλεσμα ο πίσω σας να σας βουλιάξει το μισό αμάξι, και να φέρει το κουτί με τα γλυκά που είχατε στο πορτ-μπαγκάζ στο στόμα σας. Μην ανησυχείτε. ΔΕΝ φταίτε εσείς. Ο ΚΟΚ ορίζει ότι οι οδηγοί πρέπει να κρατούν επαρκείς αποστάσεις ώστε να σταματούν εγκαίρως αν χρειαστεί.

.

4. ΚΟΤΣΑΔΟΡΟΣ

Θεωρητικά κοτσαδόρο μπορούν να φέρουν μόνο τα αυτοκίνητα που σέρνουν καράβια, εεε τρέιλερ εννοούσα, και μόνο όταν έχουν το τρέιλερ. Δηλαδή όταν το τρέιλερ είναι στο χωριό και το αυτοκίνητο στη πόλη, τότε πρέπει να βγάζει το κοτσαδόρο. Αν όμως έχετε την ατυχία και τρακάρετε με αυτοκίνητο με κοτσαδόρο, προφανώς θα φταίτε αφού το χτυπήσατε από πίσω, ο μπροστά δε θα πάθει σχεδόν τίποτα κι εσείς θα κλαίτε στάνταρ τουλάχιστον το προφυλακτήρα σας. Σε αυτή τη περίπτωση το μόνο που θα πάθει αυτός, αν καλέσετε αστυνομία, είναι να του κόψουν πρόστιμο, που αν θυμάμαι καλά είναι το εξωφρενικό ποσό των 70€..!!!
.

5. ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΣΤΑΘΜΕΥΜΕΝΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ

Αν τρακάρετε αυτοκίνητο που είναι παρκαρισμένο, φταίτε...!! Δεν έχει σημασία που είναι παρκαρισμένο. Αν φωνάξετε αστυνομία θα του κόψουν κλήση για παράνομο παρκάρισμα, αλλα υπαιτιότητα έχετε εσείς, ακόμα κι αν ήταν παρκαρισμένο στη μέση του δρόμου...
.

6. ΑΤΥΧΗΜΑ ΜΕ 3 Ή ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΜΠΛΕΚΟΜΕΝΑ

Εδώ χωρίζουμε σε 2 κατηγορίες. Η μία περίπτωση είναι το α αυτοκίνητο να πέσει πάνω στο β και το β με τη σειρά του πάνω στο γ και το γ με τη σειρά του πάνω στο δ κτλ κτλ κτλ. Σε αυτή τη περίπτωση ΟΛΑ τα αυτοκίνητα από το β και μετά αποζημιώνονται από τον α.

Υπάρχει όμως και η περίπτωση που το β πέφτει πάνω στο α, και ο γ πέφτει πάνω στο β, και ο δ πάνω στο γ. Σε αυτή τη περίπτωση θεωρούνται ξεχωριστά ατυχήματα και ο β αποζημιώνει το α, ο γ αποζημιώνει την πίσω ζημιά του β και ο δ την πίσω ζημιά του γ. Αν μπερδευτήκατε φωνάξτε τη φροντίδα ατυχήματος επι τόπου.
.

ΓΕΝΙΚΑ

Καλό είναι να καλείτε πάντα φροντίδα ατυχήματος, οι πιο πολλές εταιρείες το παρέχουν με το ασφαλιστήριο. Έτσι θα έχετε φωτογραφίες από το τόπο του ατυχήματος, και θα εξασφαλίσετε ότι το άλλο εμπλεκόμενο δε θα αλλάξει γνώμη την επόμενη μέρα. Επιπλέον, καθαρά από εμπειρία, θα έλεγα να μην εμπιστεύεστε εύκολα κάποιον που σας λέει ότι καλό είναι να μην μπλέξετε ασφαλιστικές κι ότι θα σας πληρώσει τις ζημιές. Κάντε εσείς δήλωση, κι αν τελικά πληρώσει τη ζημιά τότε κάνετε μια ανάκληση και ξεμπερδεύετε.
Τέλος να τονίσω κυρίως στις κυρίες, ότι ευτυχώς για σας υπάρχουν υπάλληλοι στο κλάδο ζημιών που διαβάζουν τις δηλώσεις σας. Οπότε ακόμα κι αν ο μουστακαλής νταής σας πίεσε να δηλώσετε υπαιτιότητα, ενώ εκείνος πέρασε από STOP, μόλις η δήλωση σας φτάσει στην εταιρεία θα ενημερωθείτε ότι μπορείτε να επισκευάσετε εσείς το όχημά σας...

Καλή και προσεκτική οδήγηση λοιπόν :-)

Τα όμορφα σπίτια, όμορφα καίγονται...!!

Πριν 2 χρόνια ακριβώς σκοτώθηκε ο ξάδελφός μου, η αδελφή του, μια αλβανίδα και 2 γάλλοι τουρίστες. Για την ακρίβεια κάηκαν στις μεγάλες φωτιές του 2007. Όλοι λένε ότι δεν θα είχαν καεί αν είχαν μείνει μέσα στο χώρο του ξενοδοχείου, αλλά ο Γιάννης είχε υψηλό αίσθημα ευθύνης και πήγε να σώσει τους τουρίστες που έκανα περίπατο ακριβώς εκεί που ξεκίνησε η φωτιά...
.
Και φυσικά ήταν εμπρησμός, με αυτόματη εξέλιξη 4 διαφορετικών εστιών, κι όπως γίνεται στα χωριά, όλοι έτρεξαν να τη σβήσουν, και την έσβησαν πολύ πριν σηκωθούν τα αεροπλάνα. Αλλά ήταν αργά...
.
Μετά άρχισαν τα παρατράγουδα... Μπερδεύτηκαν οι σωροί, θάψαμε το πτώμα ενός παλικαριού από Ηλεία, από το νεκροτομείο μας είπαν ότι
λυπούνται πολύ, εμείς είπαμε ευχαριστώ, πήραμε το καινούριο φέρετρο και το ξαναθάψαμε... Βέβαια καμμιά φορά αναρωτιέμαι ποιος να είναι τελικά θαμμένος στα χώματα της Μάνης...
.
Και κοιτούσα τις τελευταίες μέρες τη φωτιά στην Αττική. Και δεν μπορώ να λυπηθώ για τους ανθρώπους, παρά μόνο για τα δέντρα. Δεν μπορώ να στεναχωρηθώ για ανόητους που χτίζουν μέσα στο δάσος, που χαίρονται που το πρωί πίνουν το καφέ τους κάτω από το πεύκο, αλλά δεν τους περνάει από το μυαλό ότι αφού βιάζουν που βιάζουν τη φύση τουλάχιστον ας προστατέψουν ό,τι απέμεινε...
.
Πόσο μυαλό μπορεί να χρειάζεται για να σκεφτείς ότι αφού το οικοπεδάκι σου είναι μέσα στο δάσος καλό θα ήταν να το καθαρίζεις που και που, κι ότι δεν αρκεί το νερό της πισίνας να σε προστατέψει.
Κι όχι, δεν γίνεται να στείλουμε ένα ελικοπτεράκι πάνω από τη βίλα σου,δεν φτάνουν για όλους...
.
Το αυτονόητο θα ήταν να βγουν οι δορυφορικές φωτογραφίες των περιοχών πριν τη φωτιά, και να γίνεται σύγκριση κάθε χρόνο, και κάθε καινούριο κτίσμα απλά να κατεδαφίζετε. Αλλα δεν έχει κανείς τα αρχίδια να πάρει μια τέτοια πρωτοβουλία. Το πολιτικό κόστος θα ήταν τεράστιο... Ενώ 160.000 στρέμματα καμμένης γης δεν κοστίζουν τίποτα.
.
Πραγματικά δεν θέλω να φέρω το παίδι μου σε αυτόν το κόσμο, γιατί πολύ απλά όταν θα με κοιτάξει στα μάτια και θα με ρωτήσει τι έκανα για εκείνον δεν θα μπορώ να απαντήσω...

