Ό,τι να΄ναι απορία, άσχετη με Χριστούγεννα

Υποθετικό σενάριο:

Είσαι στην άκρη του πουθενά, μόνος, και σου συμβαίνει κάτι πολύ σημαντικό, όχι απαραίτητα κακό...

Νοιώθεις την ανάγκη να το μοιραστείς με κάποιον πολύ δικό σου άνθρωπο, οπότε παίρνεις τηλέφωνο τον κολλητό σου, και του ζητάς να έρθει γρήγορα κοντά σου... Αυτός πολύ απλά σου λέει ότι είναι αδύνατον αυτό που ζητάς, έχει άλλες υποχρεώσεις, συν ότι δεν υπάρχει σάλιο για εισιτήρια... Σε παίρνει λίγο από κάτω, έχεις μια ελπίδα ότι καταβάθος θα έρθει, παρόλο που κατηγορηματικά το αρνήθηκε...

Αφού το παίρνεις απόφαση ότι δεν πρόκειται να εμαφανιστεί, παίρνεις τηλέφωνο τον δεύτερο κολλητό σου,, αυτόν με τον οποίο έχετε γράψει ιστορία σε αγώνες και αλητείες... Του λες λοιπόν ότι θα ήθελες να είναι κοντά σου αυτή τη στιγμή, κι αυτός σου λέει ότι φυσικά και θα είναι... Πάνω που πάει να σκάσει χαμογελάκι στο πικραμένο σου πρόσωπο, σου ζητάει να του πληρώσεις εισιτήρια και ξενοδοχείο, καθώς κι ότι θα φέρει μαζί την σούπερ ντούπερ καινούρια γκόμενα, που έφτυσε αίμα για να την ρίξει... Τα παραβλέπεις όλα αυτά, λες " δεν γαμιέται...", του κλείνεις δωμάτιο κτλ και τον περιμένεις....Έρχεται ακριβώς την ώρα που του είχες πει, ούτε λεπτό νωρίτερα, κάθεται όσο υπαγορεύει το σαβουάρ βιρ, σχεδόν δεν ανταλλάσετε κουβέντα, και μετά φεύγει γιατί " απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα...!!!"

Ποιο από τα δύο σενάρια σας φαντάζει χειρότερο...?!?!?!?!!?

χειμωνιάτικο σαββατοκύριακο...!!!

Τόσο καιρό που έχω εξαφανιστεί, δεν το έκανα επειδή σας έχω γραμμένους, απλά επειδή δεν είχα κάτι να γράψω... Έχουν συμβεί τόσα πολλά, που δεν ήμουν έτοιμη να τα δω και αποτυπωμένα στην οθόνη του υπολογιστή μου.... Όσο λοιπόν βράζουν τα φασόλια για την πρώτη μου φασολάδα, θα έχω αγκαλιά το λαπιτόπι μου και θα καταγράφω ό,τι μου έρχεται στο μυαλό...

Λοιπόοοοον... Πριν λίγες μέρες γυρίσαμε από το Βερολίνο.. 6 μέρες σε μια από τις ομορφότερες πόλεις της Ευρώπης..!! ΤΕΛΕΙΑΑΑΑΑ.. Το λατρέψαμε, δεν έχω λόγια... Κι όταν με το καλό έρθει και το τρίτο μέλος της οικογενείας μας, σίγουρα θα ξαναπάμε... Βέβαια ένα άγχος το έχω, ότι θα βγει το μωρό και θα αρχίσει να με βρίζει, με την τρελή μάνα που έμπλεξε που το κουβαλούσε μέσα στα χιόνια και στα κρύα, αλλά έχω δικαιολογία... Ήταν καλά προστατευμένο, καλύτερα δεν γίνεται θα έλεγα... Άλλωστε πόσο συχνά συμβαίνει να κάνουν διακοπές στο Βερολίνο, δύο στη συσκευασία του ενός...?!?!?

Επίσης έχω να δηλώσω ότι έχω αποσυντονιστεί τελείως.. Εγώ που κατέβαζα πάπλωμα τον Σεπτέμβριο και το έβγαζα τον Ιούλιο, κυκλοφορώ με κοντομάνικο μέσα στο καταχείμωνο. Μάλλον έχει δίκιο ο free που λέει ότι έχω έναν πυρηνικό αντιδραστήρα μέσα μου...!! Δεν παραπονιέμαι βέβαια, αλλά όσο να'ναι είναι μια αλλαγή που δεν περίμενα!

Πίσω λοιπόν στο Βερολίνο.Αν δεν έχετε πάει, σας το προτείνω ανεπιφύλακτα.. Πανέμορφη πόλη, που μπορείτε να βρείτε σχεδόν τα πάντα. Βέβαια αν έχετε την γνώμη ότι θα βρείτε μια κλασσική γερμανική πόλη, μάλλον θα απογοητευτήτε. Το μόνο που θυμίζει Γερμανία, είναι η οργάνωση, άντε και η γλώσσα. Κατά τα άλλα, αν θέλετε να φάτε παραδοσιακό γερμανικό σνίτσελ, ή να πιείτε μπύρα σε κλασσική μπυραρία, με λουκάνικα κτλ, είστε σε λάθος μέρος. Εδώ θα βρείτε ιταλικά, κινέζικα, γυράδικα, σε κάθε γωνία, και τις μπυραρίες χωμένες στα στενά...

Λάτρεψα την Δρέσδη, πανέμορφη πόλη, ήμασταν και τυχεροί και πέσαμε σε παζάρι με ύφος μεσαιωνικό, όπου ακόμα και οι πωλητές μιλούσαν μεσαιωνικά γερμανικά, και φορούσαν ρούχα εποχής. Εννοείται ότι ήπιαμε ζεστό κρασί, και φέραμε μαζί μας τις πήλινες κούπες...!!! Και φέραμε δώρο και στην κουμπάρα παραδοσιακό λουκάνικο με γεύση σινάπη... ;-)

Αυτά για σήμερα, τα φασόλια έβρασαν, οπότε πάω να ολοκληρώσω το φαγητό, γιατί πρέπει να βρει κάτι να φάει η κολώνα του σπιτιού όταν γυρίσει από τη δουλειά...

Ευαγγέλια και μυθολογία....

Είναι απορίας άξιο το πως αντιμετωπίζουν μερικοί άνθρωποι συγκεκριμένες καταστάσεις που συμβαίνουν γύρω μας... Για αυτούς λοιπόν τους ανθρώπους είναι απολύτως φυσιολογικό να συνοστίζονται χιλιάδες άνθρωποι μέσα σε αεροπλάνα και βαπόρια για να πάνε στην Τήνο κάθε δεκαπενταύγουστο, λες κι αν πας άλλη μέρα δεν είναι το ίδιο, ή το να πηγαίνεις σε γνωστό μοναστήρι και να σου δίνουν να τρως μήλα για να μείνεις έγκυος...

Και φυσικά είναι απολύτως αποδεκτό να βαφτίζεις το παιδί σου Χρυσοβαλάντω, ή ακόμα ακόμα και Γιώργο, αφού ως γνωστόν ο Άγιος Γεώργιος σκότωσε το Δράκο..!!! Ποιον Δράκο...??? Ε, έναν Δράκο, αυτό σε κόφτει τώρα...???? Δεν συζητώ για τα ονόματα που ακούγονται μόνο στην εκκλησία, αφού μετά την απομάκρυνση από το ταμείο..... ε τον ναό ήθελα να πω, οι γονείς κάνουν ό,τι μπορούν για να μην μάθει ποτέ κανείς ότι το παιδί τους το λένε Παρθένα...!!! ή Ευλαμπία...!!! ή Τσαμπίκα...!!!

Όταν όμως τολμάς να ψελίσεις ότι μπορεί και να σου άρεσε να δώσεις στο παιδί σου ένα όνομα από την αρχαία Ελλάδα, τότε θυμούνται ότι αυτό είναι μυθολογία... Βέβαια η αλήθεια είναι ότι η εκκλησία είναι αρκετά έξυπνη, κι έχει φροντίσει να καλύψει βασικές ανάγκες των Ελλήνων. Βλέποντας λοιπόν την ζήτηση για ένδοξα ονόματα όπως πχ Αλέξανδρος και Φίλιππος , τα έχει εντάξει στο εορτολόγιο...

Πραγματικά θα ήθελα να ήμουν μπροστά όταν ένας γνωστός μου ζήτησε από τον παπά της ενορίας του να βαφτίσει την κόρη του ένα, ας πούμε μη χριστιανικό όνομα. Ο παπάς αρνήθηκε, και τότε ο φίλος μου του είπε ότι δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα κι ότι θα πήγαινε στην καθολική εκκλησία της περιοχής να βαφτίσει την κόρη του.. Κι εννοείται ότι άξαφνα ο παπάς θυμήθηκε ότι υπάρχει αντίστοιχο όνομα στο εορτολόγιο και η βάφτιση έγινε κανονικά....!!!

Κλείνοντας, θα πω μόνο ότι προτιμώ ένα όνομα που να τιμάει ένα γεγονός ή ένα πρόσωπο, παρά ένα όνομα λουλουδιού ή ένα όνομα που δεν θα το ακούσει ποτέ κανείς, και θα συνεχίσει μέσα στο χρόνο ως υποκοριστικό. Βαρέθηκα να ακούω άντρες να τους λένε Άκη...!!!!!

Φεγγάρω...

Η Φεγγάρω μικροπαντρεύτηκε στα μέσα της δεκαετίας του 80. Πήρε έναν άντρα πολλά υποσχόμενο, όμορφο, με πολύ καλή θέση στην αστυνομία, πολλές γνωριμίες κτλ κτλ κτλ... Μετά από ένα χρόνο έκαναν κι ένα παιδί.. Όλα καλά, μέχρι που αρχές του 90 τον έπιασαν για λαθρεμπόριο όπλων... Ούτε ο Μητσοτάκης δεν μπόρεσε να τον σώσει...

Η Φεγγάρω το μόνο που σκέφτηκε είναι το μέλλον της. Πήρε από τον άντρα της πολλά λεφτά, και ένα διαζύγιο, όσο ήταν στην φυλακή. Τα επόμενα 3-4 χρόνια δεν άφησε μπουζούκι για μπουζούκι... Και άντρα για άντρα... Μετά γνώρισε έναν άλλο κύριο. Ματσωμένο, πολλά υποσχόμενο. Παντρεύτηκαν και έκαναν ένα παιδί. Σε λίγα χρόνια χώρισαν...

Τα παιδιά της έχουν διαφορετικό επίθετο, αλλά κι εκείνη αποφάσισε να κρατήσει το πατρικό της, μάλλον για να μην μπερδεύεται...!!! Άλλωστε έκανε άλλους 2-3 γάμους, αλλά όχι άλλα παιδιά..!!

Στα μέσα της δεκαετίας του 00, παντρεύτηκε έναν Αλβανό... Που είναι το περίεργο..?? Ότι ο μεγάλος της γιος ήταν μέλος της Χ.Α, ίσως να δημιούργησε προβλήματα και εντάσεις μέσα στο σπίτι.... Ο κύριος αυτός δεν ήταν πλούσιος, ούτε πολλά υποσχόμενος... Αφού χρέωσε όποιον μιλούσε, όχι μόνο ελληνικά αλλά κι οποιαδήποτε άλλη γλώσσα, μία πρωία την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια...

