Αχιλλέας..!!

Όταν ήμουν μικρή είχα ένα ψιλοπρότυπο, τον Αχιλλέα. Ο Αχιλλέας, ξάδελφος της μάνας μου, και κατά πολλά χόνια μεγαλύτερός μου, ήταν όλα αυτά που θεωρούσα cool. Είχε ένα πολύ γνωστό μπαράκι στα Εξάρχεια, στο οποίο δυστυχώς δεν πήγα ποτέ, αφού τα Εξάρχεια ήταν απαγορευμένη ζώνη για μένα, αλλά ήταν ο πιο απολιτίκ άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Επίσης έγραφε κανονικότατα κάθε κανόνα που του έθεταν, αλλά στήριζε τους δικούς του κανόνες μέχρι εσχάτων.

Γενικότερα ήταν τρελή φιγούρα, κι όταν κάποια στιγμή βαρέθηκε τη ζωή στην Αθήνα την έκανε για το χωριό. Βέβαια εκεί άντεξε μόνο για δύο χρόνια, αφού μπορεί εκείνος να γούσταρε τη ζωή στην εξοχή, αλλά οι άνθρωποι της εξοχής δεν τον γούσταραν. Έτσι μάζεψε τα μπογαλάκια του και γύρισε Αθήνα.Κάπου εκεί ξανασυναντήθηκαν οι δρόμοι μας. Και με έβαλε σε τρελά μονοπάτια. Σε μονοπάτια που όλη σου η ζωή εξαρτάται από τι θα κάνει η Ιντερ, και όλο σου το πρόγραμμα προσαρμόζεται βάση του τι ώρα έχει αγώνα...

Φανατικός του "Πάμε στοίχημα", κόλλησα κι εγώ. Και για 8 μήνες περίπου δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Ούτε άντρες, ούτε σχέσεις ούτε τίποτα..Και τότε ανατράπηκαν όλα. Ο Αχιλλέας μπήκε στο νοσοκομείο με λιποθυμικές τάσεις και χαμηλό αιματοκρίτη. Ήμουν εκεί κάθε μέρα, σε κάθε εξέταση, του πήγαινα εφημερίδα να ενημερώνεται για το στοίχημα, και προσπαθούσα να ξεγελάσω την πεποίθησή του ότι έχει καρκίνο, επειδή πριν ένα χρόνο είχε πεθάνει κι ο πατέρας του από καρκίνο.

"Μπάρμπα, εσύ θα μας θάψεις όλους" έλεγα και το πίστευα ρε γαμώτο...

Ύστερα από μια βδομάδα είχαμε πια την γνωμάτευση. Πέντε όγκοι σε διάφορα σημεία του σώματός του δεν άφηναν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης... Το ίδιο απόγευμα βγήκε από το νοσοκομείο, πήγαμε σπίτι του, του μαγείρεψα μια τεράστια μπριζόλα που σχεδόν δεν άγγιξε, είδαμε γιουροβίζιον, και έφυγα. Από εκείνη την ημέρα αρνιόταν να με ξαναδεί. Δεν απαντούσε στα μηνύματά μου, δεν σήκωνε το τηλέφωνο, τίποτα. Πολύ απλά ήξερε την συνέχεια, και δεν ήθελε να τη ζήσω κι εγώ. Δεν ήθελε να τον δω όπως είδε εκείνος τον πατέρα του..

Και ένα απόγευμα, την ώρα που ήμουν σε ένα ανθοπωλείο προς αναζήτηση στολισμού της εκκλησίας, χτυπάει το κινητό μου.. Ο Αχιλλέας πέθανε.. Ένα μπουκάλι ουίσκυ και ένα πακέτο κάμελ μπλε τον συντροφεύουν στο ταξίδι του... Καλό ταξίδι καλέ μου...