ΞΑΝΘΗ...

Πρώτα από όλα να διευκρινήσω ότι ΔΕΝ είμαι αντικειμενική.. Η Μάνη είναι ομορφότερη, καλύτερη, κοντινότερη, γευστικότερη, καλυτερότερη, δροσερότερη το καλοκαίρι και ζεστότερη το χειμώνα, με καλύτερες παραλίες, καλύτερα βουνά, και δεν ξέρω αν σας το είπα, καλύτερη από κάθε περιοχή της Ελλάδας και γενικότερα του κόσμου τούτου..!!! :-)

.

Παρόλα ταύτα είπαμε να πάμε μια βόλτα και στην Ξάνθη, αφού ο free κόντεψε να ξεχάσει τα πρόσωπα των δικών του... Ευτυχώς που υπάρχει και το φατσοβιβλίο δηλαδή... Επιπλέον τον είχα ζαλίσει κι εγώ, πώς κάνουν στην Ξάνθη αυτό, πώς κάνουν στην Ξάνθη εκείνο, έχετε στην Ξάνθη από το άλλο, οπότε ήθελε ο άνθρωπος να μου δείξει ότι η Ξάνθη δεν είναι το κωλοχώρι των 50 κατοίκων, αλλά ολόκληρη και ολοκληρωμένη πόλη...

.

Ξεκινήσαμε άγρια χαράματα, αφού είχαμε μπροστά μας μόλις 750 χλμ να διανύσουμε... Αλλά εμείς δε μασάμε λέμε...!!! Τα πρώτα 250χλμ ήταν εύκολα, με μια στάση για καφέ και μια στάση για τσιγάρο... Μετά φτάσαμε στα περιόβητα Τέμπη, όπου τα είδαμε όλα...!!! 2 καφέδες ήπιαμε και καπνίσαμε 15 τσιγάρα έκαστος για να συνέλθουμε...!! Από κει και πέρα θυμίζαμε τις 3 αδελφές του Τσέχωφ... Μόνο που αντί για τη Μόσχα εμείς ονειρευόμασταν την Εγνατία... Κι άντε λίγο ακόμα, άντε και φτάσαμε, άντε και κοντεύουμε, άντε μια στάση ακόμα να ξεπιαστεί ο κώλος μας, επιτέλους φτάσαμε Θεσσαλονίκη και είδαμε τις ταμπέλες για Εγνατία...

.

Αντικειμενικά λοιπόν η Εγνατία , στο κομμάτι της τουλάχιστον Θεσσαλονίκη-Ξάνθη που είδα εγώ, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί... Τουλάχιστον αν είσαι σε επαρχιακό δίκτυο προσέχεις και λίγο, ενώ στην Εγνατία, με τις 4 λωρίδες εύκολα ξεγελιέσαι...! Το μόνο καλό είναι ότι δεν έχει γκρεμά... Έχει όμως στροφές με το που βγαίνεις από τούνελ, που θεωρώ ότι είναι πιο επικίνδυνο... Τεσπά, για να σταματήσω τη μουρμούρα, κάποια στιγμή μετά από πολλές ώρες φτάσαμε...!!!! Ναι, ναι, Φτάσαμε...!!!

.

Ο free έχει μεγάλη οικογένεια, κι ήταν όλοι μαζεμένοι εκεί να μας υποδεχτούν.. Μόνο πυροτεχνήματα που δεν άναψαν... Το μόσχο πάντως τον είχαν σφάξει για την επιστροφή του ασώτου...!! Ευτυχώς δηλαδή που το είχαν κάνει γιατί πεινούσα σαν λύκος..!! Κι εννοείται ότι την υπόλοιπη μέρα ήμουν σαν ζόμπι παρόλες τις προσπάθειες μου να συμμετάσχω στο γιορτινό κλίμα... Πάντως από την υπερένταση έφτασε 01.00 η ώρα για να κοιμηθούμε...!!!

.

Οι υπόλοιπες μέρες πέρασαν γρήγορα. Η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμουν περισσότερο χρόνο για να δω την πόλη, δεν την φχαριστήθηκα... Πάντως η Ξάνθη έχει ΚΑΙ GLOU ...!!! Επίσης έχει τα πάντα και σε μεγάλες ποσότητες, όπως παπούτσια με ρόδες που ευτυχώς δεν ήταν στη μόδα όταν ήμουν εγώ μικρή γιατί θα είχα φάει σίγουρα τα μούτρα μου 854 φορές... Και για να πικάρω και το μωρό μου λίγο, η Ξάνθη είναι μόλις 60 χλμ από την Καβάλα, όπου ήπιαμε έναν καταπληκτικό καφέ με τον κοντορεβυθούλη ;-)...

.