ΗΦεγγάρω άρχισε απεγνωσμένα να ψάχνει. Όχι τον άντρα της, αλλά καινούριο άντρα... Και τον βρήκε.. Σε πέντε μήνες έκανε καινούριο γάμο. Με έναν κύριο που είχε ήδη δύο γάμους στο ενεργητικό του, αλλά όχι και παιδιά. Και κάπου εδώ προέκυψε η απορία, πως μπορεί να κάνει τόσους θρησκευτικούς γάμους, όταν ένα μέσο διαζύγιο θέλει 3-4 χρόνια για να βγει... Η απάντηση είναι τόσο απλή που πραγματικά απορώ γιατί δεν το κάναμε όλοι...

Κάνεις έναν ωραιότατο θρησκευτικό γάμο, με παπά, με κουμπάρο, με νυφικά , παρανυφάκια και όλα. Μετά ακολουθεί και μια δεξίωση σε πολυτελές ξενοδοχείο, κι όλοι οι καλεσμένοι κουβεντάζουν γύρω από την πισίνα για το πόσο  όμορφο είναι το ζευγάρι. Στις επόμενες μέρες δεν πάει κανείς να δηλώσει το γάμο στο ληξιαρχείο, οπότε ο γάμος είναι σαν να μην έγινε ποτέ... 

Με αυτό τον τρόπο σε περίπτωση χωρισμού, ούτε διαζύγια, ούτε διατροφές, ούτε τίποτα...!!!

Έξυπνο ε...!??!?!

σπάσε μου τα νεύρα...

Δεν είναι δύσκολο. 4-5 βασικές κινήσεις αν κάνεις , θα καταφέρεις να μου κάνεις τα νεύρα τσατάλια...

• Πάρεμε τηλέφωνο σε άσχετες ώρες. Αν δεν απαντήσω , ξαναπάρε... Αν στο κλείσω, επέμενε... Την 23η φορά που δεν θα απαντήσω, στείλε μου μήνυμα...
• Όταν σου πω ότι δεν θέλω καμμιά επαφή μαζί σου, κάνε ότι μπορείς για να κάνεις αισθητή την παρουσία σου...
• Γίνε ντίρλα και πάρε με τηλ. Μη μιλάς, δεν χρειάζεται. Άλλωστε δεν καταλαβαίνω τι λες.
• Πάρεμε και βρίσεμε, χωρίς καν εσύ να  ξέρεις τον λόγο. Όταν σου ζητήσω το λόγο, απλά πες μου ότι δεν κατάλαβα καλά.
• Έλα στο σπίτι μου και φύγε με μούτρα. Μη μου πεις το γιατί. Άλλωστε γιατί να με αφορά. Το τι γίνεται μες στο κεφάλι σου είναι κρατικό μυστικό. Δεν πρέπει να το μάθεις ποτέ κανείς, γιατί μετά θα πρέπει να πεθάνει.

σταγόνες θολές....

σταγόνες θολές... κι εσύ θαμπός μέσα στο σκοτάδι... δεν φοβάμαι... τρέμω, μα δεν κρυώνω...

νερό... τρέχει, κι ο ήχος με ηρεμεί... κάθε στάλα κ μια ελπίδα... κάθε ανάσα κι μια ζωή....

μοναξιά.. όχι, δε μου λείπει... δεν την θέλω... δεν την χρειάζομαι καν...

και η φωτιά να καίει... μέσα μου... προσπαθώντας να καλύψει το κενό...

ψάχνω, μα δε σε βρίσκω... κι όλο και ψάχνω...

φωτογραφίες και υπερηχογραφήματα....

Εδώ και δύο μέρες διαβάζω και ξαναδιαβάζω αυτό το κείμενο: μεταθανάτιες φωτογραφίες

Σε σημείο που αρχίζω και ανησυχώ για την ψυχική μου υγεία...

Οι εικόνες δεν φεύγουν από το μυαλό μου...

Ο free μου κλείνει τον υπολογιστή...

"Σταμάτα, δε σου κάνει καλό..."

Μόλις φεύγει και ακούω την πόρτα να κλείνει, ξαναανοίγω τον υπολογιστή....

Κοιτάω τις φωτογραφίες... Κάτι τραβάει το βλέμμα μου...

Μπορεί να είμαι ψυχασθενής... Όμως δε μου αρέσει να βλέπω γενικά νεκρούς...

Μετά από πολλές ώρες ξαπλώνω αποκαμωμένη...

Το μυαλό μου μουδιασμένο...

Κλείνω τα μάτια...

Και αμέσως χαμογελάω...

Όχι, δεν είμαι τρελή... Ούτε καν ψυχασθενής...

Το υπερηχογράφημα μέσα στο πορτοφόλι μου δηλώνει την αλήθεια...

2 χρόνια εκεί.. Πάντα εκεί...

Μια φωτογραφία του σήμερα, σαν τότε, σαν κάποτε....

ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΑΠΟ ΝΑΞΟ...

Χτες πήγαμε το πολυπόθητο ταξίδι στη Δήλο...Κλείσαμε μια μονοήμερη κρουαζιέρα που ξεκινάει από Νάξο, περνάει από Πάρο, φορτώνει και μετά μας ξαμολάει όλους στη Δήλο... Ήμασταν καμιά 80 άτομα πάνω στο καραβάκι. Αρχικά από Νάξο ξεκινήσαμε 10, αλλά στην πορεία γεμίσαμε. Πριν καλά καλά σηκώσουμε άγκυρα, ένας κλασσικός Σκοτσέζος έκανε σκηνή επειδή οι βάρκες διάσωσης (ή όπως αλλιώς λέγονται) ήταν δεμένες με τάιρ-απ, οπότε για να ανοίξουν δεν αρκούσε απλά να τραβήξεις ένα κορδόνι, όπως άλλωστε προβλέπεται, αλλά έπρεπε να έχεις μαχαίρι για να κόψεις το πλαστικό. Έκανε παρατήρηση στον καπετάνιο, αλλά αυτός ως κλασσικός Ελληναράς τον γείωσε κανονικότατα. Η απάντηση του ήταν σε άπταιστα σπαστά αγγλικά: "ιτ γουιλ γορκ, ουαν χαντρεντ πρεσεντ" και η απάντηση του Σκωτσέζου :"σι γιου ιν κορτ"...!!

Κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξιδάκι μας. Εκεί ακριβώς ήταν που σχολιάσαμε ότι αν όλοι οι Έλληνες είχαμε αυτή τη συμπεριφορά, με κριτικό μάτι απέναντι στο καθετί γύρω μας, και δεν το βλέπαμε ως συμπεριφορά κουκουλοφόρου δοσίλογου στην κατοχή, τότε τα πράγματα θα ήταν σαφώς καλύτερα. Αλλά δυστυχώς αυτό το κόμπλεξ το έχουμε πολλοί. Μην κάνουμε παρατήρηση γιατί θα προσβάλλουμε. Μην ρωτήσουμε γιατί θα παρεξηγηθούμε. Μην μιλήσουμε γιατί δε θα μας καταλάβουν.Οπότε δεχόμαστε καταστάσεις όπως το καραβάκι το οποίο ακόμα και στα ανίδεα μάτια μου φάνταζε τουλάχιστον ελλιπές.

Με τα πολλά φτάνουμε στη Δήλο. Σχεδόν ταυτόχρονα δύο καραβάκια. Κι επειδή ο μέσος όρος ηλικίας των επισκεπτών ήταν γύρω στα 70, καταφέραμε και ήμασταν σχετικά μπροστά στην ουρά για τα εισιτήρια. Όπου και περιμέναμε 20 λεπτά..!! Μέσα στον ήλιο, χωρίς να μπορείς να πας ούτε μπροστά ούτε πίσω, και χωρίς να μπορούμε αρχικά να καταλάβουμε γιατί καθυστερούσαμε τόσο. Μέχρι που είδαμε την αιτία. Οι συνοδοί-ξεναγοί των γκρουπ, που δεν πληρώνονται από το κράτος αλλά από τα πρακτορεία, χωνόντουσαν από την πλαινή πόρτα και έβγαζαν εισιτήρια μαζικά. Οπότε είναι φυσιολογικό εμείς οι βλάκες που δεν ανήκαμε σε κάποιο γκρουπ να περιμένουμε μέχρι να περάσουν όλα τα κοπάδια μέσα. Η χαρά μας όμως ήταν τόσο μεγάλη που τίποτα δεν ήταν ικανό να μας χαλάσει τη διάθεση.. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Στην είσοδο του νησιού, εκεί που πληρώσαμε, ζητήσαμε κι έναν χάρτη με πληροφορίες. Μας έδωσαν ένα σχεδιάγραμμα του νησιού με σημειωμένα διάφορα σημεία από το 1 εώς το 100 και δίπλα μια λίστα με το όνομα κάθε σημείου. Βέβαια εμείς έπρεπε να μαντέψουμε που είναι τι. Και τι είναι τι. Θησαυρός 1-2-3-4-5 ε..??? τι να εννοεί άραγε ο ποιητής..?!?! Πήγαμε να δούμε τα λιονταράκια. Έχουν κατασκευάσει αντίγραφα και πρωτότυπα τα έχουν μέσα στο μουσείο. Τι προνοητικοί άνθρωποι. Περάσαμε μέσα από ένα αλσίλιο το οποίο είναι μια παραφωνία μέσα στο κατάξερο νησί. Τη μια στιγμή περπατούσαμε πάνω στις πέτρες και γύρω μας έτρεχαν μικρές σαύρες και σαμιαμίδια, και την άλλη στιγμή ήμασταν δίπλα σε έναν φοίνικα κι ένα παγκάκι ήταν κρυμμένο μέσα στις φυλλωσιές. Βέβαια ήταν ακλάδευτα, απεριποίητα και δεν μπορούσες να κάτσεις στο παγκάκι αλλά είπαμε ότι τίποτα δε θα χαλούσε τη διάθεσή μας.

Προχωρήσαμε στο καφέ. Σκεφτήκαμε ότι αν καθόμασταν λίγο, μελετούσαμε και τον χάρτη και πίναμε κι έναν καφέ θα ήταν καλύτερα. Πήγαμε λοιπόν, κι ένας πιτσιρικάς αλβανός πήρε παραγγελία. Καθήσαμε σε ένα τραπέζι που δεν το είχε σκουπίσει κανείς, ήπιαμε καφέ που δεν πινόταν κι εκείνη τη στιγμή έκανα το λάθος να πάω στη τουαλέτα. Είμαστε απαράδεκτοι..!!! Η βρώμα τσακωνόταν με την εγκατάλειψη και το αποτέλεσμα ήταν ισοπαλία. Όμως είχαμε πει ότι τίποτα δε θα χαλούσε τη διάθεσή μας.

Σειρά είχε το μουσείο. Μπαίνοντας μέσα έχει ένα τραπέζι, που εμένα μου θύμισε σχολική έδρα. Εκεί καθόταν ο φύλακας, ο οποίος μου είπε ότι δεν μπορώ να μπω μέσα γιατί φορούσα μαγιό, και απαγορεύεται η είσοδος στο μουσείο με μαγιό. Κοιτάχτηκα, γιατί προς στιγμή τρόμαξα ότι είχα ξεχάσει να φορέσω μπλουζάκι. Πήρα βαθιά ανάσα και κοίταξα τον free που με κοιτούσε έντρομος. Περίμενε την επικείμενη έκρηξη. Δεν φορούσα μαγιό, αλλά ένα κοντό μπλουζάκι, προφανώς όμως ο φύλακας ήθελε να δείξει τη δύναμή του στην τύπισσα που καυλαντιζόταν δίπλα του.

