ΑΝΤΙΟ ΚΥΨΕΛΗ

Πριν  από 50 χρόνια ο παππούς μου και η γιαγιά μου αποφάσισαν να αγοράσουν ένα σπίτι. Εκείνη την εποχή έμεναν στην Ηλιούπολη, αλλά κατέληξαν να αγοράσουν ένα διαμέρισμα στην Κυψέλη, αφού ήταν πολύ πιο αριστοκρατική, πιο κοντά στο κέντρο, και από τη μια είχε το Πεδίο του Άρεως κι από την άλλη το Άλσος Βεΐκου, οπότε είχε πράσινο γύρω τριγύρω.

Πριν από 20 χρόνια ήρθε η σειρά των γονιών μου να αγοράσουν σπίτι. Μέχρι τότε νοίκιαζαν κι αυτοί στην Κυψέλη, αλλά σκέφτηκαν ότι αφού τα χρήματα έφταναν ίσως θα ήταν καλύτερα να αγοράσουν ένα σπίτι πιο βόρεια, προς Κηφισιά ή Μαρούσι ίσως. Εκεί ακριβώς πάτησα πόδι εγώ. Δεν ήταν δυνατόν να φύγουμε από την Κυψέλη. Εδώ ήταν το σχολείο μου. Πρότυπο δημόσιο σχολείο με ποσοστό εισαγωγής στις πανελλήνιες πάνω από 70%..!! Εδώ ήταν οι φίλοι μου…!! Η Κυψέλη είχε πλεονεκτήματα που δεν τα έβρισκες αλλού. Τα πάντα ήταν σε απόσταση αναπνοής. Μια βόλτα στο τετράγωνο κι αγόραζες ψωμί από το φούρνο, κρέας από το χασάπη και τσίχλες από το περίπτερο. ΟΧΙ..! Δεν θα πήγαινα πουθενά. Δήλωσα λοιπόν ότι αν μετακομίζαμε, εγώ θα έμενα με τον παππού και τη γιαγιά.

Οι γονείς μου υποχώρησαν και αγόρασαν σπίτι στην Κυψέλη. Βέβαια στο υπόγειο έμεναν 2 οικογένειες αλλοδαπών, αλλά δεν μας ένοιαζε αφού τους είχαμε υπό έλεγχο. Στο σχολείο είχα και δυο συμμαθήτριες από την Αλβανία, αλλά ήταν αριστούχες και δεν φαινόταν η διαφορά. Και φυσικά η παρέα που είχα τότε είχε αρκετά δυναμική παρουσία , σε σημείο που πολλές φορές ψάχναμε εμείς να βρούμε αλλοδαπούς. Το βράδυ γύριζα σπίτι ό,τι ώρα ήθελα, χωρίς να το πολυσκέφτομαι. Είχα πάνω μου σπρέυ πιπεριού, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν χρειάστηκε ούτε καν να το πιάσω.

Ακόμα και στο ξύλο που παίζαμε υπήρχε ηθική. Γυμνά χέρια, αρβύλες στα πόδια, άντε και καμιά αλυσίδα στους μεγάλους καβγάδες. Ποτέ δεν χρησιμοποιούσαμε όπλα, και πρόθεση μας δεν ήταν να αφαιρέσουμε τη ζωή του άλλου. Όχι ότι το ξύλο δεν προκαλούσε σοβαρές ζημιές. Ακόμα θυμάμαι την περίπτωση ενός κνίτη που έχασε το μάτι του, καθώς κι ενός παιδιού από την παρέα μου που πήγε στο νοσοκομείο για ράμματα στο κεφάλι από τις αρβυλιές που είχε φάει. Αυτά όμως ήταν τα χειρότερα που έγιναν εκείνη την εποχή…

Σιγά-σιγά μεγάλωσα κι άρχισα να παραδίδω μαθήματα σε παιδιά δημοτικού. Δεν έφευγα από την περιοχή της Κυψέλης, αφού πρόθεσή μου δεν ήταν μόνο να βγάζω χρήματα αλλά και να στηρίξω τα παιδιά και τις οικογένειες της περιοχής μου. Ώσπου πριν λίγα χρόνια ένας μαθητής μου την ώρα που του έκανα παρατήρηση επειδή δεν είχε κάνει τις ασκήσεις του γύρισε και μου είπε κάτι σε μια ξένη γλώσσα. Τον ρώτησα τι εννοούσε και μου είπε ότι είναι βρισιά στα αλβανικά κι ότι την είχε μάθει από τον διπλανό του στο σχολείο.  Όταν το έψαξα ανακάλυψα ότι σήμαινε « γ.. το μ.. της μάνας σου» κι ότι  είναι το αντίστοιχο «άντε γα…» που λέμε εμείς εδώ.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι είναι απαράδεκτο για ένα παιδί 9-10 χρονών να μαθαίνει τέτοιες βρισιές. Η δεύτερη σκέψη μου  αφορούσε το λαό εκείνον που σαν κοινή βρισιά έχει τη μάνα του άλλου. Που σημαίνει ότι δε σέβεται τίποτα, πόσο μάλλον οικογένεια και γονείς..!! Προσπάθησα να πω στους γονείς του μαθητή μου να ζητήσουν από τη δασκάλα του να αλλάξει διπλανό, αλλά μου είπαν  ότι στην τάξη ήταν 22 αλλοδαποί και 4 ελληνόπουλα..!!!