Το μεγαλύτερο σοκ για μένα ήταν όταν πήγαμε στο χωριό... 25 χλμ από την Ξάνθη κι εγώ νόμιζα ότι πήγαμε στον Παράδεισο... Ήταν πραγματικό σοκ για μένα, δεν πίστευα ποτέ ότι μπορεί να υπάρχει τόσο πράσινο μαζεμένο, τόση φυσική ομορφιά σε ένα μέρος... Κάπου εκεί κατάλαβα τι ακριβώς άφησε πίσω του για να στηρίξει τη σχέση μας... Και κάπου εκεί έβαλα τα κλάματα κι έκανε μισή ώρα να με συνεφέρει...!!! Κι ορκίστηκα ότι στα χρόνια που θα έρθουν δε θα αρνηθώ ποτέ και για κανένα λόγο να πάμε Ξάνθη, ακόμα κι αν η εναλλακτική είναι Μάνη ή κάποιος άλλος ξωτικός προορισμός...

.

Εν κατακλείδι, μετά από 2.600 χλμ σε 12 μέρες, το συμπέρασμα είναι ότι ό,τι και να κάνεις, όπου και να πας, όπως και να πας, σημασία έχει με ΠΟΙΟΝ πας...!!!

ΜΑΝΗ...!!!

.

6 μέρες στα Πάτρια εδάφη δεν ήταν αρκετές... Πώς είναι δυνατόν να μπορέσεις να χωρέσεις όλες τις αναμνήσεις των παιδικών σου χρόνων μέσα σε 6 24ωρα...?? Προσπάθησα να δείξω στον free γιατί αυτός ο τόπος είναι τόσο μοναδικός για μένα... Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να κουραστώ ιδιαίτερα.. Η μοναδικότητα της περιοχής μας μάγεψε και τους δύο, οπότε δεν χρειάστηκε να μιλήσουμε σχεδόν καθόλου...!!!

.

Φτασάμε κάνοντας 305 σχετικά εύκολα χλμ με το μουλαράκι μας..!! Φορτωμένη με σαμάρια και μπαγαζιέρα, δεν έχασε ούτε ψίγμα από την ομορφιά της. Κι ενώ είχαμε διανύσει την μεγαλύτερη απόσταση, είχαμε τη φαεινή ιδέα να παρακάμψουμε 7-8 χλμ και να πάμε από ένα "νέο" δρόμο, τρόπος του λέγειν δρόμος... Δύο απανωτά ανάποδα, κλειστά πέταλα, με το γκρεμό στα 5 εκατοστά από τη ρόδα, έκαναν εμένα να φωνάζω "Φτάσαμε στο χωριό μουυυυυυυυυ" και τον free να ιδρώνει και να ξεφυσάει...!!!

.

Λατρεύω τα πάντα στη Μάνη..!! Τις μυρωδιές, τις πέτρες, το λιοπύρι... Τα φραγκόσυκα (υπόσχομαι του χρόνου να φάω και παγωτό), τα θυμάρια, τα μονοπάτια που οδηγούν στο πουθενά... Επί τρεις ώρες ψάχναμε σε ένα γκρεμό να βρούμε ένα εκκλησάκι που είναι χτισμένο μέσα σε μια σπηλιά, χωρίς τελικά να καταφέρουμε να το εντοπίσουμε.. Βρήκαμε όμως μια άλλη εκκλησία, η οποία είναι χτισμένη με αρχαίους κίονες, γεγονός που αποδεικνύει τη θεωρία μου ότι το τέλος του ελληνισμού ήταν ο χριστιανισμός..!!!

.

Και για να είμαι καλά με την συνείδησή μου, πήγαμε και στην κοσμοπολίτικη πλευρά της Μάνης, την Στούπα... Προσωπικά εμένα με χαλάει, αλλά ήθελα να έχει και ο free σφαιρική άποψη της περιοχής.. Και φυσικά οι γνώμες μας είναι ταυτόσημες και σε αυτό...!!! Το μόνο που μας έμεινε είναι οι 2 ώρες ποδήλατο στη θάλασσα, και ότι με άφησε μέσα στη Τουρκοσπηλιά, να κρέμομαι από ένα βράχο ενώ εκείνος έκανε βόλτες..!!!

.

Για το τέλος κράτησα το στολίδι μας, τα σπήλαια του Δυρού..!! Γιατί πέτρες μπορεί να έχει κι αλλού, φραγκόσυκα επίσης, αλλά τέτοιο δημιούργημα της φύσης Πουθενά..!!!

Υπόσχομαι κάποια στιγμή να ανεβάσω μερικές από τις 5489763 φώτος που τράβηξε ο free :-)

.

ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΒΔΟΜΑΔΑΣ:

ο free γνωρίζει τις γιαγιάδες μου, 93 και 83 χρονών αντίστοιχα, με απίστευτη πνευματική διαύγεια και οι δύο...

υποψιασμένος με ρωτάει: " παππούδες δεν υπάρχουν..???" κι μόλις παίρνει αρνητική απάντηση κουνάει το κεφάλι και λέει: " εσύ πόσο χρονών σκοπεύεις να φτάσεις...???"

4 ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ…!!!

1 Χρόνος πέρασε… και είχε από όλα μέσα… πέρασε και φάνηκε σαν αιώνας, άλλα όχι από την προσμονή αλλά από τα γεγονότα και ήταν όλα όμορφα, όμορφα και πολλά υποσχόμενα για ομορφότερα στο μέλλον. Κανείς μας δεν περίμενε κάτι από όλα αυτά και όμως η μια ανατροπή ερχόταν μετά την άλλη !!! (όσοι μας ξέρουν ΞΕΡΟΥΝ !!!)

Μετά από όλα αυτά έχουμε ανάγκη τις διακοπές , όχι επειδή κουραστήκαμε αλλά για να προλάβουμε ρε αδελφέ να γιορτάσουμε και να χαρούμε όλα αυτά που πέρασαν και δεν προλάβαμε ούτε καν να τα σκεφτούμε.

4 και σήμερα και μετά, πολλά πολλά χιλιόμετρα σε δυο ρόδες. Το εξοπλισμό τον πήραμε η μαύρη γαζέλα έστρωσε και περιμένει στο γκαράζ (η γαζέλα δεν τα πάει και πολύ καλά με την Prozak είναι νωρίς ακόμα…) όλα όσα χρειαζόμαστε τα έχουμε, αλλά και αν κάτι μας έχει ξεφύγει δεν μας στεναχωρεί είμαστε έτοιμοι για μια ακόμη φορά να το ξεπεράσουμε όπως πολλά άλλα. Η διαδρομή μεγάλη και τα χιλιόμετρα πολλά άλλα όλα είναι θέμα γούστου.. και εμείς γουστάρουμε!

ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ = Οι τόποι που περπατήσαμε μικροί. Μάνη – Ξάνθη

ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ= πολλά……………

ΣΚΟΠΟΣ = Διακοπές η πιο σωστά ελεύθερος χρόνος για να απολαυσουμε ότι έχουμε έως τώρα και σχέδια για το μέλλον.

ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ = το συννεφάκι μας…

ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ… ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΕΧΘΡΟΥΣ

όταν σχεδόν όλα πάνε στραβά...

Αποφάσισα να χαρίσω στον εαυτό μου μια βδομάδα ξεκούραση... Θεωρητικά την δικαιούμουν, ύστερα από 10 μήνες πίεσης, άγχους και τρεξίματος... Κανόνισα να πάω λοιπόν με το λουκουμάκι μου μέχρι το εξωτικό εξοχικό μου, με προοπτική για ατελείωτες ώρες στη παραλία, και τον free πασπαρτού... Είχα υπολογίσει ότι θα διαβάζω 1 βιβλίο την ημέρα και θα πίνω 10 μπύρες ανά βιβλίο...

.

Τζίφος..!!!

Στις 7 μέρες διάβασα 1,5 βιβλίο και ήπια περίπου 12 μπύρες... Επιπλέον στην παρέα προστέθηκε το μοναδικό άτομο που μπορεί να καταστρέψει έστω και τη μία στιγμή χαλάρωσης που μπορείς να έχεις...

Η Μαμά... Ναι Ναι.. Η δική μου Μαμά...!! Η οποία αυτοπροσκαλέστηκε, και ήρθε συνάμενη κουνάμενη μαζί με το χειρότερο εφιάλτη μου... Την ανίκητη τάση που έχει να ταίζει τους πάντες, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού της φυσικά....

.

Από την Τετάρτη σκεφτόμουν να διακόψω την άδειά μου και να γυρίσω στη δουλειά... Τόσο υπέροχα περνούσαμε...!!! Ευτυχώς την Πέμπτη κάναμε ταξιδάκι αστραπή στας Αθήνας, οπότε ψιλοπέρασε η μέρα, και η Παρασκευή είχε το άρωμα της προσμονής του Σαββατοκύριακου...

.

Ήδη έχουμε μπει στη τελική ευθεία για τις πραγματικές διακοπές μας, πάνω από 3.000χλμ με μηχανή...!!!

Και φυσικά τρέχουμε και δε φτάνουμε, αφού όλες αυτές οι μικρολεπτομέρειες που κάνουν τόσο μοναδικό ένα τέτοιο ταξίδι θέλουν ιδιαίτερη προσοχή....

υγ. Πέθανε το μηχανάκι μου :-(

Ευελπιστώ ότι οι μαγικές ικανότητες του free θα ευοδώσουν, και το κουνούπι μου θα αναστηθεί...!!!

Αμαζόνα... Ψηλά...!!!

Σήμερα πήρα επιτέλους τα αποτελέσματα για το δεύτερο μάθημα που έδωσα, λογισμικό... Ίσως είμαι από τους λίγους που πήρα μεγαλύτερο βαθμό στα μαθηματικά από ότι στο λογισμικό..!! Όμως νοιώθω τύψεις... Τύψεις για τους φοιτητές που διάβασαν περισσότερο από μένα όλη τη χρονιά, σε αντίθεση με μένα που φέτος δεν διάβασα σχεδόν καθόλου....
.
Και για την αρχή της χρονιάς, από Οκτώβριο εώς Δεκέμβριο είχα καλή δικαιολογία. Δεν είναι εύκολο να είσαι τάβλα, και παράλληλα να διαβάζεις... Από Ιανουάριο όμως και μετά που στάθηκα στα πόδια μου, και συνήλθα εντελώς, διάβαζα μόνο τα βασικά, κι αυτό μόνο όταν είχα εργασίες, έτσι ώστε να έχω δικαίωμα να γράψω στις εξετάσεις....
.
Οπότε σήμερα, που επιτέλους έμαθα ότι έκανα το δύο στα δύο φέτος, συνειδητοποίησα ότι ουσιαστικά δεν έγραφα μόνο για μένα.. Έγραφα και για αυτούς που με στήριξαν όλο αυτό το διάστημα που ήμουν εκτός, που σκεφτόμουν να τα παρατήσω... Γιατί δε με στήριξαν μόνο με το να με κάνουν μπάνιο, να με ταίζουν, και να μου δίνουν τα φάρμακά μου... Με στήριξαν και με το να ξενυχτάνε στο πλάι μου, να πονάνε μαζί μου όταν διπλωνόμουν από τους πόνους, να μου κρατάνε το χέρι όταν δαγκωνόμουν να μην ουρλιάξω...
.
Όλη αυτή η δοκιμασία μου δίδαξε πολλά... Σχεδόν ένα χρόνο μετά έχω συνέλθει σωματικά και ψυχικά. Αλλά κάποια ψίγματα έχουν μείνει. Το καταλαβαίνω κάθε φορά που ζυγίζομαι, κάθε φορά που με ρωτάνε τι έφαγα, κάθε φορά που βλέπω τα μάτια του free όταν τον ρωτάω αν πάχυνα... Δεν θα έλεγα ότι έφτασα στην νευρική ανορεξία, αλλά σίγουρα πέρασα ξυστά... Κι όλη αυτή η περίοδος επηρέασε άμεσα και έμμεσα τη ζωή μου, και τη ζωή των ανθρώπων μου...
.
Φαντάζομαι ότι ένα μπλογκ δεν είναι το κατάλληλο μέρος για να δώσει κανείς συμβουλές, αλλά η έστω και παρολίγο νευρική ανορεξία μου μου στοίχισε τόσα πολλά, που πραγματικά θα ήθελα να είχα τη δύναμη να αρπάξω κάθε κορίτσι και κάθε αγόρι που κόβουν το φαγητό, να τα τραντάξω και να τους δώσω να καταλάβουν ότι δεν καταστρέφουν μόνο τον εαυτό τους, αλλά κάνουν κόλαση και τη ζωή των γύρω τους...
.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να βλέπεις τον άνθρωπό σου να λυγίζει, ακριβώς επειδή νοιώθει αδύναμος να σε βοηθήσει... Δεν υπάρχει χειρότερο από το να βλέπεις τον άνθρωπό σου να πονάει επειδή πονάς, και να ξέρει ότι δεν μπορεί να το εμποδίσει... Και το μόνο που να ζητάς είναι να βρεις τη δύναμη να του χαμογελάσεις, όταν αυτό φαντάζει αδύνατο...
.
Τα υπερηχογραφήματα μέσα στο πορτοφόλι μου θα μου θυμίζουν πάντα αυτή τη περίοδο, τι έκανα σε μένα και στην οικογένειά μου, και το λόγο που δε θα επιτρέψω ποτέ ξανά στον εαυτό μου να πέσει σε αυτό το λούκι... Και το μόνο που μπορώ να ευχηθώ είναι ποτέ ξανά κανένας άνθρωπος να μην κυλήσει....