Βγήκα έξω τρέμοντας. Πραγματικά δεν ήξερα τι να κάνω. Φασαρία..? Να σηκωθώ να φύγω..? Να το καταπιώ και να μπω..?? Τελικά υπερίσχυσε η λογική. Όχι η δική μου, του free..!! Φόρεσα ένα μπλουζάκι του και μπήκαμε. Αν δεν ήμουν τόσο συγχυσμένη ήδη θα ξανασυγχυζόμουν. Γύρω μου τα εκθέματα έμοιαζαν σαν να είχαν τοποθετηθεί με τη μέθοδο του ζαριού. Δεν ήθελε πολύ κανείς για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι Ναξιώτες με τους Παριανούς συνεργαζόντουσαν για να κατασκευάσουν αγάλματα για τους Ρωμαίους. Αγάλματα πεταμένα εδώ κι εκεί, χωρίς καμία επιγραφή πουθενά, χωρίς κανείς να ξέρει τι βλέπει, η απόλυτη ανοργανωσιά.

Ξέραμε ότι τα τελευταία 4 χρόνια η Δήλος πήρε 3.700.000€ για αναστηλώσεις και βελτίωση των υπαρχουσών συνθηκών. Περιμέναμε λοιπόν ότι αυτά τα χρήματα κάπου θα φαινόντουσαν. Το μόνο που είδαμε ήταν δύο στήλες με ειδικό κάλυμμα προστασίας από τον ήλιο, που μέσα είχαν δύο υπολογιστές. Ο ένας είχε ανοιχτή οθόνη με εντολή για εγκατάσταση λογισμικού, και δύο άδεια μπουκάλια νερό, κι ο άλλος τελείως κλειστός και μια γόπα τσιγάρου πάνω του. Ρωτήσαμε και μάθαμε ότι έχει γίνει διαγωνισμός και υπάρχει εταιρία που στηρίζει, υποτίθεται, ηλεκτρονικά το μουσείο. Και πληρώνονται για αυτό.

Μια μικρή βόλτα στο διαδίκτυο μας αποκάλυψε και από επίσημα χείλια αυτό που βλέπαμε μπροστά μας. Το 80% του νησιού είναι ανέγγιχτο κι αυτό απολύτως συνειδητά, αφού θεωρούν ότι το χώμα είναι ο καλύτερος προστάτης των αρχαίων...!! Κι επιπλέον το έργο της αναστήλωσης φαντάζει τόσο μεγάλο και δύσκολο που κανείς δεν αναλαμβάνει να το φέρει εις πέρας.. Νομίζετε ότι λέω υπερβολές..? Διαβάστε τι λέει ο Παναγιώτης Χατζηδάκης σε συνέντευξή του: " http://www.thermopilai.org/content/nea-euremata-ste-delo-sto-phos-arkhaio-ergasterio-khrusokhoias-sto-iero-nesi-tou-apollona "

Θυμάστε που τα λιονταράκια τα έχουν βάλει στο μουσείο για να μην φθείρονται ..?? Μάλλον θεωρούν ότι τα μάτια μας έχουν υπεριώδη ακτινοβολία που προκαλεί ανεπανόρθωτες βλάβες στα αγάλματα. Δεν δικαιολογείται διαφορετικά το γεγονός ότι τα συγκεκριμένα εκθέματα είναι σε μια αίθουσα κλειστή για το κοινό.. Όπως επίσης κλειστές είναι άλλες δύο αίθουσες, με εκθέματα από την καθημερινότητα των αρχαίων Ελλήνων. Είπα στον free να ρωτήσει εκείνος, που είναι πιο ήρεμος και λογικός, γιατί είναι κλειστές, και του τόνισα ότι πραγματικά δε θα δεχόμουν με τίποτα για απάντηση ότι δεν έχουν προσωπικό για φύλαξη αυτών των χώρων.. Μπορείτε να μαντέψετε τι απάντηση μας έδωσαν..?? Οι αίθουσες είναι κλειστές γιατί δημιουργήθηκαν πριν 137 χρόνια κι από τότε δεν έχει γίνει καμιά συντήρηση με αποτέλεσμα να είναι επικίνδυνο να πέσουν οι προθήκες που είναι τοποθετημένα τα εκθέματα. Και φυσικά δεν υπάρχει αρκετό προσωπικό για να φυλάει το μουσείο. Διαβάστε και το αντίστοιχο δημοσίευμα:
"http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4546092&ct=4"

Η διάθεσή μας, αυτή που λέγαμε ότι τίποτα δε θα την χαλούσε, είχα χαλαστεί σε τέτοιο σημείο, που την τελευταία ώρα την περάσαμε βγάζοντας φωτογραφίες ανάμεσα στους αρχαίους κίονες ή μέσα στα σπίτια. Ήθελα να βγάλω τα παπούτσια μου και να πατήσω με γυμνά πέλματα στο έδαφος, αλλά φοβήθηκα μην δω την Άρτεμις (εσωτερικό αστείο). Η αλήθεια είναι ότι τέτοια εγκατάλειψη είναι ύβρις. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Οτιδήποτε έχουμε κάνει σε αυτό το νησί είναι λάθος. Ακόμα και το μπάζωμα της λίμνης, της ιερής λίμνης της Δήλου, είναι τραγική κίνηση... Κι όπως μας είπε μια φύλακας του μουσείου, το ταμείο το πήραν οι Αθηναίοι τον 4ο αιώνα π.Χ και απλά ξέχασαν να το επιστρέψουν.

Φεύγοντας μπήκαμε στο μικρό πωλητήριο που είναι στην έξοδο του αρχαιολογικού χώρου. Εκεί αγοράσαμε ένα βιβλίο-οδηγό, γραμμένο από την Δρ. Φωτεινή Ζαφειροπούλου. Από ότι καταλάβαμε είναι καθαρά δική της πρωτοβουλία η συγγραφή αυτού του βιβλίου και μπράβο της. Είναι τα μόνα χρήματα που δώσαμε και πιστεύουμε ότι έπιασαν τόπο. Δεν θα σχολιάσω καν ότι στις καρτ ποστάλ δεν υπήρχαν πουθενά τα λιονταράκια, κι ότι η καρτ ποστάλ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις είναι αυτή που απεικονίζει έναν τεράστιο φαλλό που βρίσκετε στον ναό του Διονύσου. Όσες πληροφορίες είχαμε διαβάσει από το διαδίκτυο για την Δήλο αποσπασματικά, τις βρήκαμε σχεδόν όλες συγκεντρωμένες σε αυτό το βιβλίο. Και πραγματικά πιστεύω ότι η συγγραφέας αυτού του βιβλίου δεν μπορεί παρά να αγάπησε τον τόπο αυτό...

Για το τέλος κράτησα μια λεπτομέρεια που μου έκανε εντύπωση. Δεν έχει να κάνει με την αρχαία Ελλάδα, ούτε καν με την ουσία της ύπαρξης της Δήλου. Έχει να κάνει με την ανθρώπινη φύση και με το πόσο λίγο έχουμε αλλάξει μέσα στα χρόνια. Το σχόλιο του free στην παρατήρησή μου ήταν "αρχαίο λίφτινγκ"..!! Πολύ απλά δύο μεσήλικες ρωμαίοι ζήτησαν και οι προτομές τους μπήκαν πάνω σε κορμιά αντίγραφα έργων του Πραξιτέλη. Άρα τα σώματά τους θα έμεναν νέα για πάντα..!!!

Κάποτε ήρθε η ώρα να επιβιβαστούμε στο καραβάκι μας και να αποπλεύσουμε για Μύκονο.. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία που θα την πούμε κάποια άλλη στιγμή...

Μία σφαιρική άποψη για το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο

Θέλω να ασχοληθώ και να αναδείξω ένα θέμα που δεν απασχολεί μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας, αποτελεί όμως μέρος της και εμφανίζει τις ίδιες παθογένειες με τα υπόλοιπα ζητήματα της. Αναφέρομαι σε ένα «εργαλείο» εκπαίδευσης, που δίνει σε ορισμένους μια δεύτερη ευκαιρία με τη «δια βίου μάθηση» και....

περιλαμβάνει ανθρώπους που επιθυμούν να βελτιώσουν το μορφωτικό τους επίπεδο και τις γνώσεις τους για τους δικούς τους λόγους ο καθένας. Αναφέρομαι στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο ή Ε.Α.Π.

Η ίδια η πολιτεία αποκαλεί το Ε.Α.Π. το 19ο ΑΕΙ της Ελλάδος. Ενώ σαν ιδέα ήταν κατά την άποψη μου, ένα από τα καλύτερα project που έχει δημιουργηθεί ποτέ στον τομέα της εκπαίδευσης και ερίζουν τα δυο μεγάλα κόμματα για την πατρότητα της ιδέας, στην πράξη έχει μετατραπεί σε έναν καθαρά εισπρακτικό οργανισμό με υπαιτιότητα των κυβερνήσεων, επιβάλλοντας σε αυτό δίδακτρα που για νομικούς λόγους τα αποκαλούν «οικονομική συμμετοχή στις σπουδές» και όχι δίδακτρα και με αυτό τον τρόπο καθίσταται η φοίτηση σε αυτό, προνόμιο των οικονομικά ισχυρών.

Από τη σύσταση του το Ε.Α.Π έχει δημιουργηθεί ως ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός.
Για τη λειτουργία του δίδονται κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Ένωση και ένα πολύ μικρό μέρος από το υπουργείο παιδείας. Η αναλογία είναι 75% 25%. Το πρόγραμμα σπουδών του χωρίζεται σε θεματικές ενότητες. Το ποσό συμμετοχής ανά φοιτητή για κάθε θεματική ενότητα σε προπτυχιακό πρόγραμμα, ανέρχεται στα 700€ και για να ολοκληρωθεί ένα ακαδημαϊκό έτος απαιτείται η ολοκλήρωση τριών θεματικών ενοτήτων.

Τα έξοδα μετάβασης και διαμονής του φοιτητή στον τόπο διεξαγωγής των συναντήσεων και των εξετάσεων είναι επίσης πολλά αφού δικαιολογημένα λόγω της φύσης των σπουδών του, δεν δύναται να έχει παράρτημα σε κάθε πόλη, αλλά επιλέγει πόλεις «κλειδιά» όπου και μαζεύονται οι φοιτητές της περιοχής.

Σε αντίκρισμα για τα 700€ που δίνει ο κάθε φοιτητής θα λάβει κακογραμμένα και δυσνόητα βιβλία που έχουν ακόμη και λάθη, μία φοιτητική ταυτότητα, ίσως καθυστερημένα κάποιο cd-rom και το δικαίωμα για συμμετοχή σε Γενικές εργασίες και εφόσον τις περάσει επιτυχώς, συμμετέχει σε τελικές γραπτές εξετάσεις.

Εάν δεν καταφύγει κανείς σε εξωδιδακτικό υλικό είναι καταδικασμένος σε αποτυχία. Για τον λόγω αυτό υπάρχει και η βιβλιοθήκη του Ε.Α.Π που στέλνει στον τόπο του φοιτητή όποιο από τα διαθέσιμα βιβλία της ζητηθεί. Το κόστος του κούριερ όμως είναι τέτοιο που περισσότερο συμφέρει να αγοράσει κανείς το βιβλίο από το να το δανειστεί. Έτσι του μένει κιόλας. Ένα ακόμη σημαντικό σημείο είναι πως τα δίδακτρα που καταβάλλει ο κάθε φοιτητής δεν αναγνωρίζονται από την εφορία!

