Αμαζόνα... Ψηλά...!!!

Σήμερα πήρα επιτέλους τα αποτελέσματα για το δεύτερο μάθημα που έδωσα, λογισμικό... Ίσως είμαι από τους λίγους που πήρα μεγαλύτερο βαθμό στα μαθηματικά από ότι στο λογισμικό..!! Όμως νοιώθω τύψεις... Τύψεις για τους φοιτητές που διάβασαν περισσότερο από μένα όλη τη χρονιά, σε αντίθεση με μένα που φέτος δεν διάβασα σχεδόν καθόλου....
.
Και για την αρχή της χρονιάς, από Οκτώβριο εώς Δεκέμβριο είχα καλή δικαιολογία. Δεν είναι εύκολο να είσαι τάβλα, και παράλληλα να διαβάζεις... Από Ιανουάριο όμως και μετά που στάθηκα στα πόδια μου, και συνήλθα εντελώς, διάβαζα μόνο τα βασικά, κι αυτό μόνο όταν είχα εργασίες, έτσι ώστε να έχω δικαίωμα να γράψω στις εξετάσεις....
.
Οπότε σήμερα, που επιτέλους έμαθα ότι έκανα το δύο στα δύο φέτος, συνειδητοποίησα ότι ουσιαστικά δεν έγραφα μόνο για μένα.. Έγραφα και για αυτούς που με στήριξαν όλο αυτό το διάστημα που ήμουν εκτός, που σκεφτόμουν να τα παρατήσω... Γιατί δε με στήριξαν μόνο με το να με κάνουν μπάνιο, να με ταίζουν, και να μου δίνουν τα φάρμακά μου... Με στήριξαν και με το να ξενυχτάνε στο πλάι μου, να πονάνε μαζί μου όταν διπλωνόμουν από τους πόνους, να μου κρατάνε το χέρι όταν δαγκωνόμουν να μην ουρλιάξω...
.
Όλη αυτή η δοκιμασία μου δίδαξε πολλά... Σχεδόν ένα χρόνο μετά έχω συνέλθει σωματικά και ψυχικά. Αλλά κάποια ψίγματα έχουν μείνει. Το καταλαβαίνω κάθε φορά που ζυγίζομαι, κάθε φορά που με ρωτάνε τι έφαγα, κάθε φορά που βλέπω τα μάτια του free όταν τον ρωτάω αν πάχυνα... Δεν θα έλεγα ότι έφτασα στην νευρική ανορεξία, αλλά σίγουρα πέρασα ξυστά... Κι όλη αυτή η περίοδος επηρέασε άμεσα και έμμεσα τη ζωή μου, και τη ζωή των ανθρώπων μου...
.
Φαντάζομαι ότι ένα μπλογκ δεν είναι το κατάλληλο μέρος για να δώσει κανείς συμβουλές, αλλά η έστω και παρολίγο νευρική ανορεξία μου μου στοίχισε τόσα πολλά, που πραγματικά θα ήθελα να είχα τη δύναμη να αρπάξω κάθε κορίτσι και κάθε αγόρι που κόβουν το φαγητό, να τα τραντάξω και να τους δώσω να καταλάβουν ότι δεν καταστρέφουν μόνο τον εαυτό τους, αλλά κάνουν κόλαση και τη ζωή των γύρω τους...
.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να βλέπεις τον άνθρωπό σου να λυγίζει, ακριβώς επειδή νοιώθει αδύναμος να σε βοηθήσει... Δεν υπάρχει χειρότερο από το να βλέπεις τον άνθρωπό σου να πονάει επειδή πονάς, και να ξέρει ότι δεν μπορεί να το εμποδίσει... Και το μόνο που να ζητάς είναι να βρεις τη δύναμη να του χαμογελάσεις, όταν αυτό φαντάζει αδύνατο...
.
Τα υπερηχογραφήματα μέσα στο πορτοφόλι μου θα μου θυμίζουν πάντα αυτή τη περίοδο, τι έκανα σε μένα και στην οικογένειά μου, και το λόγο που δε θα επιτρέψω ποτέ ξανά στον εαυτό μου να πέσει σε αυτό το λούκι... Και το μόνο που μπορώ να ευχηθώ είναι ποτέ ξανά κανένας άνθρωπος να μην κυλήσει....