Συνέντευξη Τύπου...

Σήμερα θα κάνω τον Αντώναρο... Όχι τον Μάνο, που τον γουστάρω τρελά, αλλά τον άλλο, τον εκνευριστικό... Πάντα θεωρούσα κουραστικό το να βγαίνεις και να διαψεύδεις το αυτονόητο, απλά και μόνο επειδή κάποιος από την αντιπολίτευση ξύπνησε κ@υλωμένος και του ήρθε να πει μια π@παριά.... Να λοιπόν που ήρθε η ώρα να κάνω κι εγώ το ίδιο...!!!
.
Λοιπόν, δηλώνω ότι δεν γέννησα, και προφανώς δεν είμαι έγγυος....!!!!!!
Εδώ που τα λέμε, μακάρι να ήμουν, αλλά δυστυχώς θα πρέπει να περιμένουμε λίγο ακόμα, για να είμαστε σίγουροι, ο free κι εγώ, ότι το γιγαντάκι μας θα μεγαλώσει όπως πρέπει...
.
Οπότε αγαπητή μου θεία, λυπάμαι αλλά θα σε στεναχωρήσω.... το δευτεράνιψάκι σου δεν είναι ακόμα στο δρόμο... Όταν έρθει όμως, μην ανησυχεις καθόλου, θα σε ενημερώσουμε αμέσως, μην τρελαίνεσαι...!!!!
.
Φιλιά από τον ανιψιό σου...
Αγκιλωτά σταυρωτά φιλιά...!!!!

καθρέφτες....

Τα μάτια είναι ο καθρέπτης της ψυχής... Έτσι δεν λένε...? Βλακείες, λέω εγώ.. Τα μάτια είναι ο καθρέπτης της δικής σου ψυχής, αφού όταν κοιτάς τον άλλον στα μάτια, βλέπεις το δικό σου είδωλο, οπότε και τη δική σου ψυχή... Ειδικά αν κάνεις το λάθος και θεωρήσεις ότι ο άλλος είναι ο καθρέφτης της ψύχής σου, τότε είναι που βουλιάζεις σε τέλμα.. Γιατί οι προσδοκίες σου ανυψώνονται τόσο πολύ που θεωρείς δεδομένα τα πάντα, μέχρι κι ότι θα πρέπει ο άλλος να καταλάβει πότε εσένα σου μύρισε σουβλάκι....

.

Και φτάνει η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι το συννεφάκι σου δεν είναι ροζ, αλλά κόκκινο και άσπρο (μάλλον κόκκινο το δικό σου και άσπρο του άλλου)., που ενώθηκαν και δημιούργησαν ένα ωραιότατο, βολικότατο ροζ συννεφάκι, στο οποίο άραξες, άπλωσες και τις αρίδες σου, και δεν έχεις σκοπό να το κουνήσεις ρούπι....

.

Τ'ακούς μικρή μου...??? Δεν είναι μόνο δικό σου το συννεφάκι, οπότε κάνε λίγο πιο κει να κάτσει κι ο άνθρωπος πιο άνετα.. Με το να τον εκτοπίζεις συνέχεις δεν κερδίζεις τίποτα... Το πολύ πολύ να πάρει το συννεφάκι του και να φύγει...!!!! Είπαμε, σεβασμός στον εαυτό σου, αλλά και σεβασμό στον άλλον.. Αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα, αν θες να συνεχίσεις τις διακοπές σου...!!!

.

Αυτά για σήμερα... Εγώ ό,τι είχα να πω το είπα.. Τώρα εξαρτάται από σένα μικρή μου τι θα αποφασίσεις να κάνεις... Αν και η λύση για μένα είναι μια... Κατέβασε λίγο το πύχη....Μπορείς...??? Θέλεις...??? Αξίζει...???

B.D. Foxmoor - Μήνυμα στο Μπουκάλι

LOWBAP, ίσως η πιο παρεξηγημένη μουσική της εποχής μας....
Σε ευχαριστώ μωράκι μου που μου έδειξες πόσο είχα παρεξηγήσει κάποια πράγματα...!!!

Μήνυμα σε μπουκάλι

Σε λίγες μέρες παντρεύεται μια συνάδελφός μου. Εννοείται ότι τον τελευταίο χρόνο μάθαμε, θέλοντας και μη, κάθε λεπτομέρεια γύρω από την προετοιμασία του μεγάλου αυτού γεγονότος...!!!! Μας έφερε και τα προσκλητήρια... Ένα τυλιγμένο χαρτί μέσα σε μπουκάλι, και κλεισμένο με φελό... Πολύ καλή η ιδέα, μάλιστα είχε βάλει και άμμο μέσα στο μπουκάλι, και κοχύλια κολλημένα πάνω του.. Το μόνο που με χάλασε ήταν το κείμενο της πρόσκλησης... Άχρωμο, ψιλοανούσιο, και χαζοχαρούμενο...

.

Σκεφτόμουν λοιπόν τι θα έγραφα εγώ σε ένα κομμάτι χαρτί, που θα το έβαζα μέσα σε ένα μπουκάλι... Ίσως κάτι απλό, όπως "Σ' αγαπώ"... Ίσως κάτι έξυπνο, όπως "Πάντα φοβόμουν μην χαθώ σε ένα ερημικό νησί, γιατί σκεφτόμουν τι θα απογίνετε χωρίς εμένα..." Ίσως από την άλλη να σας έβριζα όλους...