Το Ε.Α.Π. λόγω του διδακτικού χαρακτήρα του, έχει δεχτεί «ρατσιστικές επιθέσεις» από φορείς της Ελληνικής κοινωνίας. Οι περισσότεροι που δεν γνωρίζουν, νομίζουν πως στέλνει πτυχία δια αλληλογραφίας στο σπίτι κατόπιν παραγγελίας. Αυτό φυσικά δεν ισχύει, έχει δημιουργήσει όμως μεγάλη πίεση στη διοίκηση του και την έχει οδηγήσει τα θέματα των εργασιών και των εξετάσεων να έχουν τέτοιο βαθμό δυσκολίας που και καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης να αδυνατούν να λύσουν. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό αρκεί και η παροχή σε γνώσεις να ήταν ανάλογη.

Για όλα τα παραπάνω και επειδή οι εποχές που ζούμε είναι δύσκολες για όλους, ξεκίνησε από φοιτητές στο Σ.Τ.Ε. ένας δικαστικός αγώνας με σκοπό να απαλείψει ή να μειώσει το ποσό των διδάκτρων, τα οποία πρέπει να καταβάλλονται εφάπαξ και χωρίς καμία διευκόλυνση. Μάλιστα ύστερα από αυτό, το Ε.Α.Π. «έσπασε» την καταβολή του ποσού σε δύο ισόποσες μηνιαίες δόσεις, προσπαθώντας να κερδίσει τις εντυπώσεις. Δηλαδή τα μισά τον Αύγουστο και τα υπόλοιπα ως 15 Σεπτεμβρίου.

Η Ελληνική δικαιοσύνη έκρινε βάσιμη την προσφυγή και ύστερα από πολλές αναβολές με υπαιτιότητα της διοικούσας επιτροπής του Ε.Α.Π. επιδίκασε την υπόθεση. Στο αμέσως επόμενο διάστημα θα βγει και η απόφαση που μπορεί να λυτρώσει τους δεκάδες χιλιάδες φοιτητές.

Το διοικητικό καθεστώς του Ε.Α.Π το οποίο αξίζει να σημειωθεί πως δεν είναι το ίδιο με των υπολοίπων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας, αφού έχει προσωρινά διοικούσα επιτροπή στα δέκα και πλέον χρόνια λειτουργίας του, θέλοντας να προκαταβάλλει το κλίμα στην απόφαση του δικαστηρίου στέλνει επιστολές που σπέρνουν την καταστροφολογία και αφήνει να εννοηθεί πως μετά από τυχόν καταδικαστική απόφαση στο θέμα της οικονομικής συμμετοχής, το Ε.Α.Π. δεν θα είναι ποτέ το ίδιο όσον αφορά τα θεσμικά του κατοχυρωμένα δικαιώματα. Προκειμένου να διχάσει τους φοιτητές αφήνει να αιωρείται η απειλή ακόμη και για διάλυση του Ε.Α.Π.

Είναι λυπηρό που η διοικούσα επιτροπή αντί να ασχοληθεί με σοβαρότερα θεσμικά ζητήματα όπως το να βελτιωθούν οι υπηρεσίες του Ε.Α.Π. με ηλεκτρονική διδασκαλία, να αποκτηθεί μόνιμο διδακτικό προσωπικό και αντί για καθηγητές άλλων ΑΕΙ ή ΤΕΙ που έχει τώρα και διδάσκουν στο Ε.Α.Π ευκαιριακά ως ημιαπασχολούμενοι, να απασχολήσει ανθρώπους που θα ασχολούνται και θα «πονάνε» αποκλειστικά το Ε.Α.Π. τάσσεται εναντίων της κίνησης αυτής, εκφράζοντας την αντίθεση της στο να τερματιστεί η οικονομική αφαίμαξη των φοιτητών.

Η Κύπρος που θεσμοθέτησε μεταγενέστερα παρόμοιο Πανεπιστήμιο στα πρότυπα του Ε.Α.Π. το Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου, δεν επέβαλλέ δίδακτρα σε φοιτητές που προέρχονται από την Ε.Ε. αλλά χρεώνει μόνον τα έξοδα αποστολής του διδακτικού υλικού και κάποια διαχειριστικά έξοδα με το ποσό των 350€, ενώ βρίσκεται πολύ μπροστά στη διδασκαλία αφού εφαρμόζει και τηλεδιασκέψεις εκμεταλλευόμενη έτσι στο έπακρο τα πλεονεκτήματα της σύγχρονης τεχνολογίας.

Ανεξάρτητα από την κατάληξη της υπόθεσης αξίζουν συγχαρητήρια στους απόφοιτους του Ε.Α.Π. που αυτή τη στιγμή διαπρέπουν στο αντικείμενο σπουδών τους, στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, αποδεικνύοντας το μεράκι τους για μάθηση παράλληλα με τους αγώνες τους στον στίβο της ζωής. Με τις επιτυχίες τους δίνουν κουράγιο σε όλους τους υπόλοιπους, να κυνηγήσουμε το όνειρο.

http://gorilaki.blogspot.com

Δύο χρόνια ...

Σκεφτόμουν χτες το βράδυ πόσα πράγματα άλλαξαν στη ζωή μου μέσα σε 2 χρόνια.. Και τελικά για να μην πολυκουράζομαι κατέληξα στο συμπέρασμα ότι άλλαξαν ΟΛΑ..!! Άλλαξα δουλειά, σπίτι,τηλεόραση, συνήθειες,φίλους, είμαι λιγότερο εγωίστρια , περισσότερο συγκαταβατική, και τι άλλο..?? Α, ναι...! Είμαι και παντρεμένη..!!! Αυτό κι αν είναι από τα άγραφα..

Πριν δύο χρόνια συνάντησα για πρώτη φορά τον άντρα της ζωής μου. Τον άντρα που ορκιζόμουν ότι δεν υπάρχει. Τον άντρα που ακόμα και σήμερα ξυπνάω τα βράδια και τον κοιτάω μην πιστεύοντας ότι είναι εδώ.. Δίνω μάχη καθημερινά με τον εαυτό μου να μην τον αφήσω να κάνει τρελές σκέψεις, από αυτές που τόσο καλά ξέρει να κάνει το μυαλό μου, που ισοπεδώνει τα πάντα, που κάνει τους γύρω μου να με χαρακτηρίζουν "αυτοκαταστροφική"...

Δύο χρόνια γεμάτα ευτυχία.. Όχι εύκολα χρόνια, αυτό είναι σίγουρο, αλλά χρόνια καλά, όμορφα... Χρόνια γεμάτα, που το μόνο που τα σκιάζει είναι η απώλεια. Αλλά ακόμα κι αυτή είναι ένα κακό όνειρο. Γιατί έχουμε ο ένας τον άλλον, κι ακόμα κι αν η απώλεια δεν είναι παροδική, ακόμα και τότε τα χρόνια θα συνεχίσουν να είναι καλά, θα συνεχίσουν να είναι όμορφα...

Δύο χρόνια που όλες τις μάχες τις δώσαμε μαζί. Εμείς, που μέχρι τώρα είχαμε μάθει να πορευόμαστε μόνοι, χωρίς καν έναν Σάντζο Πάντσα στο πλάι μας. Και τώρα ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Όχι πάντα χωρίς εντάσεις, αλλά σίγουρα πάντα με αγάπη και τρυφερότητα... Δύο μοναχικοί Δον Κιχώτιδες που είχαν βαρεθεί να πολεμάνε ανεμόμυλους, και που ήταν σίγουροι και οι δύο ότι η Δουλτσινέα δεν γεννήθηκε ποτέ, αλλά που δεν ήταν έτοιμοι να καταθέσουν τα όπλα.

Δύο χρόνια που ξεκίνησαν με δόρατα και ξίφη και κατέληξαν σε βέρες και καρφίτσες πέτου σε σχήμα ξίφους... Δύο χρόνια μέσα στα οποία ζήσαμε τόσα όσα οι περισσότεροι ζουν σε δέκα. Και το χαρήκαμε. Αλλά δεν θα το ξανακάνουμε.. Πατάμε φρένο, και ελλατώνουμε ταχύτητα. Δεν θα τραβήξουμε βέβαια χειρόφρενο, αλλά το "Μπαμπά μην τρέχεις" θα το κολλήσουμε στο ταμπλώ... Τι...?? Δεν έχουμε αυτοκίνητο..!??! Όχι ακόμα.. !!! Ερχεται κι αυτό σιγά-σιγά... Είπαμε άλλωστε.. Δεν τρέχουμε..!!!

ΑΝΤΙΟ ΚΥΨΕΛΗ

Πριν  από 50 χρόνια ο παππούς μου και η γιαγιά μου αποφάσισαν να αγοράσουν ένα σπίτι. Εκείνη την εποχή έμεναν στην Ηλιούπολη, αλλά κατέληξαν να αγοράσουν ένα διαμέρισμα στην Κυψέλη, αφού ήταν πολύ πιο αριστοκρατική, πιο κοντά στο κέντρο, και από τη μια είχε το Πεδίο του Άρεως κι από την άλλη το Άλσος Βεΐκου, οπότε είχε πράσινο γύρω τριγύρω.

Πριν από 20 χρόνια ήρθε η σειρά των γονιών μου να αγοράσουν σπίτι. Μέχρι τότε νοίκιαζαν κι αυτοί στην Κυψέλη, αλλά σκέφτηκαν ότι αφού τα χρήματα έφταναν ίσως θα ήταν καλύτερα να αγοράσουν ένα σπίτι πιο βόρεια, προς Κηφισιά ή Μαρούσι ίσως. Εκεί ακριβώς πάτησα πόδι εγώ. Δεν ήταν δυνατόν να φύγουμε από την Κυψέλη. Εδώ ήταν το σχολείο μου. Πρότυπο δημόσιο σχολείο με ποσοστό εισαγωγής στις πανελλήνιες πάνω από 70%..!! Εδώ ήταν οι φίλοι μου…!! Η Κυψέλη είχε πλεονεκτήματα που δεν τα έβρισκες αλλού. Τα πάντα ήταν σε απόσταση αναπνοής. Μια βόλτα στο τετράγωνο κι αγόραζες ψωμί από το φούρνο, κρέας από το χασάπη και τσίχλες από το περίπτερο. ΟΧΙ..! Δεν θα πήγαινα πουθενά. Δήλωσα λοιπόν ότι αν μετακομίζαμε, εγώ θα έμενα με τον παππού και τη γιαγιά.

Οι γονείς μου υποχώρησαν και αγόρασαν σπίτι στην Κυψέλη. Βέβαια στο υπόγειο έμεναν 2 οικογένειες αλλοδαπών, αλλά δεν μας ένοιαζε αφού τους είχαμε υπό έλεγχο. Στο σχολείο είχα και δυο συμμαθήτριες από την Αλβανία, αλλά ήταν αριστούχες και δεν φαινόταν η διαφορά. Και φυσικά η παρέα που είχα τότε είχε αρκετά δυναμική παρουσία , σε σημείο που πολλές φορές ψάχναμε εμείς να βρούμε αλλοδαπούς. Το βράδυ γύριζα σπίτι ό,τι ώρα ήθελα, χωρίς να το πολυσκέφτομαι. Είχα πάνω μου σπρέυ πιπεριού, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν χρειάστηκε ούτε καν να το πιάσω.

