O Δρόμος για την νεραϊδοχώρα…

   Μια φορά κι έναν καιρό στο σκοτεινό δάσος της Ξάνθιας ζούσε ο νάνος Φρέρλεκ. Νάνος μοναχικός και πολυπράγμων, περνούσε τον καιρό του με το να επισκευάζει αντικείμενα, ή να κάθεται έξω από την κουφάλα του δέντρου που έμενε και να γεννάει ιδέες. Το κυριότερο χαρακτηριστικό του ήταν ότι προτιμούσε να είναι ξαπλωμένος στην αιώρα του παρά να μαστορεύει, οπότε σταδιακά η κουφάλα του γέμισε με ξεχαρβαλωμένες συσκευές, που όλο υποσχόταν ότι θα φτιάξει, κι όλο ανέβαλε την επισκευή τους.

    Μια μέρα του καλοκαιριού έκανε πολύ ζέστη, κι ο νάνος Φρέρλεκ ήταν ως συνήθως ξαπλωμένος στην αιώρα του, περήφανος για την καινούρια του κατασκευή. Μέσα στο ημίφως του δάσους, δέκα μικρές πυγολαμπίδες πετούσαν πάνω από το κεφάλι του, προσφέροντας του άπλετο φως για να διαβάσει, ενώ ταυτόχρονα κουνούσαν κι ένα πλατανόφυλλο κάνοντάς του αέρα.

    Όμως αυτό δεν ήταν αρκετό για το νάνο Φρέρλεκ, που ζεσταινόταν πάρα πολύ κι ένοιωθε τον ιδρώτα να κυλάει στο μέτωπό του. Αναθεμάτισε τον εαυτό του που είχε ξεχάσει να ασχοληθεί με την επισκευή ενός ανεμιστήρα που είχε χαλάσει πριν τρία χρόνια. «Άραγε που να τον έχω βάλει?» αναρωτήθηκε. Όπου κι αν είναι πάντως ήταν αργά για να τον κάνει να δουλέψει. Ήδη η ζέστη στο δάσος είχε ανέβει πολύ. Το μόνο μέρος που θα μπορούσε να δροσίσει ήταν η λίμνη. Εκεί όμως δεν του άρεσε καθόλου να πηγαίνει, γιατί όλος ο πληθυσμός του δάσους πήγαινε εκεί για να δροσιστεί. Άξαφνα ανακάθισε στην αιώρα του. Πριν λίγους μήνες σε έναν από τους μακρινούς του περίπατους είχε εντοπίσει ένα ξέφωτο με μια μικρή λιμνούλα, μισοκρυμμένη από έναν βράχο.

   Εκεί θα πήγαινε, σίγουρος ότι δεν θα συναντούσε κανέναν. Ακόμα θυμόταν τα παιχνίδια του ήλιου με το νερό και το φύλλωμα των δέντρων. Ναι, σίγουρα εκεί ήταν η σωστή επιλογή για να ησυχάσει και να δροσιστεί , μακριά από κόσμο και κοσμάκη.

    Όταν όμως έφτασε στο ξέφωτο τον περίμενε η μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής του. Μια νεράιδα τσαλαβουτούσε στα νερά της λίμνης. Ο νάνος Φρέρλεκ έμεινε ακίνητος, κρατώντας μέχρι και την αναπνοή του. Χιλιάδες σκέψεις κατέκλυσαν το μυαλό του. «Τι γύρευε μια νεράιδα στο δάσος της Ξάνθιας?»

«Πόσο όμορφη είναι με τα μακριά μαύρα μαλλιά και το κάτασπρο, αλαβάστρινο δέρμα της…»

«Αν την τρομάξω μπορεί να φοβηθεί και να μου πάρει τη φωνή…»

    Αυτά και πολλά άλλα σκεφτόταν ο νάνος Φρέρλεκ, ενώ ταυτόχρονα δεν μπορούσε να πάρει το βλέμμα του από το μαυρόμαλλο ξωτικό. Ώσπου κάποια στιγμή εκείνη σήκωσε το βλέμμα της και τον κοίταξε. Αντιλαμβανόντουσαν  και οι δύο  την κρισιμότητα της κατάστασης. Η νεράιδα έπρεπε να αποφασίσει αν θα μαγέψει τον νάνο και θα του πάρει τη λαλιά, ή αν θα τον εμπιστευτεί και θα του μιλήσει.

    Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα και μην τραβώντας το βλέμμα της από το δικό του, άνοιξε το στόμα της και είπε:

«Γειά σου, είμαι η Νάιρα . Έχασα το δρόμο για την Νεραϊδοχώρα»

    Ο νάνος Φρέρλεκ την πλησίασε με ήρεμες κινήσεις. «Όμορφη μου Νάιρα, μαζί θα βρούμε τον δρόμο για την Νεραϊδοχώρα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μου έχεις εμπιστοσύνη.» Το απλωμένο, στιβαρό του χέρι έλεγε περισσότερα από ότι τα λόγια του. Η Νάιρα τον κοιτούσε μπερδεμένη. Από τη μια ήξερε ότι με τον Φρέρλεκ  θα έβρισκε το δρόμο της, από την άλλη όμως  ήξερε ότι στην Νεραϊδοχώρα δεν υπήρχε θέση για νάνους. Μόνο ξωτικά και νεράιδες ζούσαν στην μαγική αυτή χώρα.

   Ήταν διατεθειμένος ο Φρέρλεκ να απαρνηθεί το δάσος του, την οικογένειά του, την ίδια του την γενιά..? Μπορούσε να αφήσει τα μεταλλεύματά του, τα σφυριά του, τις κατασκευές του και να πάει σε ένα μέρος όπου τα πάντα είναι πλασματικά? Ήθελε να αφήσει τη σκοτεινή Ξάνθια και να πάει στην Νεραϊδοχώρα..?

Τα μάτια του Φρέρλεκ όμως έδειχναν ότι όλοι αυτοί οι προβληματισμοί υπήρχαν μόνο στο μυαλό της Νάιρα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, κι έχοντας πλήρη επίγνωση του τι έκανε ο Φρέρλεκ έβγαλε τον χαρακτηριστικό μαύρο μανδύα των νάνων και τον ακούμπησε κάτω. Το μόνο που χρειαζόταν πια ήταν να βρει ένα γαλάζιο νεραϊδένιο μανδύα. Όλα τα άλλα απλά θα τα έφερνε ο χρόνος….