.

Υποθέτω πάντως ότι αν ήμουν σε μια ερημική παραλία, με φοίνικες πάνω από το κεφάλι μου και το κύμα να σκάει στα πόδια μου, πιθανότατα να έγραφα κάτι ρομαντικό. Θα μου πεις ότι δεν είμαι ρομαντικός τύπος. Σύμφωνοι..!! Αλλά είμαι ερωτευμένη... Κι ίσως να έγραφα πάνω σε αυτό το κομμάτι χαρτί όλα αυτά που νοιώθω. Όχι για να τα μάθετε εσείς, αλλά γιατί είναι τόσο μοναδικά για μένα που θα ήθελα να αποτυπωθούν με λέξεις και να ταξιδέψουν σε όλο το κόσμο...

.

Χτες το βράδυ, την ώρα που συνειδητοποίησα ότι το στήθος μου ανεβοκατέβαινε ακριβώς στηον ίδιο ρυθμό με το δικό του σκέφτηκα την απόλυτη ερώτηση των λευκωμάτων που γράφαμε στα νειάτα μας. "Τι εστί αγάπη". Πάντα έγραφα κάτι με ρίμα για απάντηση. Αλλά χτες το βράδυ αν είχα ένα λεύκωμα μπροστά μου θα έγραφα διαφορετική απάντηση.

.

"αγάπη είναι να βλέπεις με τα μάτια του, να νοιώθεις με τη καρδιά του, να σκέφτεσαι με το μυαλό του"

Αχαριστία....

Υπάρχει μια παραβολή με τον Τζίσους, που λέει με λίγα λόγια ότι οποιαδήποτε αμαρτία μπορεί να συγχωρεθεί, εκτός από την αχαριστία... Βέβαια εγώ με τον κύριο παραπάνω δεν τα πάω και πολύ καλά, αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ ότι κάποια από αυτά που έχει πει με βρίσκουν σύμφωνη, και φυσικά στο απόφθεγμά του περί αχαριστίας....

Αχάριστος δεν είναι αυτός που δεν καταλαβαίνει τι του προσφέρεις. Αχάριστος είναι αυτός που συνειδητοποιεί πολύ καλά το μέγεθος της προσφοράς σου, αλλά αποφασίζει για τελείως προσωπικούς λόγους να το παρακάμψει... Χαρακτηριστικό παράδειγμα κάποια που ενώ ο πατέρας της πέθαινε, κι έψαχναν απεγνωσμένα για αίμα, όταν πήγα εγώ να δώσω, κι αφού βέβαια έκανα τον κακο χαμό για να δεχτούν να μου πάρουν αίμα εκτός ωραρίου κτλ κτλ, γύρισε στο τέλος και μου είπε ότι δεν ήθελε να δώσω, για να μη μου έχει υποχρέωση....

Κούκλα μου δεν έδωσα το αίμα μου για σένα, για τον πατέρα σου το έδωσα, που άξιζε κάθε σταγόνα από αυτό...!!! Και να είσαι σίγουρη, ότι αν ποτέ χρειαστείς εσύ αίμα, δε θα μπω καν στον κόπο να ασχοληθώ, γιατί δεν αξίζεις όχι το αίμα μου, ούτε το σάλιο μου...

Το αποκορύφωμα είναι ότι ενώ την έχω πατήσει πολλές φορές στη ζωή μου, δεν βάζω μυαλό. Εξακολουθώ και δείχνω πίστη στους ανθρώπους... Κι αυτοί εξακολουθούν να με απογοητεύουν. Ο free λέει ότι είμαι αθώα. Μπορεί... Αλλά δεν είμαι διατεθιμένη να παραδεχτώ τόσο εύκολα ότι όλοι οι άνθρωποι είναι εγωιστές και μικρόψυχοι... Θέλω να το παλέψω λίγο ακόμα, να πιστέψω στο μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης. Ακόμα κι αν άτομα που πίστεψα σε αυτά μου έδειξαν απόλυτη έλλειψη σεβασμού, πάντα ελπίζω ότι από τον πάτο του κουτιού της Πανδώρας θα βγει η Ελπίδα...

Έχω φυσικά ολόκληρη θεωρία επ΄αυτού. Η βάση της θεωρίας είναι ο Σεβασμός. Πάνω από όλα σεβασμό στον εαυτό μας. Κι όταν σέβεσαι τον εαυτό σου, τότε σέβεσαι και τους ανθρώπους γύρω σου. Για να υπάρξει όμως αυτοσεβασμός, θα πρέπει να υπάρχει αυτογνωσία.. Κι επειδή ο μέσος άνθρωπος σήμερα φοβάται να κοιτάξει μέσα του, χρειάζονται οι δυνατοί χαρακτήρες για να αφυπνίσουν τους υπόλοιπους...

Δεν απογοητεύομαι. Πάντα λέω μέσα μου ότι μπορεί κάποιοι άνθρωποι απλά να μην είναι έτοιμοι σε δεδομένη στιγμή. Αλλά ξέρω ότι κάποιες πράξεις μένουν χαραγμένες μέσα τους, και μπορεί αργότερα, αν το θελήσουν, να ανακαλέσουν στη μνήμη τους όλα όσα τους έχουν προσφερθεί και να τα αξιοποιήσουν... Φυσικά μέχρι να γίνει αυτό μπορεί να περάσει πολύς καιρός, αλλά τίποτα δεν πάει χαμένο σε αυτή τη ζωή...

Γκρίνια...

Σήμερα είμαι στην τσίτα... Η πίεση για το πανεπιστήμιο, η πίεση για τη δουλειά , η πίεση για την σωστή οργάνωση των διακοπών, με έχει εξαντλήσει... Ευτυχώς έχω τον free δίπλα μου, κι όχι κανέναν άλλον που εύκολα θα με έστελνε από κει που ήρθα....

.

Το πρωί που ερχόμουν στην δουλειά σκεφτόμουν πόσο μου τη σπάνε αυτοι που οδηγούν μηχανή σαν να οδηγούν αυτοκίνητο...!!! Ρε φίλε τι το πήρες το μηχανάκι αν είναι να πηγαίνεις μες στη μέση του δρόμου, να κάνεις μανούβρες σαν να οδηγείς νταλίκα, και να γίνεσαι επικίνδυνος για όλους...!!!