Ακόμα και στο ξύλο που παίζαμε υπήρχε ηθική. Γυμνά χέρια, αρβύλες στα πόδια, άντε και καμιά αλυσίδα στους μεγάλους καβγάδες. Ποτέ δεν χρησιμοποιούσαμε όπλα, και πρόθεση μας δεν ήταν να αφαιρέσουμε τη ζωή του άλλου. Όχι ότι το ξύλο δεν προκαλούσε σοβαρές ζημιές. Ακόμα θυμάμαι την περίπτωση ενός κνίτη που έχασε το μάτι του, καθώς κι ενός παιδιού από την παρέα μου που πήγε στο νοσοκομείο για ράμματα στο κεφάλι από τις αρβυλιές που είχε φάει. Αυτά όμως ήταν τα χειρότερα που έγιναν εκείνη την εποχή…

Σιγά-σιγά μεγάλωσα κι άρχισα να παραδίδω μαθήματα σε παιδιά δημοτικού. Δεν έφευγα από την περιοχή της Κυψέλης, αφού πρόθεσή μου δεν ήταν μόνο να βγάζω χρήματα αλλά και να στηρίξω τα παιδιά και τις οικογένειες της περιοχής μου. Ώσπου πριν λίγα χρόνια ένας μαθητής μου την ώρα που του έκανα παρατήρηση επειδή δεν είχε κάνει τις ασκήσεις του γύρισε και μου είπε κάτι σε μια ξένη γλώσσα. Τον ρώτησα τι εννοούσε και μου είπε ότι είναι βρισιά στα αλβανικά κι ότι την είχε μάθει από τον διπλανό του στο σχολείο.  Όταν το έψαξα ανακάλυψα ότι σήμαινε « γ.. το μ.. της μάνας σου» κι ότι  είναι το αντίστοιχο «άντε γα…» που λέμε εμείς εδώ.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι είναι απαράδεκτο για ένα παιδί 9-10 χρονών να μαθαίνει τέτοιες βρισιές. Η δεύτερη σκέψη μου  αφορούσε το λαό εκείνον που σαν κοινή βρισιά έχει τη μάνα του άλλου. Που σημαίνει ότι δε σέβεται τίποτα, πόσο μάλλον οικογένεια και γονείς..!! Προσπάθησα να πω στους γονείς του μαθητή μου να ζητήσουν από τη δασκάλα του να αλλάξει διπλανό, αλλά μου είπαν  ότι στην τάξη ήταν 22 αλλοδαποί και 4 ελληνόπουλα..!!!

Την επόμενη χρονιά έγινε ακόμα έναν συμβάν, που έγινε και η αιτία να σταματήσω να κάνω μαθήματα σε παιδιά. Είχα έναν άλλον μαθητή, που η μητέρα του με παρακάλεσε να τον αναλάβω στο Γυμνάσιο, αφού στο σχολείο δεν μάθαινε σχεδόν τίποτα, και ουσιαστικά πήγαινε κι ερχόταν τουρίστας. Στην αρχή μου φάνηκε περίεργο, αφού πήγαινε στο σχολείο που πήγαινε κι εγώ πριν μερικά χρόνια, για αυτό και της ζήτησα να πάμε μαζί σε μια ενημέρωση γονέων. Αυτό που είδα, απλά δεν ήταν σχολείο. Οι κοπέλες , κοριτσάκια 12-15 χρονών ντυμένα σαν πόρνες πεζοδρομίου, και τα αγόρια σαν γκάγκστερ αμερικάνικης ταινίας.

Έκανα ότι μπορούσαν για έναν χρόνο σχεδόν, μέχρι που μια μέρα με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι δεν θα ξανακάνουμε μάθημα και να πάω από εκεί να με πληρώσουν. Έφτασα σε ένα σπίτι που δεν είχε καμιά σχέση με το σπίτι στο οποίο έκανα μάθημα δύο μέρες πριν. Όλα σχεδόν τα πράγματα ήταν σε κούτες και επικρατούσε μεγάλη αναστάτωση. Η μητέρα με ενημέρωσε ότι ένας αλβανός συμμαθητής του γιού της τον είχε μαχαιρώσει επειδή τον έσπρωξε στις σκάλες. Ευτυχώς δεν του έκανε μεγάλη ζημιά, αλλά οι γονείς του είχαν πιάσει το παιδί και το εκφόβισαν ότι αν πει τίποτα σε κανέναν θα του κάνουν αυτοί χειρότερα. Κι όταν ο πατέρας πήγε να ζητήσει το λόγο του έβγαλαν περίστροφο και του είπαν ότι αν το συνεχίσει θα έχει άσχημη κατάληξη..!! Έτσι αποφάσισαν ότι θα φύγουν για το χωριό τους μόνιμα καταμεσής της σχολικής χρονιάς. Δεν τους αδικώ για την απόφασή τους…

Πέρασαν μερικά χρόνια ακόμα και γνώρισα τον άντρα που μετέπειτα θα γινόταν άντρας μου. Έμενε μόνιμα στην Ξάνθη, κι όταν μου πρότεινε να μετακομίσω εκεί που απάντησα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πάω να μείνω σε μια πόλη που θα πρέπει να συμβιώσω με μουσουλμάνους και πομάκους. Οπότε πήραμε τη απόφαση να έρθει εκείνος στην Κυψέλη.

Δεν θα μιλήσω για την έλλειψη πράσινου, την οποία σχεδόν δεν είχα αντιληφθεί και θεωρούσα δεδομένη. Δεν θα μιλήσω ούτε καν για τα δεκάδες κλειστά μαγαζιά που υπάρχουν στα γύρω στενά. Σήμερα όλα τα ψώνια τα κάνεις στο σούπερ μάρκετ, δεν υπάρχει αυτό που παλιότερα λέγαμε τοπική αγορά. Το καφενείο του Αγγούρια το έχουν τώρα Βούλγαροι, και έχουν βάλει μέσα αλβανίδες να κάνουν κονσομασιόν. Το σουβλατζίδικο του Βασίλη το έχει Άραβας. Το ίδιο και το καθαριστήριο του κ. Γιώργου. Το ζαχαροπλαστείο έκλεισε και στη θέση του άνοιξε μαγαζί με πολωνέζικα προϊόντα. Και σχεδόν όλα τα υπόλοιπα που έκλεισαν δεν ξανάνοιξαν ποτέ…  

Θα μιλήσω όμως για τους γείτονές μας. Οι διπλανοί είναι Βούλγαροι. Με ένα κοριτσάκι. Οι από κάτω μας είναι καμιά 15αριά Πακιστανοί που μαγειρεύουν καθημερινά βρωμερά φαγητά. Δίπλα τους ένα ζευγάρι αλβανών με ένα κοριτσάκι. Από πάνω μας Πολωνοί με ένα παιδάκι, δεν ξέρω με σιγουριά το φύλο του και απέναντί μας 5-6 μαύροι που μπαινοβγάζουν στο σπίτι τους οτιδήποτε μπορεί να πουληθεί αφού πρώτα έχει κλαπεί. Σας λείπει κάτι από την καταμέτρησή μου..?? Και μένα. Δεν υπάρχουν Έλληνες, ή ακόμα κι αν υπάρχουν δεν τους έχουμε δει ακόμα… Μ΄ αρέσει που δεν ήθελα να πάω στην Ξάνθη γιατί δεν ήθελα τους Μουσουλμάνους…!

Αύριο-μεθαύριο θα κάνω κι εγώ ένα παιδί. Κι εκεί θα τελειώσει η Κυψέλη και για μένα. Γιατί μπορεί να γεννήθηκα και να μεγάλωσα εδώ όμως δε θα γίνει το ίδιο και με το παιδί μου. Αρνούμαι να ζει το παιδί μου σε ένα μέρος που θα φοβάται να περπατήσει με το που πέφτει το σκοτάδι. Αρνούμαι να πηγαίνει το παιδί μου σε ένα σχολείο όπου ο δάσκαλος απλά δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του αφού πρέπει να διδάξει παιδιά που μιλάμε 10 διαφορετικές γλώσσες. Αρνούμαι να αντιμετωπίσει το παιδί μου όλη αυτή την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε εμείς καθημερινά. Οπότε ήρθε ίσως η ώρα να πω κι εγώ όπως τόσοι άλλοι πριν από μένα:

ΑΝΤΙΟ ΚΥΨΕΛΗ

φυγόπονος...!!!!

΄Την επόμενη φορά που θα ακούσω κάποιον να χρησιμοποιεί λανθασμένα αυτή τη λέξη, θα τσιρίξω...!!! Φυγόπονος δεν είναι αυτός που φοβάται τον πόνο, είναι αυτός που φοβάται να κουραστεί.. Ο τεμπέλης δηλαδή... Άρα δεν θα πούμε "δεν θα έκανα ποτέ τατουάζ, είμαι φυγόπονος..!!" Γκρρρρρρρ...!!!!!!!! Μόνο εγώ ρε γμτ το θυμάμαι από το βιβλίο της γλώσσας στο γυμνάσιο που το είχε σε μια άσκηση με πολλαπλές απαντήσεις και μας είχαν τονίσει ότι είναι πολύ εύκολο να το μπερδέψεις... Δεν είναι όπως τα άλλα κολλήματα που έχω :πχ στη 1 η ώρα και όχι στις 1... Αυτό δεν μας το δίδαξαν ποτέ, πρέπει να το σκεφτείς ή να στο πει κάποιος... Αλλά για το "φυγόπονος" είμαι σίγουρη....

Κι έρχομαι τώρα σε ένα άλλο θέμα που έχει στοιχειώσει τα παιδικά μου χρόνια... Το εξής:

Το  θυμάστε..? Είναι η φωτογράφιση της Λάσκαρη στη Δήλο για το playboy το 1985... Ημουν 6 χρονών και μπορώ να πω ότι τότε συνειδητοποίησα ότι κάτι δεν πάει καλά με τη χώρα μας... Βασικά έψαχνα να βρω μια άλλη φωτο που έχει αποτυπωθεί στη μνήμη μου, η Λάσκαρη ξαπλωμένη πάνω σε ένα από τα λιοντάρια, αλλά δεν τη βρήκα.. Αν κάποιος την έχει παρακαλώ πολύ να με ενημερώσει...

Πάντως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που θεωρούν προσκύνημα τη μετάβαση στη Δήλο, και είμαι πολύ χαρούμενη που είμαι παντρεμένη με έναν από αυτούς... Γιατί κάποιοι κανονίζουν τις διακοπές τους με βάση τις παραλίες ή το τι προσφέρει το ξενοδοχείο, ή ακόμα και τις τιμές, αλλά εμείς καταλήξαμε στο προορισμό μας βασισμένοι σε πιο συγκεκριμένα πράγματα... Αρχαιολογικό μουσείο, αρχαιολογικός χώρος, ιστορία του νησιού.. Και ναι, μιλάω πολύ σοβαρά, αν κι ακόμα και στα μάτια μου όλο αυτό φαντάζει υπερβολικό όταν το διαβάζω, στην πράξη είναι πολύ πιο απλό... Γιατί κάθε Έλληνας θα πρέπει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να παέι στη Δήλο, όπως επίσης κάθε Έλληνας θα πρέπει να τιμάει τον πολιτισμό που προυπήρχε του Μινωικού..