Την επόμενη χρονιά έγινε ακόμα έναν συμβάν, που έγινε και η αιτία να σταματήσω να κάνω μαθήματα σε παιδιά. Είχα έναν άλλον μαθητή, που η μητέρα του με παρακάλεσε να τον αναλάβω στο Γυμνάσιο, αφού στο σχολείο δεν μάθαινε σχεδόν τίποτα, και ουσιαστικά πήγαινε κι ερχόταν τουρίστας. Στην αρχή μου φάνηκε περίεργο, αφού πήγαινε στο σχολείο που πήγαινε κι εγώ πριν μερικά χρόνια, για αυτό και της ζήτησα να πάμε μαζί σε μια ενημέρωση γονέων. Αυτό που είδα, απλά δεν ήταν σχολείο. Οι κοπέλες , κοριτσάκια 12-15 χρονών ντυμένα σαν πόρνες πεζοδρομίου, και τα αγόρια σαν γκάγκστερ αμερικάνικης ταινίας.

Έκανα ότι μπορούσαν για έναν χρόνο σχεδόν, μέχρι που μια μέρα με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι δεν θα ξανακάνουμε μάθημα και να πάω από εκεί να με πληρώσουν. Έφτασα σε ένα σπίτι που δεν είχε καμιά σχέση με το σπίτι στο οποίο έκανα μάθημα δύο μέρες πριν. Όλα σχεδόν τα πράγματα ήταν σε κούτες και επικρατούσε μεγάλη αναστάτωση. Η μητέρα με ενημέρωσε ότι ένας αλβανός συμμαθητής του γιού της τον είχε μαχαιρώσει επειδή τον έσπρωξε στις σκάλες. Ευτυχώς δεν του έκανε μεγάλη ζημιά, αλλά οι γονείς του είχαν πιάσει το παιδί και το εκφόβισαν ότι αν πει τίποτα σε κανέναν θα του κάνουν αυτοί χειρότερα. Κι όταν ο πατέρας πήγε να ζητήσει το λόγο του έβγαλαν περίστροφο και του είπαν ότι αν το συνεχίσει θα έχει άσχημη κατάληξη..!! Έτσι αποφάσισαν ότι θα φύγουν για το χωριό τους μόνιμα καταμεσής της σχολικής χρονιάς. Δεν τους αδικώ για την απόφασή τους…

Πέρασαν μερικά χρόνια ακόμα και γνώρισα τον άντρα που μετέπειτα θα γινόταν άντρας μου. Έμενε μόνιμα στην Ξάνθη, κι όταν μου πρότεινε να μετακομίσω εκεί που απάντησα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πάω να μείνω σε μια πόλη που θα πρέπει να συμβιώσω με μουσουλμάνους και πομάκους. Οπότε πήραμε τη απόφαση να έρθει εκείνος στην Κυψέλη.

Δεν θα μιλήσω για την έλλειψη πράσινου, την οποία σχεδόν δεν είχα αντιληφθεί και θεωρούσα δεδομένη. Δεν θα μιλήσω ούτε καν για τα δεκάδες κλειστά μαγαζιά που υπάρχουν στα γύρω στενά. Σήμερα όλα τα ψώνια τα κάνεις στο σούπερ μάρκετ, δεν υπάρχει αυτό που παλιότερα λέγαμε τοπική αγορά. Το καφενείο του Αγγούρια το έχουν τώρα Βούλγαροι, και έχουν βάλει μέσα αλβανίδες να κάνουν κονσομασιόν. Το σουβλατζίδικο του Βασίλη το έχει Άραβας. Το ίδιο και το καθαριστήριο του κ. Γιώργου. Το ζαχαροπλαστείο έκλεισε και στη θέση του άνοιξε μαγαζί με πολωνέζικα προϊόντα. Και σχεδόν όλα τα υπόλοιπα που έκλεισαν δεν ξανάνοιξαν ποτέ…  

Θα μιλήσω όμως για τους γείτονές μας. Οι διπλανοί είναι Βούλγαροι. Με ένα κοριτσάκι. Οι από κάτω μας είναι καμιά 15αριά Πακιστανοί που μαγειρεύουν καθημερινά βρωμερά φαγητά. Δίπλα τους ένα ζευγάρι αλβανών με ένα κοριτσάκι. Από πάνω μας Πολωνοί με ένα παιδάκι, δεν ξέρω με σιγουριά το φύλο του και απέναντί μας 5-6 μαύροι που μπαινοβγάζουν στο σπίτι τους οτιδήποτε μπορεί να πουληθεί αφού πρώτα έχει κλαπεί. Σας λείπει κάτι από την καταμέτρησή μου..?? Και μένα. Δεν υπάρχουν Έλληνες, ή ακόμα κι αν υπάρχουν δεν τους έχουμε δει ακόμα… Μ΄ αρέσει που δεν ήθελα να πάω στην Ξάνθη γιατί δεν ήθελα τους Μουσουλμάνους…!

Αύριο-μεθαύριο θα κάνω κι εγώ ένα παιδί. Κι εκεί θα τελειώσει η Κυψέλη και για μένα. Γιατί μπορεί να γεννήθηκα και να μεγάλωσα εδώ όμως δε θα γίνει το ίδιο και με το παιδί μου. Αρνούμαι να ζει το παιδί μου σε ένα μέρος που θα φοβάται να περπατήσει με το που πέφτει το σκοτάδι. Αρνούμαι να πηγαίνει το παιδί μου σε ένα σχολείο όπου ο δάσκαλος απλά δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του αφού πρέπει να διδάξει παιδιά που μιλάμε 10 διαφορετικές γλώσσες. Αρνούμαι να αντιμετωπίσει το παιδί μου όλη αυτή την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε εμείς καθημερινά. Οπότε ήρθε ίσως η ώρα να πω κι εγώ όπως τόσοι άλλοι πριν από μένα:

ΑΝΤΙΟ ΚΥΨΕΛΗ