Επίσης μου τη σπάνε κι αυτοί που οδηγούν αυτοκίνητο σαν να οδηγούν μηχανή... Ρε φιλάρα έχεις τουτού, τι τις θες σφήνες και τις απότομες αλλαγές πορείας...???

.

ΑΑΑ, να μην ξεχάσω αυτούς τους εκνευριστικούς που στο φανάρι σταματάνε στη μέση, με αποτέλεσμα να κόβουν την λεγόμενη μηχανολωρίδα, και να περιμένω εγώ σαν τον μαλάκα μέσα στη μέση, περικυκλωμένη από αυτοκίνητα... Τι καλά που είναι, ειδικά αν βρέχει, και με κοιτάνε μέσα από τα κουτιά τους με οίκτο στα μάτια...!!!!

.

Και φυσικά από τη λίστα δεν πρέπει να λείψουν οι ηλίθιοι πεζοί, που φτάνουν στο φανάρι, βλέπουν το κόκκινο ανθρωπάκι, τον "Σταμάτη", κοιτάνε κι εσένα που έρχεσαι και.... βουτάνε στο δρόμο να περάσουν απέναντι... Αν όμως τον πάρω μαζί μου θα φταίω εγώ ε..???????

.

Μόλις έμαθα ότι μια ηλίθια με ένα αυτοκίνητο χτύπησε μια συνάδελφο που κινιόταν με μηχανάκι... Η συνάδελφός μου έχει χτυπήσει αρκετά, μάλλον θα χρειαστεί και χειρουργείο... Κι από ότι λένε τη χτύπησε επειδή η δική μας έκανε το λάθος να σταματήσει με πορτοκαλί...!!!!

.

Άστα διάολο σήμερα.....

Που πήγε ο dr.seeng...??

Οεό...??????????

Ξέρεις κανείς γιατί εξαφανίστηκε ο γιατρός....???

Πετσέτες και σεντόνια....!!!

Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω με ποια λογική μπορεί κάποιος να κάνει δώρο σε ένα ζευγάρι πετσέτες και σεντόνια...!!! Ρε φίλε, 1 χρόνο μένει μαζί το ζευγάρι, λες να μην έκανε μπάνιο τόσο καιρό...? Ή αν έκανε, που λες να σκουπιζόταν...??? Κι αυτό με τα σεντόνια...!!! Απίστευτο....!!! Φαντασία μηδέν...!! Ευτυχώς που δεν ζήτησαν από τη κοπέλα να ανοίξει τις ντουλάπες της να δουν την προίκα της δλδ...

.

Πάντως το καλύτερο δώρο ήταν αντικειμενικά της κουμπάρας... Ήταν η μόνη που έπιασε το νόημα... Σου λέει: Ένα χρόνο μαζί, κάθε μέρα σεξ, ε, δε μπορεί θα έχει εξαντληθεί η γκάμα των εσωρούχων τους... Οπότε φρόντισε να ανανεώσει την γκαρνταρόμπα τους...!!!

.

Η αλήθεια είναι ότι πολύ κουράστηκα την βδομάδα που μας πέρασε... Δύο γενέθλια, δύο γιορτές και μια υπόσχεση , σε συνδυασμό με δύο εργασίες για το Πανεπιστήμιο, ήταν too much, ακόμα και για μένα... Άσε που πια έπιασα τα -άντα, οπότε μπορώ πια να λέω κι εγώ δικαιολογίες του τύπου "στην ηλικία μου είναι λογικό να ξεχνάω/ μη μπορώ/ μη θελω κτλ..."

.

Και τέλος θέλω να ευχαριστήσω την κολλητή του αδελφού μου που μου υπενθύμησε με τον πιο όμορφο τρόπο ότι κι εγώ όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι είχα χάσει την ελπίδα ότι μπορεί να υπάρχει αυτό που θεωρούσα ιδανικό, αλλά η πουτάνα η ζωή μπορεί να ανατρέψει τα πάντα μέσα σε 1 λεπτό... Αρκεί να μην κάνεις εκπτώσεις στα θέλω σου, και να έχεις πίστη στο στόχο σου...

Ο δρόμος ήταν άδειος. Τον κοιτούσε με κλεφτές ματιές την ώρα που οδηγούσε. Κάθε τόσο δυνάμωνε τη μουσική όταν της άρεσε ένα τραγούδι. Δεν τον είχε ρωτήσει πού πηγαίναν, για πού οδηγούσε, δεν την απασχολούσε καν. Σ' ένα φανάρι κρέμασε το χέρι του στο τιμόνι κουρασμένος και της είπε: "Βγάλε το παλτό σου, όταν βγούμε έξω θα κρυώνεις.

.

"Της φάνηκε πώς τα φώτα του αυτοκινήτου δυνάμωσαν, άκουσε το ουρλιαχτό των φρένων και εκείνον τον αποκρουστικό ήχο του σίδερου που τσαλακώνεται. Μετά σιωπή και καπνός. Για μια πολύ μικρή στιγμή ένιωσε να χάνεται, μα έπειτα συνήλθε και κοίταξε τη θέση του οδηγού. Ήταν άδεια. Είχε βγει έξω, ευτυχώς ήταν καλά. Πετάχτηκε κι εκείνη έξω να δει τι είχε γίνει. Το αυτοκίνητο είχε καρφωθεί σε μία κολώνα. Εκείνος στεκόταν απ' έξω και κοιτούσε τα συντρίμμια.

.

"Πώς γίνεται να είσαι τόσο ανεύθυνος;" του φώναξε.

.

Τον είδε να σκύβει το κεφάλι.

.

"Θα μπορούσες να μας σκοτώσεις και τους δύο! Σου έχω πει τόσες φορές να οδηγείς σαν άνθρωπος! Και να τώρα..."

.

Εκείνος περιεργαζόταν το αυτοκίνητο, τις σκισμένες λαμαρίνες και τα θρυμματισμένα γυαλιά.

.

"Τι το κοιτάς; Για πέταμα είναι τώρα. Να λες καλά που ζούμε. Μα τι ανόητος που είσαι μωρέ, δε σε αντέχω άλλο!"

.

Καμία απάντηση. Θύμωσε. Φόρεσε το παλτό της και κάθισε στο πεζοδρόμιο. Περίμενε να καλέσει εκείνος οδική βοήθεια ή τελοσπάντων, να της πει τι θα γίνει. Εκείνη δε θα του μιλούσε ξανά.