Τέλος θέλω να ανακοινώσω ότι γέρασα. Μεγάλωσα. Ωρίμασα. Δεν ασχολούμαι άλλο.

Άντε και καλή τύχη μάγκες...

άκουσέ το....

μικρός πρίγκηπας....

μικρός... αλλά τόσο σημαντικός...

game over...???

Πριν λίγες μέρες έφτιαξα δυο πολύ χαριτωμένα μπλουζάκια που έχουν μπροστά ένα ζευγάρι νύφη-γαμπρό και από κάτω λέει GAME OVER... 

Κι όμως εγώ δεν νοιώθω καθόλου έτσι... Νοιώθω σαν το παιχνίδι μόλις να ξεκίνησε... Αν κι έχω βαρεθεί να ρωτάνε όλοι πως πάει ο έγγαμος βίος, η αλήθεια είναι ότι η ζωή μου άλλαξε μετά το γάμο.. Βέβαια το κουδούνι λέει ακόμα το όνομά μου, αλλά κι αυτό γαι λίγες μέρες ακόμα... Από 1 Ιουλίου ούτε καν εκεί δεν θα αναφέρεται...

Μέσα στο κεφάλι μου, στις 22/5/2010 τελείωσε το "εγώ" και ξεκίνησε ένα πολύ δυναμικό εμείς.. Χρέος μας είναι να το στηρίξουμε και να το τιμήσουμε. Και η καρδιά μου, που ακόμα χτυπάει σαν τρελή κάθε φορά που κουλουριάζομαι στην αγκαλιά του, μου δηλώνει ότι το "εμείς" θα κρατήσει ως το τέλος...

Φοβίες έχω και μπόλικες μάλιστα... Από αυτές που τις σκέφτεσαι και σε πιάνει το στομάχι σου. Από αυτές που γεμίζουν με κενό το μυαλό σου, που δεν ξεπροβάλει καμμιά εικόνα όταν τις σκέφτεσαι... Και κάθε φορά που εμφανίζονται, απλά κλείνω τα μάτια και ξανασκέφτομαι την στιγμή που βγαίναμε από την εκκλησία. Την στιγμή που όλοι μας έριχναν ρύζι με το κιλό κι εκείνος προσπάθησε να με προστατέψει. Δεν έκανε καμμιά κίνηση να προστατέψει τον εαυτό του, παρά μόνο εμένα... Αυτή η ανάμνηση σβήνει κάθε ανησυχία για το μέλλον...

Κι ακόμα κι αν έρθουν δύσκολα, δεν αγχώνομαι. Ήδη στα 2 χρόνια που πέρασαν, αντιμετωπίσαμε τόσο μεγάλες δυσκολίες που οτιδήποτε άλλο φαντάζει κωμικό... Κι όταν χάνεις μια ψυχή από τη ζωή σου μαθαίνεις να σέβεσαι και να εκτιμάς αυτό που έχεις, έτσι ακριβώς όπως το έχεις, και να παλεύεις να το κάνεις ακόμα καλύτερο...

Παντρεμένη λοιπόν εδώ και κάτι παραπάνω από ένα μήνα, και για το μόνο που μετανοιώνω είναι που άφησα την στενοκεφαλιά μου να με εμποδίσει από το παντρευτώ νωρίτερα τον άντρα με τον οποίο θα γεράσω μαζί...

Οπότε δεν θα πω "ΤΕΛΟΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ"

Θα πω "ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ" 

it's official...

πιο χαμηλά δεν γίνεται να πέσουμε...!!!

συγχώρα με που ζούσα πριν σε γνωρίσω....

  Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί

ακόμα και η αναπνοή δύσκολη όταν σε σκέφτομαι...


οταν βρεθήκαμε πρώτη φορά άπλωσες τα χερια σαν να με γνωριζες χρόνια...

κρίσιμη απορία αναζητά απάντηση...

Τις τελευταίες μέρες έχει προκύψει ένα πολύ σημαντικό ερώτημα στη ζωή μας και αναζητώ διακαώς μια απάντηση, όσο το δυνατόν πιο εμπεριστατωμένη...

το ερώτημα είναι το εξής

ΠΟΣΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΤΡΟΥΜΦΑΚΙΑ...?!?!?!?!

O Δρόμος για την νεραϊδοχώρα…

   Μια φορά κι έναν καιρό στο σκοτεινό δάσος της Ξάνθιας ζούσε ο νάνος Φρέρλεκ. Νάνος μοναχικός και πολυπράγμων, περνούσε τον καιρό του με το να επισκευάζει αντικείμενα, ή να κάθεται έξω από την κουφάλα του δέντρου που έμενε και να γεννάει ιδέες. Το κυριότερο χαρακτηριστικό του ήταν ότι προτιμούσε να είναι ξαπλωμένος στην αιώρα του παρά να μαστορεύει, οπότε σταδιακά η κουφάλα του γέμισε με ξεχαρβαλωμένες συσκευές, που όλο υποσχόταν ότι θα φτιάξει, κι όλο ανέβαλε την επισκευή τους.

    Μια μέρα του καλοκαιριού έκανε πολύ ζέστη, κι ο νάνος Φρέρλεκ ήταν ως συνήθως ξαπλωμένος στην αιώρα του, περήφανος για την καινούρια του κατασκευή. Μέσα στο ημίφως του δάσους, δέκα μικρές πυγολαμπίδες πετούσαν πάνω από το κεφάλι του, προσφέροντας του άπλετο φως για να διαβάσει, ενώ ταυτόχρονα κουνούσαν κι ένα πλατανόφυλλο κάνοντάς του αέρα.

    Όμως αυτό δεν ήταν αρκετό για το νάνο Φρέρλεκ, που ζεσταινόταν πάρα πολύ κι ένοιωθε τον ιδρώτα να κυλάει στο μέτωπό του. Αναθεμάτισε τον εαυτό του που είχε ξεχάσει να ασχοληθεί με την επισκευή ενός ανεμιστήρα που είχε χαλάσει πριν τρία χρόνια. «Άραγε που να τον έχω βάλει?» αναρωτήθηκε. Όπου κι αν είναι πάντως ήταν αργά για να τον κάνει να δουλέψει. Ήδη η ζέστη στο δάσος είχε ανέβει πολύ. Το μόνο μέρος που θα μπορούσε να δροσίσει ήταν η λίμνη. Εκεί όμως δεν του άρεσε καθόλου να πηγαίνει, γιατί όλος ο πληθυσμός του δάσους πήγαινε εκεί για να δροσιστεί. Άξαφνα ανακάθισε στην αιώρα του. Πριν λίγους μήνες σε έναν από τους μακρινούς του περίπατους είχε εντοπίσει ένα ξέφωτο με μια μικρή λιμνούλα, μισοκρυμμένη από έναν βράχο.

   Εκεί θα πήγαινε, σίγουρος ότι δεν θα συναντούσε κανέναν. Ακόμα θυμόταν τα παιχνίδια του ήλιου με το νερό και το φύλλωμα των δέντρων. Ναι, σίγουρα εκεί ήταν η σωστή επιλογή για να ησυχάσει και να δροσιστεί , μακριά από κόσμο και κοσμάκη.

    Όταν όμως έφτασε στο ξέφωτο τον περίμενε η μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής του. Μια νεράιδα τσαλαβουτούσε στα νερά της λίμνης. Ο νάνος Φρέρλεκ έμεινε ακίνητος, κρατώντας μέχρι και την αναπνοή του. Χιλιάδες σκέψεις κατέκλυσαν το μυαλό του. «Τι γύρευε μια νεράιδα στο δάσος της Ξάνθιας?»

«Πόσο όμορφη είναι με τα μακριά μαύρα μαλλιά και το κάτασπρο, αλαβάστρινο δέρμα της…»

«Αν την τρομάξω μπορεί να φοβηθεί και να μου πάρει τη φωνή…»

    Αυτά και πολλά άλλα σκεφτόταν ο νάνος Φρέρλεκ, ενώ ταυτόχρονα δεν μπορούσε να πάρει το βλέμμα του από το μαυρόμαλλο ξωτικό. Ώσπου κάποια στιγμή εκείνη σήκωσε το βλέμμα της και τον κοίταξε. Αντιλαμβανόντουσαν  και οι δύο  την κρισιμότητα της κατάστασης. Η νεράιδα έπρεπε να αποφασίσει αν θα μαγέψει τον νάνο και θα του πάρει τη λαλιά, ή αν θα τον εμπιστευτεί και θα του μιλήσει.

    Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα και μην τραβώντας το βλέμμα της από το δικό του, άνοιξε το στόμα της και είπε:

«Γειά σου, είμαι η Νάιρα . Έχασα το δρόμο για την Νεραϊδοχώρα»

    Ο νάνος Φρέρλεκ την πλησίασε με ήρεμες κινήσεις. «Όμορφη μου Νάιρα, μαζί θα βρούμε τον δρόμο για την Νεραϊδοχώρα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μου έχεις εμπιστοσύνη.» Το απλωμένο, στιβαρό του χέρι έλεγε περισσότερα από ότι τα λόγια του. Η Νάιρα τον κοιτούσε μπερδεμένη. Από τη μια ήξερε ότι με τον Φρέρλεκ  θα έβρισκε το δρόμο της, από την άλλη όμως  ήξερε ότι στην Νεραϊδοχώρα δεν υπήρχε θέση για νάνους. Μόνο ξωτικά και νεράιδες ζούσαν στην μαγική αυτή χώρα.

   Ήταν διατεθειμένος ο Φρέρλεκ να απαρνηθεί το δάσος του, την οικογένειά του, την ίδια του την γενιά..? Μπορούσε να αφήσει τα μεταλλεύματά του, τα σφυριά του, τις κατασκευές του και να πάει σε ένα μέρος όπου τα πάντα είναι πλασματικά? Ήθελε να αφήσει τη σκοτεινή Ξάνθια και να πάει στην Νεραϊδοχώρα..?

Τα μάτια του Φρέρλεκ όμως έδειχναν ότι όλοι αυτοί οι προβληματισμοί υπήρχαν μόνο στο μυαλό της Νάιρα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, κι έχοντας πλήρη επίγνωση του τι έκανε ο Φρέρλεκ έβγαλε τον χαρακτηριστικό μαύρο μανδύα των νάνων και τον ακούμπησε κάτω. Το μόνο που χρειαζόταν πια ήταν να βρει ένα γαλάζιο νεραϊδένιο μανδύα. Όλα τα άλλα απλά θα τα έφερνε ο χρόνος….

Απόσταγμα ....

Από το Σάββατο είμαστε και επίσημα πια παντρεμένοι, ευλογημένοι από την εκκλησία, αποδεκτοί απο την κοινωνία κτλ κτλ κτλ... Και ουσιαστικά έχουμε βαρεθεί να μας ρωτάνε πώς μας φαίνεται ο έγγαμος Βίος... Για μας δεν έχει αλλάξει τίποτα. Και κάνω καθημερινά σπονδές για να μην αλλάξει ούτε στο μέλλον...!!! Όσο ερωτευμένη ήμουν, τόσο παραμένω... Κι όσο έλαμπαν τα μάτια του free όταν με κοιτούσε, τόσο λάμπουν και τώρα..!!!!

