«Επειδή σ’ αγαπάω…!!!»

 

Ένοιωθε να βυθίζεται όλο και πιο πολύ.. Το έδαφος χανόταν κάτω από τα πόδια της. Προσπάθησε να φωνάξει, αλλά από το στόμα της δεν έβγαινε ήχος. Σαν οι λέξεις να κολλούσαν , σαν να υπήρχε εμπόδιο μέσα στο λαιμό της. Η ανάσα της έγινε ρηχή, κοφτή. Πανικός… Όλα έγιναν μαύρα γύρω της, κι άρχισε να στροβιλίζεται σε μια πτώση δίχως τέλος.

Άνοιξε τα μάτια της. Ευτυχώς  ήταν όνειρο. Άπλωσε το χέρι της στα αριστερά της. Το κρεβάτι ήταν άδειο. Σηκώθηκε, σκούπισε το μέτωπό της από τις στάλες του ιδρώτα, και περπάτησε ξυπόλυτη μέχρι το σαλόνι. Το παγωμένο μάρμαρο ήταν ανακούφιση για το σώμα της.

Το αντιφέγγισμα από την οθόνη του υπολογιστή της έδειχνε το δρόμο. Έφτασε από πάνω του. Τον αγκάλιασε. Ένα απαλό φιλί στο μέτωπο. «Έλα» του είπε σιγανά. «Φτάνει για σήμερα. Πάμε να κοιμηθούμε.» Αυτός την κοίταξε, σαν κάτι να ήθελε να της πει, αλλά δεν μίλησε. Σηκώθηκε και την πήρε αγκαλιά. «Μην περπατάς ξυπόλυτη, θα παγώσεις»

 Ξάπλωσαν, και την πήρε αγκαλιά, όπως κάθε βράδυ. Της έβγαλε το μπλουζάκι που φορούσε, και την φίλησε. Τρυφερά, σχεδόν όχι ερωτικά, αλλά ουσιαστικά. Γύρισε και τον κοίταξε. «Γιατί χαμογελάς…??» τον ρώτησε.
 «Επειδή σ’ αγαπάω…!!!»