.

Δεν πέρασε πολύ ώρα. Δεν περνούσαν άλλα αυτοκίνητα από το δρόμο και το κίτρινο αρρωστιάρικο φως του δρόμου τρεμόπαιζε. Τον κοιτούσε με κλεφτές ματιές. Είχε μείνει σχεδόν ακίνητος μπροστά από το αυτοκίνητο και δεν έκανε τίποτα. Σηκώθηκε και τον πλησίασε.

.

"Έλα..." είπε τρυφερά.

.

"Δεν είναι τίποτα, σίδερα είναι."

.

Ακούμπησε το χέρι της στον ώμο του.

.

"Δεν έπρεπε να σου φωνάξω πριν. Αλλά φοβήθηκα. Φοβήθηκα στην ιδέα ότι θα πάθεις κάτι. Γιατί τρέχεις. Πάντα τρέχεις και θυμώνεις όταν οδηγείς κι εγώ τρέμω."

.

Του έδωσε ένα φιλί στο κεφάλι και μύρισε τα μαλλιά του.

.

"Ξέρω ότι δε μπορείς να καταλάβεις, αλλά ο κόσμος μου δε θα είναι ο ίδιος αν πάθεις εσύ κάτι. Νομίζεις πως υπερβάλλω αλλά δε μπορώ να στο εξηγήσω καλύτερα. Θα μπορώ να ζω χωρίς εσένα, θα μπορώ να αναπνέω όπως κάνω από λίγο αφότου γεννήθηκα, αλλά όχι τον ίδιο αέρα. Τίποτα δε θα είναι το ίδιο αν λείψεις εσύ. Όχι γιατί κάνεις κάτι, όχι γιατί μου είσαι χρήσιμος σε κάτι, αλλά γιατί είσαι εσύ."

.

Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της και αντί να της το ζεστάνει, της το πάγωσε.

.

"Σ' αγαπάω πολύ. Κοίταξέ με."

.

Εκείνος δεν κουνήθηκε.

.

"Πάμε να φύγουμε από εδώ επιτέλους."

.

Πλησίασε πιο πολύ και κοίταξε το πρόσωπό του. Ήταν άσπρο σαν πανί και από τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα, μα στεκόταν ακίνητος, παγωμένος με το βλέμμα καρφωμένο μέσα στο αυτοκίνητο. Κοίταξε κι εκείνη εκεί που κοιτούσαν τα δικά του μάτια. Και τότε είδε το άψυχο σώμα της στη θέση του συνοδηγού, ανάμεσα σε λαμαρίνες και γυαλιά. Είχε βγάλει το παλτό της μόνο από το ένα χέρι. Αυτό πρόλαβε να κάνει.

Τσιγάρο γιοκ...

Άλλη μια μέρα στη δουλειά.. Τα συνηθισμένα... Πίεση... Άγχος... Και σου σκάει ο φάκελος.. Θανατηφόρο... 20 χρονών παλικάρι... Με μηχανή... Δεν φορούσε κράνος... Και απλώνεις το χέρι να πιάσεις το πακέτο... Χρειάζεσαι επειγόντως ένα τσιγάρο... Βλέπεις τις φωτογραφίες και αναλογίζεσαι.. Χάνεσαι στις σκέψεις σου.. Τα τηλέφωνα χτυπάνε, οι συνεργάτες πιέζουν, αλλά εσύ ρουφάς το καπνό σχεδόν με ηδονή…
.
Σηκώνεις το τηλέφωνο και ακούς μια έξαλλη φωνή να ωρύεται… Το καινούριο του αυτοκίνητο, του το ακούμπησαν, του το γρατσούνισαν, κι εσύ έχεις ακόμα στο μυαλό σου το παλικάρι που έφυγε, και το μόνο που θες να φωνάξεις είναι « έλεος, όχι άλλο κάρβουνο»… Αλλά δεν το κάνεις , οπότε ανάβεις άλλο ένα τσιγάρο, και προσπαθείς να συγκεντρωθείς, να συγκρατηθείς, να συμβουλέψεις τον πελάτη πώς να αντιμετωπίσει την τραγωδία που τον βρήκε..!!!
.
Ανοίγεις τα μέιλ σου, και διαβάζεις ανακοίνωση της εταιρίας προς όλο το προσωπικό… Σε λίγες μέρες θα απαγορευτεί το κάπνισμα σε όλο το κτίριο…!!! Δεν το πολυσκέφτεσαι… Επιτόπου αφήνεις ακουστικά, ισιώνεις το κουστούμι και ανεβαίνεις στην διευθύντρια… Την βρίσκεις να καπνίζει ένα από τα 40 τσιγάρα που καπνίζει καθημερινά… «Άραγε αυτή που θα καπνίζει…?» σκέφτεσαι, αλλά πρέπει να βρεις το σωστό τρόπο να πεις αυτό που θέλεις… Σε πολύ απλά ελληνικά της λες ότι δεν έχεις κανένα απολύτως πρόβλημα να ακολουθήσεις τις εντολές της διοίκησης, αλλά αυτό μάλλον θα ήταν ζημιογόνο για το τμήμα, αφού καπνίζεις 10 τσιγάρα την ημέρα, από 5 λεπτά το καθένα, άρα 50 λεπτά στο 8ωρο θα πρέπει να είσαι εκτός γραφείου… Ενώ τώρα που σου το επιτρέπουν, και δεν υποχρεώνεσαι να πηγαίνεις στο καπνιστήριο, δουλεύεις 7 ώρες και 50 λεπτά στο 8ωρο…
.
Ανάβει τσιγάρο, τραβάει τζούρα και σε κοιτάει πίσω από τον καπνό που στροβιλίζεται μέσα στο δωμάτιο… Τα πράγματα είναι απλά, λέει… Η εταιρία δεν θέλει να καπνίζει κανείς μέσα στο κτίριο.. Οπότε από δω και πέρα θα βγαίνουμε μαζί έξω να καπνίζουμε.. Και μην ανησυχείς, ακόμα κι αν πέσει η απόδοση του τμήματός σου, θα έχεις εμένα που θα σε στηρίζω…
.
Αμέσως μου έρχεται στο μυαλό το επόμενο μπλουζάκι που θα τυπώσω:

«ΚΑΠΝΙΣΤΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ, ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΜΕΝΟΙ…!!»