 Προσπαθήσαμε πολύ ο γάμος μας να είναι διαποτισμένος από τα δικά μας στοιχεία. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχεις και πολλά περιθώρια να ξεφύγεις, αλλά ό,τι μπορέσαμε το κάναμε... Και για μας το πιο σημαντικό ήταν να υπάρχει ως βάση η αλήθεια... Να μην κάνουμε τίποτα προσποιητό και ψευτικο... Και τουλάχιστον αυτό το καταφέραμε..!! (Ελπίζω)

Τίποτα δεν άλλαξε... Μόνο το δακτυλίδι δεν είναι πια μονόπετρο, αλλά βέρα... Κι ακόμα κι αυτή είναι προσεκτικά διαλεγμένη ώστε να μην παραπέμπει άμεσα σε βέρα, αλλά σε κομψό, διακριτικό δακτυλίδι..!! Άλλωστε είναι κάτι που θα το φοράμε κάθε μέρα της ζωής μας μέχρι να πεθάνουμε, έπρεπε να είναι τουλάχιστον διαχρονικές..!! :-)

Και για όσους με ρωτάνε αν τους συμβουλεύω να το κάνουν η απάντησή μου είναι ΟΧΙ..!! Μην το κάνετε εκτός αν είστε ΑΠΟΛΥΤΑ και ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ερωτεύμενοι με τον άνθρωπο που είναι δίπλα σας.. Ο γάμος είναι πολύ δυνατός και ιερός για να τον σπιλώσετε με κάτι λιγότερο...!!!

Να ζήσουμε, να μας χαιρόμαστε...!!!!

Κωστας-Αννα.mpg

γάμος με θέμα...

Τα τελευταία χρόνια πολλά ζευγάρια επιλέγουν κάποιο θέμα για το γάμο τους... Το ίδιο κι εμείς.. Κάτσαμε και σκεφτήκαμε... Και καταλήξαμε... Στην ελιά... Θα μου πεις πολύ πρωτότυπο...!!! Κι όμως για μας δεν ήταν θέμα μόδας, ήταν θέμα πίστης, ιδεολογίας, καταγωγής... Ήταν το μόνο που θέλαμε, ουσιαστικό, βαθύ, όχι για το φαίνεσθαι...

Το κακό με μένα όμως είναι ότι το ψάχνω πολύ.. Σε βαθμό εξαντλητικό... Ό,τι και να είναι αυτό... Οπότε έξαψα κι αυτό.. Τι προτείνεται, τι συνηθίζεται, τι κυκλοφορεί γενικά... Και έφριξα... Οι προτάσεις είναι σχδόν εμετικές...!!!! Δεν μπορώ να βλέπω ελιές κλαδεμένες σαν θάμνος...!!! Οι ελιές δεν είναι στρογγυλες, πως να το κάνουμε...!?!??!?!

Αλλά το χειρότερό μου είναι οι φούξια γάμοι, πόσο μάλλον οταν δεν είναι Gay γάμος..!! Η βάφτιση κοριτσιού...  Δεν είναι παράδεκτο να είναι ο μουστακαλής γαμπρός, που ήδη νοιώθει άβολα μέσα στο κουστούμι του, και να φοράει ροζ γραβάτα, ή φούξια ζωνάρι..?!?!?!

 

Σεβασμός στην προσώπικότητά σας βρε παιδια, επειδή παντρεύεστε δεν σημαίνει ότι θα βγάλετε όλα σας τα αποθημένα...

Μολότωφ και πολιτική...

Έχω βαρεθεί να το λέω... Με μολότωφ δεν κάνεις πολιτική... Και τη στιγμή που δεχτήκατε τις μολότωφ ως πολιτική δήλωση καταδικάσατε αυτούς τους ανθρώπους... Δακρύζω... Για αυτούς που χάθηκαν... Και για αυτούς που θα χαθούν στο μέλλον... Γιατί δεν θα τελειώσει τόσο εύκολα.... Κι αυτό είναι φανερό...

Είναι πολύ εύκολο να κατηγορήσεις κάποιον επειδή δεν απεργεί... Επειδή δεν στηρίζει τους αγώνες της εργατιάς... Όμως κι εγώ δεν συμμετείχα στην απεργεία χτες... Συνειδητά... Τι σημαίνει αυτό..??? Ότι άξιζα να με κάψουν...?!?! ΟΧΙ..!!!!

Ελληνα μην ξεχάσεις... Όχι αυτό..!!! Αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσεις...

Αφήστε μας ήσυχους...

Τις τελευταίες μέρες μάλλον με μάτιασα.. Δεν δικαιολογείται διαφορετικά αυτό που γίνεται... Έκατσαν δύο στραβές από αυτές που δεν κάθονται με τίποτα.. Tη μία δεν μπορώ να τη γράψω γιατί το μπλογκ διαβάζεται από διάφορα άτομα.. Αλλά τη δεύτερη όχι μόνο μπορώ, αλλά και θέλω να την πω...

Πάω λοιπόν η κυρία στις 23 Μαρτίου να αγοράσω παπούτσια... Δεν βρίσκω ακριβώς αυτό που θέλω, αλλά η πωλήτρια μου λέει μην ανησυχεις καθόλου θα το φτιάξουμε όπως θέλεις... Κι εκεί ξεφεύγω εγώ κι αρχίζω να ζητάω τον ουρανό με τα άστρα.. Και μου λένε σε όλα ναι, με το ανάλογο κόστος βέβαια..

Κι αφού αποδέχτηκα και το κόστος, άφησα μια βαρβάτη προκαταβολή και έφυγα ικανοποιημένη... Μετά από τρεις βδομάδες με παίρνουν τηλέφωμο ότι είναι έτοιμα... Πάω κι εγώ μες στην τρελή χαρά, και τι να δω...??? Αυτό που είχα παραγγείλει..??? Καμμία σχέση... Φυσικά και δεν το παραλαμβάνω... Μην ανησυχείς μου λεει ο πωλητής... Θα το φτιάξουμε... Οκ λέω εγώ... Και φεύγω..

Μετά από 3 βδομάδες παίρνω εγώ τηλέφωνο. Ναι γειά σας... Παίρνω για τα παπούτσια.. Α, μάλιστα μου λένε... Σας παίρναμε και δεν απαντούσατε..! Ντοινγκ. Αυτό δεν παίζει Το τηλ μου δεν κλείνει ΠΟΤΕ..!!! Τεσπα, δεν μπορούμε να σας το φτιάξουμε, ελάτε να διαλέξετε άλλο σχέδιο... ΞανάμαναΝΤΟΙΝΓΚ..!!! Παίρνω κι εγώ τα όρη και τα βουνά και πηγαίνω στο εργοστάσιο, έτοιμη γαι τρελή μανούρα... Αλλά ούτε αυτό μου έκατσε... Με το που ζήτησα την προκαταβολή πίσω μου την έδωσαν με τη μία... Το μόνο που μου είπαν ότι τους έμεινε το ζευγάρι που δεν ήθελα.. Το μόνο που τους είπα ότι 20 μέρες πριν το γάμο με άφησαν ξυπόλυτη....

Και συνεχίζω ακάθεκτη... Γέννησε η κολλητή μου... Και κουμπάρα μου... Γέννησε το τρίτο της...!!!! Απίστευτο ε...?!?!?!?! Εξίσου απίστευτο ήταν όταν έκανε το πρώτο της. Το βαφτιστηρι μου...!!! Εγώ τριγυρνούσα στα μπουζούκια κι εκείνη μεγάλωνε μωρα..!!! Tεσπα τωρα που σοβάρεψα είπα να πάω να τη δω στο μαιευτήριο, όχι απλά επίσκεψη αλλά μπας και χρειαστεί καμμια βοήθεια, όπως και έγινε.. Την ώρα λοιπόν που κυνηγούσα τα 2 μωρά της, τα όποία είχαν λυσσάξει αφού ήθελαν να δουν τη μάνα τους, σκάει μύτη εκείνη... Ξανθιά (περίπου) , κουρεμένη φιλαριστά (περίπου), βαμμένη με την παλέτα του ουράνιου τόξου, φορώντας φούξια λαμπάντα φόρεμα (δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω)..!! και γόβα στιλέτο... Στις 19.00 το απόγευμα...!!! Στο νοσοκομείο..!!!

Και μου πετάει θεική ατάκα... Αν έχεις πάρει κιλά από την τελευταία φορά που σε είδα και δεν ήμουν σίγουρη αν είσαι εσύ...!!!! Χμ.... Κοιτάω την κολλητή μου, κοιτάω τον free, και οι δύο είναι έτοιμοι να επέμβουν... Οπότε απλά χαμογελάω και της λέω, εσένα  δεν υπάρχει περίπτωση να σε μπερδέψω με καμμιά άλλη... Είμαι σίγουρη ότι ακόμα προσπαθεί να καταλάβει τι είπα...

Για την ιστορία όντως είμαι περίπου 3 κιλά πιο βαριά από όταν με είδε τελευταία φορα... Κι επίσης για την ιστορία με τον γκόμενό της σταματήσαμε να μιλάμε όταν του είπα πριν πολλά χρόνια να προσέξει λίγο την διατροφή του γιατί πάχαινε επικίνδυνα... Αποτέλεσμα?? Σταμάτησε να μου μιλάει (χαχαχαχαχα) και πήρε από τότε πάνω από 20 (!) κιλά...!!! Και σχεδον όλα στην περιφέρεια..!!! Άντρας με ψωμάκια, μόνο αυτό σας λέω..

Και για κλείσιμο μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες... Αφήστε μας ήσυχους..!! Είμαστε ερωτευμένοι, είμαστε καλά, μας ενοχλείτε...!!!!.

Ένωση Ελλήνων Πολιτών...

Πριν πολλά πολλά χρόνια συνειδητοποίησα ότι το πολιτικό σύστημα που επικρατεί στην Ελλάδα δεν με εκφράζει... Και φυσικά θεώρησα ότι για να είμαι έντιμη απέναντι στον εαυτό μου και στο Κράτος μου θα έπρεπε να αντιπροτείνω μια λύση, ακριβώς για να διαφοροποιηθώ από τα αριστερά ισοπεδωτικά μηνύματα, όπου τα πάντα είναι χάλια, αλλά λύση δεν υπάρχει για τίποτα..

Πάντα λοιπόν είχα στο μυαλό μου ένα μοντέλο συνδικαλισμού του πολίτη. Σχήμα οξύμωρο φαίνεται αρχικά, αλλά ουσιαστικά δεν είναι. Είναι απόλυτη πεποίθησή μου ότι ο Έλληνας έχει ουσία, αλλά πολύ απλά έχει επαναπαυτεί στην μιζέρια. Είναι απαράδεκτο οι Έλληνες πολίτες να δωρίζουν εκατομμύρια ευρώ για τις χώρες που έχουν πληγεί από το τσουνάμι, όταν με τα ίδια χρήματα θα βελτιωνόντουσαν πολλά στη πατρίδα μας...

Είναι ανάγκη να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Και τονίζω ότι είμαι αντίθετη με τον εθελοντισμό. Δεν μιλάω για εθελοντική προσφορά. Μιλάω για προσφορά εργασίας... Είμαστε μια χώρα όπου οι δικηγόροι, οι γιατροί και οι δάσκαλοι περισσεύουν.. Και σίγουρα θα ήταν καλύτερα και για αυτούς να δουλεύουν πάνω στο αντικείμενό τους, παρά να τυλίγουν σουβλάκια...

Αυτό λοιπόν θα ήταν εφικτό αν σε κάθε νομό υπήρχε ένα κέντρο της Ένωσης, όπου τα μέλη θα παρείχαν αλλά και θα απολάμβαναν τα ωφέλη.. Μια μικρή συνδρομή και θα ήταν απόλυτα ρεαλιστικό..

Διότι πολύ απλά ο Έλληνας δεν έχει πρόβλημα να πληρώσει σήμερα για να μην κερδίσει τίποτα, να φακελώσει , να λαδώσει, να κάνει τις λαμογίες του χωρίς τύψεις. Αυτό ακριβώς πρέπει να αλλάξει. Και επιτέλους κάποια στιγμή οι ίδιοι οι πολίτες να ξεκινήσουν πόλεμο ενάντια στη διαφθορά...

Κι ενώ όλα αυτά ήταν μέσα στο κεφάλι μου, και κάποιοι με θεωρούσαν γραφική και μελοδραματική, γνώρισα τα άτομα που απαρτίζουν την Ένωση Ελλήνων Πολιτών, άτομα που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην άλλη άκρη της Ελλάδας, άτομα που έκαναν πράξη τις ιδέες μου, άτομα που τόλμησαν....!!!!

www.enelpo.blogspot.com

κι ας αναπαυτούμε στην κάσα μας...

«Αξιότιμοι κύριοι,

Βιώνοντας κι εγώ, όπως όλοι οι Έλληνες τις δραματικές εξελίξεις με την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, αλλά και τις αγωνιώδεις προσπάθειές σας για την καλύτερη δυνατή στήριξη και επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε από την Ε.Ε., αλλά και το ΔΝΤ, έκπληκτη παρακολούθησα την ομιλία ενώπιον του Ελληνικού κοινοβουλίου του βουλευτή του Σύριζα, κου Δ. Παπαδημούλη.

Ο κ.Παπαδημούλης με τον οποίο ουδέποτε είχα προσωπική ή με οποιοδήποτε τρόπο επαφή, από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων, αναφέρθηκε στο όνομά μου με χαρακτηρισμούς απαξιωτικούς και προσβλητικούς για μένα ως άνθρωπο όσο και ως επαγγελματία.

Προφανώς ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ελλείψει πολιτικού λόγου και επιχειρημάτων, επιδιώκοντας μόνο τον εντυπωσιασμό και την αναμετάδοση του ανύπαρκτου πολιτικά λόγου του από τα ΜΜΕ, χρησιμοποίησε το όνομά μου με υβριστικό τρόπο, χρησιμοποιώντας τη βουλευτική του ασυλία για μια αήθη και άνανδρη επίθεση σε βάρος ενός απροστάτευτου στη συγκεκριμένη περίπτωση πολίτη, διασύροντάς με από τον ύψιστο και ανώτερο ναό της δημοκρατίας, το κοινοβούλιο.

Δίχως καμία αιτία και κανένα επιχείρημα, πέρα από υβριστικούς χαρακτηρισμούς του, ο κ. Παπαδημούλης υποστήριξε ενώπιον της ολομέλειας του κοινοβουλίου ότι φοροδιαφεύγω και εξαπατώ το Ελληνικό κράτος, τη στιγμή μάλιστα που υπόκειμαι διαρκώς σε αλλεπάλληλους ελέγχους από τα αρμόδια όργανα της πολιτείας, δίχως να έχει προκύψει από την πλευρά μου η παραμικρή παρατυπία. Κι όλα αυτά τη στιγμή που εγώ εκτίθεμαι, εξαιτίας του επαγγέλματός μου ως καταξιωμένη καλλιτέχνης, καθημερινά στα ΜΜΕ και προσπαθώ να αποτελέσω παράδειγμα για την οικονομική στήριξη της χώρας μας, καταβάλλοντας μέχρι κεραίας και με διαφάνεια κάθε ευρώ που μου αναλογεί από φόρους και υποχρεώσεις.

Την ίδια στιγμή προσωπικά αμφιβάλλω αν ο κ. Παπαδημούλης λειτουργεί με την ίδια διαφάνεια απέναντι στο ελληνικό δημόσιο. Αμφιβάλλω αν ο κ. Παπαδημούλης τη στιγμή που με υβρίζει και με κατηγορεί αβάσιμα, δεν έχει εμπλακεί σε κάποια από τις πολλές υποθέσεις διαφθοράς και σκανδάλων για τα οποία βοά ο πολιτικός κόσμος της χώρας και ταλανίζουν εδώ και χρόνια την ελληνική οικονομία.

Αμφιβάλλω αν ο κ.Παπαδημούλης δεν έχει χαρτοφυλάκιο μετοχών σε «off shore» εταιρίες, δεν έχει χρηματιστεί, δεν έχει «λαδωθεί», δεν έχει συμμετάσχει σε κάθε λογής ρεμούλες και δεν έχει υποκύψει σε πιέσεις οικονομικά ισχυρών με αντάλλαγμα φυσικά το χρήμα.

Επειδή ο κ.Παπαδημούλης καλύπτεται δυστυχώς από τη βουλευτική ασυλία, η κίνησή μου να στραφώ νομικά εναντίον του, μετά την ανήθικη επίθεση που μου εξαπέλυσε και μάλιστα μέσα από το κοινοβούλιο, ήταν καθαρά συμβολική. Όμως μέσω της παρούσης επιστολής, εκτιμώ ότι κάνω κάτι άκρως ουσιαστικό. Ασκώ το δικαίωμα που μου δίνει το σύνταγμα της Ελλάδας να απευθυνθώ σ’ εσάς, τους ανώτερους θεσμούς του κοινοβουλευτικού μας συστήματος και να σας ζητήσω να με προστατεύσετε από τον κ. Παπαδημούλη και τους ομοίους του, που προσβάλλουν το κύρος του Ελληνικού κοινοβουλίου.

Ως πολίτης της χώρας στην οποία γεννήθηκε η δημοκρατία, πιστεύω ότι θα σκύψετε με ενδιαφέρον και στοργή στην περίπτωση της κατάφορης προσβολής και αδικίας σε βάρος μου και θα με περιβάλλετε με αγάπη, προστατεύοντάς με παράλληλα και ως επαγγελματία που προσπαθώ καθημερινά να προάγω την τέχνη, αλλά και να βοηθήσω αυτή τη δύσκολη στιγμή την Ελλάδα μας, καταβάλλοντας μέχρι κεραίας τις οικονομικές μου υποχρεώσεις, εργαζόμενη σκληρά πολλές φορές και νύχτα κάτω από αντίξοες συνθήκες.

Στην προσπάθειά σας αυτή να βγούμε από την οικονομική κρίση, διατίθεμαι να συμμετέχω με οποιοδήποτε τρόπο, καθώς έρχομαι σε επαφή με τους νέους και τις νέες της χώρας μας... αποτελώντας για τους περισσότερους «είδωλο».

Κι επειδή ακριβώς είμαι άκρως ευαισθητοποιημένη και θέλω να προσφέρω στην κοινωνία, όχι μόνο δείγματα της καλλιτεχνικής μου φύσης αλλά και του κοινωνικού μου έργου, δε σας κρύβω ότι σκέπτομαι πλέον σοβαρά να εισέλθω ενεργά στο χώρο της πολιτικής, καθώς δεν είναι λίγοι εκείνοι που σε κάθε μου εμφάνιση με προτρέπουν να συμμετέχω στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, ως εκπρόσωπος της νέας γενιάς της πατρίδας μας.

Μετά τιμής
Τζούλια Αλεξανδράτου"

τι να σας πω κι εγώ, τι να μου πείτε κι εσείς...

Η αλήθεια είναι ότι την περίοδο που ήμουν σε κατάθλιψη ήθελα να γράφω... Κι όταν ήμουν στο κρεβάτι ανάσκελα πάλι ήθελα να γράφω... Και κάθε φορά που ήμουν στεναχωρημένη ήθελα να γράφω... Τις περιόδους με την μεγαλύτερη πίεση έγραψα τα παραμυθάκια μου...

Τώρα πια τίποτα... Νάδα... Έφτιαξα αυτό το μπλογκ, και σιγά σιγά χάνει την αξία του για μένα... Γιατί διαβάζω τις τελευταίες αναρτήσεις μου κι είναι σχεδόν πάντα για το γάμο... Γιατί αυτό κυριαρχεί στη ζωή μου... Και γιατί είμαι ευτυχισμένη... Είμαι όμως ευτυχισμένη επειδή παντρεύομαι τον Free, όχι επειδή παντρεύομαι γενικά... Κι αυτό δεν φαίνεται από τα γραπτά μου...

 Πρόσφατα άκουσα ότι τα καλύτερα τραγούδια γράφονται σε περίοδο θλίψης, γιατί όταν είμαστε καλά βγαίνουμε έξω και γλεντάμε... Ε, κάπως έτσι είμαι κι εγώ... Αυτή τη περίοδο είμαι συνέχεια έξω.. Και μπορεί να μην γλεντάω, αλλά τρέχω συνέχεια... Και δεν παραπονιέμαι :-))

Όμως παραμένω εγώ, και απαιτώ από τους γύρω μου να το καταλάβουν...!!! Και δυστυχώς δεν είναι δεδομένο για αυτούς όσο είναι μέσα στο κεφάλι μου...!!Αλλά θα μου πεις πότε το δικό μου κεφάλι είχε μέσα τα ίδια πράγματα με το κεφάλι των άλλων..???!?!!?!

μαλάκας γίνεσαι, δε γεννιέσαι..!!!

Κυκλοφορώ στο χώρο του διαδικτύου αρκετά χρόνια, αν και οι σχέσεις μου πάντα ήταν συγκεκριμένες.. Στάνταρ sites, συγκεκριμένα foroums, νικς που ανακυκλωνόντουσαν... Πάντα όμως υπήρχε η σιγουριά ότι η οθόνη κρύβει την πραγματικότητα μέχρι να κοιτάξεις σωστά, από κει και πέρα τα αποκαλύπτει όλα...

Και πάντα με εκνεύριζαν οι ισοπεδοτικοί τύποι.. Οι τύποι που έχουν άποψη για τα πάντα, ένα πρόβλημα για κάθε μου λύση, και που γενικά με στυλάκι "ξέρω τα πάντα και γράφω στα @@ μου την άποψη σου", κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και αφήνουν το φαρμάκι τους...

Φίλε μου αν ήθελα να πιστέψω ότι έρχεται το τέλος του κόσμου και κανείς δεν μπορεί να το εμποδίσει θα έβλεπα Χαρδαβέλλα. Κι αν ήθελα να μάθω πόσο μαύρα είναι τα πάντα γύρω μας θα άκουγα Ευαγγελάτο..Το να διαβάζω όμως τις παπαρολογίες σου χωρίς ουσιαστικά να μπορώ να αντιδράσω με εκνευρίζει...

Γιατί με θυμώνει που ένα άτομο σαν εσένα, ένα μηδενικό, ένας κρετίνος, ακουμπάει ένα τόσο ευαίσθητο θέμα... Δεν σου επιτρέπεται ρε να έχεις άποψη... Τόσο απλά...!!! Απαγορεύεται άτομα σαν εσένα να κυκλοφορούν ελεύθερα... Δεν θα έπρεπε να υπάρχεις... Τόσο απλά...!!!

Και για να τελειώνω, γιατί πρέπει να παλέψω για να βοηθήσω στην καταστροφή της γης, θα δανειστώ τη φράση ενός μαλάκα 70 κιλών: get a life palikare...!!!.